Θαμώνες ενός καφενείου σε χωριό της Φθιώτιδας, απλοί άνθρωποι, μεροκαματιάρηδες και αγρότες παρακολουθούσαν, σχεδόν με ανοιχτό το στόμα, την περασμένη Κυριακή, από την μονίμως ανοιχτή αυτές τις μέρες TV, την εξέλιξη της υπόθεσης Πάχτα.
Τα σχόλια περίσσευαν για τα συμφέροντα, για τις συνδέσεις, για τους μπλεγμένους και οικονομημένους της πολιτικής, για τον τρόπο που γίνονται οι δουλειές στον τόπο μας, για όλη αυτήν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα συναλλαγής. Εκεί όμως που εξεμάνησαν και η οργή των ξωμάχων της υπαίθρου ξεχείλισε ήταν όταν είδαν τους περισσότερους από τους εμπλεκόμενους στην προώθηση της τροπολογίας βουλευτές να κλαψουρίζουν, να λένε ότι δεν γνώριζαν, ότι τους υπέκλεψαν την υπογραφή, ότι τους κορόιδεψαν, άλλον η εταιρεία και άλλον οι συνάδελφοί του, να συμπεριφέρονται σαν Χατζιαβάτηδες, σαν άβουλα και υποταγμένα ανθρωπάκια, χωρίς λεβεντιά και περηφάνια.
Εξεγέρθηκε το καφενείο, έχασε την όποια εκτίμηση μπορεί να είχε για τους συγκεκριμένους, που περιέφεραν το σαρκίο τους από κανάλι σε κανάλι, όχι για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα, αλλά για να περισωθούν ευτελιζόμενοι. «Νόμιζα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι μορφωμένοι, έξυπνοι, έστω καταφερτζήδες, αλλά τώρα βλέπω ότι είναι ένα τίποτα», ξεστόμισε οργισμένος ένας αγρότης. «Τσίπα δεν έχουν, δεν ντρέπονται λιγάκι, δεν καταλαβαίνουν ότι προκαλούν τον κόσμο», είπε ένας δεύτερος και ένας τρίτος πιο εξοργισμένος συνόψισε «δεν το βουλώνουν καλύτερα».
Για τους απλούς ανθρώπους δύο στάσεις μπορούσαν να συνοδεύουν την πράξη τους. Ή της απόλυτης υπεράσπισης του θέματος ή της απόλυτης αναγνώρισης του λάθους και της σιωπής. Αντ’ αυτών επέλεξαν τα κλαψουρίσματα, τις απίστευτες δικαιολογίες, την αποποίηση των ευθυνών? μια συμπεριφορά που απαξιώνει τους ίδιους, την πολιτική και το αξίωμα εκπροσώπησης του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και εξόργισαν τους πάντες, γι’ αυτό και η επίδραση του όλους θέματος υπήρξε καταλυτική και ίσως προσδιοριστική ακόμη και του εκλογικού αποτελέσματος.
Ηταν η εικόνα τους θλιβερή, προκλητική για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι κόντρα στα συνήθη, παρ’ ότι φτωχοί, ζουν με αρχές και κανόνες, με εκείνα τα κλασικά πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς, της λεβεντιάς και της περηφάνιας, που γέννησε η ελληνική ύπαιθρος στη μακρά διαδρομή των αιώνων.
Δεν αντέχεται από τους πολίτες αυτή η συμπεριφορά της αποποίησης των ευθυνών. Παραπέμπει σε πρόσωπα ανεύθυνα, υποδουλωμένα, σε «άρχοντες» χωρίς αρχοντιά. Και γι’ αυτό είναι ασυγχώρητη.