Τόσο στη ζωή όσο και στην πολιτική οι μεγάλες προσδοκίες απολήγουν, κατά κανόνα, σε «αδόκητη» απογοήτευση. Οσοι γνωρίζουν καλά τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, κυρίως δε οι συνάδελφοί του πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, διερωτώντο μέχρι σήμερα για το εξής: Αν η προδικαζόμενη απογοήτευση επρόκειτο να επέλθει μετά τις εκλογές και στην περίπτωση που ο υπό εκκόλαψιν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ εκαλείτο να κυβερνήσει τον τόπο, ή προ των εκλογών? δηλαδή κατά την «πρώιμη» δοκιμασία της ηγετικής του εμφανίσεως. H παραπάνω επισήμανση δεν ενέχει τον χαρακτήρα μιας σχεδόν απόλυτης απαξιώσεως του κ. Γ. Παπανδρέου ως πολιτικού. Οφείλεται, όπως προαναφέραμε, στις υπέρμετρες προσδοκίες, με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ συνδύασε την αλλαγή της κομματικής του ηγεσίας.
Από μια ψύχραιμη αναδρομή και αποτίμηση της περίπου 20ήμερης ηγετικής προβολής του κ. Παπανδρέου, προκύπτει ότι ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ εστίασε την προσπάθειά του στην ανάδειξη των θαυματουργών αποτελεσμάτων που θα είχε η έλευση του νέου αρχηγού για το ΠΑΣΟΚ (πρωτίστως), για τον δημόσιο βίο (συναφώς) και για τον τόπο (γενικότερα). Μέσα σ’ αυτήν την ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, η λαϊκή δυσαρέσκεια και απογοήτευση, που προκάλεσε η οκταετής διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, «μεταβαλλόταν» ως διά μαγείας και χάριν του νέου αρχηγού, σε αγαλλίαση και εμπιστοσύνη για το «νέο ξεκίνημα». Στο ίδιο χαρμόσυνο κλίμα της πολιτικής αμεριμνησίας και ανευθυνότητος ο Ελληνας ψηφοφόρος εκαλείτο στις 7 Μαρτίου, με την ψήφο του προς το ΠΑΣΟΚ, αφ’ ενός να επιδοκιμάσει τα πεπραγμένα της διακυβερνήσεως Σημίτη και αφ’ ετέρου να εμπιστευθεί τον κ. Γιώργο Παπανδρέου ως εξυγιαντή της διαφθοράς, ως ανατροπέα βασικών πολιτικών επιλογών του προκατόχου του και ως φορέα νέου ήθους και ύφους εξουσίας. Δηλαδή να αποδοκιμάσει τον αυταρχισμό, την αλαζονεία και την καθεστωτική νοοτροπία που διακατείχαν το προηγούμενο κυβερνητικό σχήμα.
Προφανώς οι εμπνευστές και οι κήρυκες αυτού του τραγελαφικώς αντιφατικού ρόλου του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ δεν είχαν άλλη επιλογή. O κ. K. Σημίτης έπρεπε να αντικατασταθεί εξαιτίας της μειωμένης, πλέον, εμπιστοσύνης και απηχήσεώς του στον ελληνικό λαό, αλλά συγχρόνως και να επιβραβευθεί ως επιτυχών και καταξιωμένος πολιτικός ηγέτης. Επιπλέον το ηγετικό πρότυπο του κ. Σημίτη, ως «τεχνοκράτη, μετριοπαθούς και προσγειωμένου πρωθυπουργού», βάσει του οποίου ο απερχόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ επέτυχε δύο εκλογικές νίκες, εμφανιζόμενος ως «μεταρρυθμιστής» του παπανδρεϊσμού, είχε εκφυλισθεί και φθαρεί. Το κόμμα, λοιπόν, χρειαζόταν ξανά έναν «οραματιστή, χαρισματικό και μεγαλόπνευστο ηγέτη», ο οποίος θα μπορούσε να εμπνεύσει και να συνεγείρει τα πλήθη, να διακηρύξει αρχές και ιδέες που θα αναζωπύρωναν το δημοκρατικό φρόνημα, θα ανανέωναν ιδεολογικές ετικέτες και διαχωριστικές γραμμές, θα αναβίωναν το κοινωνικό και πατριωτικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ.
Περίπου ένα εικοσαήμερο μετά την έναρξη των «ιστορικών γεγονότων» στο ΠΑΣΟΚ, αποδεικνύεται τώρα ότι το εγχείρημα έγινε σε λάθος χρόνο, με λάθος πρόσωπο και από λάθος κόμμα. Στα οκτώ έτη της διακυβερνήσεως της χώρας από το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο κατεδείχθη ότι η οικονομία, οι πολιτικοκοινωνικές επιλογές και η εθνική ασφάλεια του τόπου είναι απόλυτα συνυφασμένες με την εξέλιξη και την οντότητα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Τόσο ο κ. Σημίτης, όσο και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ως διαχειριζόμενος την εξωτερική πολιτική της χώρας, συνετέλεσαν καθοριστικά στην αποδοχή της ευρωπαϊκής αντιλήψεως, ιδιαίτερα εκ μέρους της αριστεροστρεφούς μερίδος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, η οποία επί δεκαετίες δυσπιστούσε, δυστροπούσε και απέρριπτε κάθε δυτική συνάφεια της χώρας. Συνειδητοποίησαν, δηλαδή, και οι ψηφοφόροι αυτοί ότι η ευρωπαϊκή μας υπόσταση συνεπάγεται, αναπόφευκτα, συρρίκνωση των ορίων της εθνοκεντρικής πολιτικής, αλλά και περιστολή των πατριωτικών μας εξάρσεων, ιδίως όταν ο ευρωπαϊσμός «αλληθωρίζει» προς τον αμερικανισμό…
Πέραν αυτών, το εγχείρημα προέβλεπε όχι μόνον αυτοθεραπεία, αλλά και αυτοκαθαρμό του «διεφθαρμένου, του αυταρχικού και του αλαζονικού ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή, αρκούσε ένας εξορκισμός του αμαρτωλού παρελθόντος εκ μέρους του νέου αρχηγού, προκειμένου να συντελεσθεί αυτομάτως η εξιλέωση και ο εξαγνισμός των δεκάδων χιλιάδων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία επί δύο δεκαετίες αποτελούν τη βάση, τον κορμό και την κορυφή του φορέα που ασκεί και νέμεται την εξουσία(!!).
Είναι σαφέστατο ότι οι παράλογες κομματικές (και άλλες) επενδύσεις στο πρόσωπο του κ. Γιώργου Παπανδρέου και η συνάδουσα προπαγανδιστική χορωδία, με την οποία επιδιώχθηκε να προεξοφληθεί η «θριαμβευτική του έλευση», στην ουσία τον υπονόμευσαν, εκμηδενίζοντας και τα πραγματικά πολιτικά προσόντα που διέθετε. Ετσι, δεν φταίει ο ίδιος όταν τώρα απογοητεύει τους πάντες, εμφανίζοντας στα προεκλογικά μπαλκόνια ένα τόσο φτιαχτό, αναχρονιστικό και ελλειμματικό, ηγετικό πρόσωπο. Φταίνε εκείνοι, οι οποίοι του ζήτησαν -εκτός τόπου, χρόνου και πολιτικής λογικής- να συνεγείρει, να συναρπάσει και να γοητεύσει τα πλήθη…