M έσα σε ένα «παγκοσμιοποιημένο σύστημα», με γενικά κοινά αποδεκτές μεθόδους για την επίτευξη της οικονομικής ανάπτυξης («εκ των ων ουκ άνευ» όρου για τη χρηματοδότηση και την υλοποίηση κάθε πολιτικής στους επιμέρους τομείς!) και λίγο-πολύ πλήρη αποδοχή των δεσμεύσεων και των υποχρεώσεων που απορρέουν από την υπαγωγή των χωρών και των εθνικών οικονομιών σε ευρύτερα πλαίσια συνεργασίας (όπως για την Ελλάδα η ένταξή της στην E.E. και στην ONE…), απολύτως λογικό και αναμενόμενο είναι να μην υπάρχουν «μαγικές λύσεις» και… «θεϊκές επιφωτίσεις»! Και το κυρίαρχο ζητούμενο από τις σύγχρονες κοινωνίες, δηλαδή η ανάπτυξη, η απασχόληση, η ευημερία, η (κατά το δυνατόν…) κοινωνική δικαιοσύνη, να εξαρτώνται σε αποφασιστικό βαθμό από τη «διαχειριστική ικανότητα» των εκάστοτε εξουσιών, από την επιμονή υλοποίησης (με τις κάθε τόσο απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, λόγω μεταβολής των συνθηκών) των προγραμμάτων και σχεδιασμών, από τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη και την ίση μεταχείριση όλων των παραγόντων της παραγωγικής διαδικασίας, την ύπαρξη -και τον σεβασμό!- συγκεκριμένων θεσμών και κανόνων, που δεν… «παρακάμπτονται» για να «εξυπηρετηθούν» φίλοι και ημέτεροι…
Α ν εξετάσει κανείς αντικειμενικά και ψυχρά το οικονομικό πρόγραμμα της Ν.Δ. που ανακοινώθηκε χθες, και θελήσει «επί της αρχής» να το συγκρίνει σε γενικές γραμμές με το… αντίστοιχο που είχε εξαγγείλει το ΠΑΣΟΚ πριν από τις εκλογές του 2000 (αλλά ακόμη και με τα διάφορα «πακέτα» και τη «Χάρτα Σύγκλισης» που είχε πανηγυρικά ανακοινώσει ο κ. Σημίτης, όταν ακόμη σκόπευε να ηγηθεί αυτός του κυβερνώντος Κινήματος στις προσεχείς εκλογές…), θα διαπιστώσει πολλά «κοινά σημεία», παρεμφερείς «βάσεις» πάνω στις οποίες στηρίζονται και σε κάποιο βαθμό και κοινούς στόχους. Δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς – υπάρχει, όμως, μια θεμελιώδης και ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους: το ένα, αυτό του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ, είχε την ευκαιρία να δοκιμασθεί επί 4 χρόνια στην πράξη, και σήμερα πια αναγνωρίζεται πως ελάχιστα πέτυχε τους στόχους και τις «δεσμεύσεις» του (ούτε στα δημοσιονομικά ούτε στον πληθωρισμό ούτε στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και τη δραστική μείωση της ανεργίας ούτε στον εκσυγχρονισμό των παραγωγικών δομών ούτε στην ουσιαστική σύγκλιση με τον μέσο όρο της E.E…), OXI από… «λάθος» των στόχων, αλλά από κακή, αναποτελεσματική, αδιαφανή, προκλητικά πολυδάπανη και «διαπλεκόμενη» διαχείριση!
Αυτές ακριβώς τις «στερήσεις» και παθογένειες (σε συνδυασμό με ρεαλιστικότερες και ειλικρινέστερες, διαφανέστερες και πιο πρακτικές διαχειριστικές μεθόδους) φιλοδοξεί να απαλείψει εκ βάθρων το οικονομικό πρόγραμμα της Ν.Δ., ώστε οι στόχοι να είναι εφικτοί και επιτεύξιμοι, ο ένας να οδηγεί στην προσπάθεια επίτευξης του επόμενου, ο κεντρικός σχεδιασμός να διακρίνεται από μια «συνολικότητα» και αλληλεπίδραση των επιμέρους τομέων. Διακηρυσσόμενη πρόθεση, το «νοικοκύρεμα», η εκλογίκευση, η ιεράρχηση (με βάση τη συστηματική δουλειά και περιορισμό της σπατάλης κατά κλάδο) στόχων, η επίσπευση υλοποίησης των «διαρθρωτικών αλλαγών» (κάποιες από τις οποίες έχουν… εξαγγελθεί, οι ίδιες και οι ίδιες, πάνω από 8 φορές από τις εκσυγχρονιστικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ – και ακόμη παραμένουν… «ζητούμενα»!), η επιτέλους εφαρμογή (έστω: απαρχή μεθοδευμένης και σταδιακής εφαρμογής) συγκεκριμένων μέτρων που έχουν εξαγγελθεί κατά καιρούς για συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών αλλά και παραγωγικών τάξεων…
Εγινε ήδη -και θα γίνει πάλι με έμφαση εξ αφορμής της δημοσιοποίησης του οικονομικού προγράμματος της Ν.Δ.- πολύς λόγος περί του… ποιος αντιγράφει από τον άλλον! Κουβέντες προεκλογικής σκοπιμότητας, δίχως αντίκρισμα. Γιατί το πρόβλημα (και αυτό που επιτέλους απαιτεί και προσδοκά ο κόσμος!) είναι το «πώς» και σε ποιο βαθμό η εξουσία όχι απλώς… «διακηρύσσει» και «δεσμεύεται» σε προγράμματα, αλλά επιχειρεί με επιμονή και στοχοπροσήλωση να τα υλοποιήσει, όσο περισσότερο μπορεί τουλάχιστον. Και σε αυτόν τον «πρακτικό» τομέα, ο μόνος που δεν δικαιούται να ομιλεί περί «αντιγραφών» και «αποπροσανατολισμών» προεκλογικής σκοπιμότητος, είναι το ΠΑΣΟΚ – απλώς και μόνο γιατί αυτό και μόνο αυτό είχε και… τα προγράμματα, και την ευκαιρία και την ΕΝΤΟΛΗ από το λαό να τα υλοποιήσει. Εδώ και 11 συνεχή χρόνια…
Στην «πράξη», βεβαίως, θα κριθεί και το πρόγραμμα της Ν.Δ., αν η λαϊκή εντολή τη φέρει στην εξουσία στις 8 Μαρτίου – οι προθέσεις και οι συγκεκριμένοι σχεδιασμοί, εκεί θα δοκιμασθούν. Κεντρική προϋπόθεση, «απαράβατη συνθήκη» (πέραν των επιμέρους εξειδικεύσεων κατά τομέα…) του οικονομικού της προγράμματος, «βάσης» της κυβερνητικής της συνολικά πολιτικής, είναι η επίτευξη ρυθμού ανάπτυξης, της τάξεως του 5%, «τουλάχιστον», καθώς επίσης και από τη «βελτίωση της δημοσιονομικής καταστάσεως», μέσω μιας σειράς μέτρων και πολιτικών (πάταξη φοροδιαφυγής, αύξηση δημοσίων εσόδων φορολογικών και μη, έλεγχο κρατικών δαπανών, εξοικονόμηση δημοσίων πόρων από την ανάθεση σε ιδιώτες της χρηματοδότησης και εκτέλεσης έργων υποδομής και δημόσιας ωφέλειας, επίσπευση αποκρατικοποιήσεων κ.ά.), που όμως η εφαρμογή και η έναρξη «καρποφορίας» τους ενδεχομένως να απαιτήσει κρίσιμο χρόνο και σε κάθε περίπτωση θα εξαρτηθεί και από τη «δημοσιονομική απογραφή» («τι παραλαμβάνουμε», με άλλα λόγια…) που έχει εξαγγείλει ότι θα κάνει η Ν.Δ. ως κυβέρνηση. Και αυτά, όσο και αν επισπευσθούν, χρειάζονται… «περίοδο επώασης».
Μαζί με τις εξαγγελίες (αύξηση του ΕΚΑΣ, σταδιακά μέσα σε 4 χρόνια, από 140 σε 230 ευρώ, ανάλογη αύξηση των αγροτικών συντάξεων από 200 που είναι σήμερα στα 330 ευρώ, μειώσεις φορολογίας για επιχειρήσεις και «σταδιακή» και παράλληλα με τη δημοσιονομική βελτίωση μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα φυσικά πρόσωπα, πρόσθετη προστασία ανέργων, χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος (πάλι από…) πόρους που θα προέλθουν από την ανάπτυξη της οικονομίας κ.λπ.) η Ν.Δ., όπως και… όποιο κόμμα προκύψει από τις εκλογές στην εξουσία στις 8 Μαρτίου, θα πρέπει να προϊδεάσει τον κόσμο πως «έτσι κι αλλιώς», οι καιροί και οι διεθνείς συγκυρίες είναι δύσκολες και απαιτητικές, χρειάζεται δουλειά και συνέπεια, ως χώρα χάσαμε πλήθος ευκαιριών (και κατασπαταλήσαμε -με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες των σημερινών κυβερνώντων!- τεράστια κονδύλια που εισέρρευσαν από την E.E. και δυστυχώς όχι μόνο από ανικανότητα ή ολιγωρία αλλά και ως αποτέλεσμα διαπλοκής!), και όσο κι αν η κοινωνία δικαίως και χωρίς δική της ευθύνη έχει κουρασθεί και απογοητευθεί από… αναβολές επί αναβολών για «καλύτερες μέρες», η αλήθεια είναι πως ακόμη βρισκόμαστε στην εποχή του «σπείρειν» και όχι του «θερίζειν»!
Μπορεί να ακούγεται «εκτός προεκλογικής λογικής», αλλά η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, όσο κι αν της «αρέσει» να ακούει ευχάριστα, «φιλολαϊκά» πράγματα, είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένη και ώριμη, γνωρίζει τις αντικειμενικές δυσκολίες έτσι όπως οι κυβερνώντες άφησαν ή… μεθόδευσαν να εξελιχθούν τα πράγματα!) που υπάρχουν, έχει απογοητευθεί από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», κουράσθηκε και αποστρέφεται όσους υπόσχονται και επιμελώς… φιλοτεχνούν την ψευδή εικόνα μιας «ισχυρής Ελλάδας», και… περιμένει μια καλά σχεδιασμένη και επεξεργασμένη διαχείριση, πέρα από πρόσωπα και «εντυπώσεις»! Το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις…