Ανεμοδεικτης

5' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην πολιτική, την… πραγματική και ουσιαστική, όχι της μικροκομματικής σκοπιμότητος και της προεκλογικής «λογικής», είναι απαράδεκτο και εγκληματικό να ισχύει το «αξίωμα» (έτσι όπως το είχαμε… διαμορφώσει, για τη βολή μας, ως μαθητές!), τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, τα δε δυσκόλως εννοούμενα… αγνοούνται»! H πολιτική, η διαχείριση δηλαδή μιας πραγματικότητας και η προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων και δημιουργίας προοπτικών για το μέλλον, οφείλει να βλέπει με καθαρότητα τι συμβαίνει, να συνεκτιμά δεδομένα και «οπισθέλκουσες» και να προτείνει με αποφασιστικότητα «καθαρές λύσεις» – το ίδιο, φυσικά, και οι πολιτικοί! Ολα τ’ άλλα είναι, «μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…», αμφίβολης αξίας και πρακτικής αναποτελεσματικότητας «ναι μεν, αλλά…» και μεσοβέζικες κινήσεις που υπαγορεύονται από το έρμο «πολιτικό κόστος», με αποτέλεσμα ένα υπαρκτό σημερινό πρόβλημα να «κουκουλώνεται» μόνο και μόνο για να ξανάρθει (και δη πολλαπλασιασμένο και επιτακτικότερο!) στην επικαιρότητα μετ’ ου πολύ – και μάλιστα τότε που οι τυχόν «επώδυνες» λύσεις που στο παρελθόν αποφεύχθηκαν να είναι εκ των πραγμάτων ανεπαρκείς, και οι απαιτούμενες νέες, απείρως επαχθέστερες…

Τ ο… έρμο «ασφαλιστικό» βρίσκεται πάλι από χθες στο επίκεντρο της επικαιρότητας και «στο μάτι» του προεκλογικού κυκλώνα – το Ασφαλιστικό, που -φευ- αποτελεί εδώ και… δεκαετίες (από αυτήν του ’60 ακόμη!) το «πρόβλημα – ταμπού», που άπαντες αναγνώριζαν ότι έτσι όπως εξελίσσεται, θα αποτελέσει αναπόφευκτα «κάποια στιγμή» βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας και του «κοινωνικού κράτους», κι όμως καμιά κυβέρνηση δεν είχε την τόλμη να το αντιμετωπίσει έγκαιρα και ριζικά, παραπέμποντάς το διαρκώς με τη μέθοδο της… «μεταφοράς» σε επόμενες κυβερνήσεις, με το σκεπτικό «να αποφύγουμε εμείς το πολιτικό κόστος…», με αποτέλεσμα φυσικά το πρόβλημα να παίρνει όλο και μεγαλύτερες (και δη με γεωμετρική πρόοδο!) διαστάσεις.

Και πέρα από τις αντικειμενικές επιβαρύνσεις του (δημογραφική εξέλιξη, δραματική αλλαγή της αναλογίας εργαζομένων-συνταξιούχων, εγκληματική εκμετάλλευση από το κράτος των αποθεματικών των Ταμείων, που υποχρεώνονταν να τα κρατούν σε «παγιωμένες καταθέσεις» ετήσιας απόδοσης 3%-4%, όταν ο πληθωρισμός «έτρεχε» με 25%!) επιβαρυνόταν κάθε τόσο και από μικροκομματικής σκοπιμότητος «κοινωνικές πολιτικές», όπως… βιομηχανία «αναπηρικών» συντάξεων, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ενεργού πληθυσμού, απαλλαγές κατηγοριών εργαζομένων από την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, αναποτελεσματικά συστήματα ελέγχου που διευκόλυναν την εισφοροδιαφυγή (στην οποία… διαπρέπει πρώτο και καλύτερο το ίδιο το Δημόσιο!) κ.λπ.

Το ΠΑΣΟΚ (οι κυβερνήσεις του οποίου ήδη από… τον περασμένο αιώνα, έχουν πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη δραματική επιδείνωση του «ασφαλιστικού») δεν έπραξε το παραμικρό, όχι για να επιχειρήσει να λύσει το ραγδαίως επιβαρυνόμενο πρόβλημα, αλλά ούτε καν να σταματήσει τον κατήφορό του. Μια πρώτη προσπάθεια (κι αυτή «δειλή», ως προς το μέγεθος του προβλήματος – όπως ήδη από τότε χαρακτηριζόταν από τους ειδικούς τεχνοκράτες…) έκανε η κυβέρνηση της Ν.Δ. την περίοδο ’90-’93 (αυτό που έμεινε ως «νόμος Σουφλιά» και «νόμος Σιούφα»), η οποία παρά το ότι ήταν «κλιμακωτή» και περιορισμένης ισχύος (και δυνατότητος «λύσης») προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων τόσο στον κόσμο (κάτι που αναμενόταν – ποτέ, σε κανένα μέρος το κόσμου απόπειρα «ρύθμισης» ασφαλιστικών προβλημάτων δεν πέρασε «αναίμακτα») όσο και στην τότε ΠΑΣΟΚική αντιπολίτευση, που υποσχέθηκε πως ως κυβέρνηση «θα καταργούσε» αυτούς τους νόμους…

Δεν το έπραξε – και εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσε να το πράξει! Οι κυβερνήσεις μετά το 1993, στηρίχθηκαν σ’ αυτούς τους ασφαλιστικούς νόμους (που απλώς «αντιμετώπιζαν», δεν «θεράπευαν» το πρόβλημα…) με κάποιες τροποποιήσεις επί το ηπιότερον, χωρίς καμιά προσπάθεια ουσιαστικής και μεσοπρόθεσμης, έστω, «αναθεώρησης» του ασφαλιστικού συστήματος, που ήταν σίγουρο πως πριν λήξει ο αιώνας θα… κατέρρεε, χωρίς τομές και ρεαλιστικά (και εκ των πραγμάτων κάθε άλλο παρά φιλολαϊκά!) μέτρα.

Οταν ο κόμπος έφθανε στο χτένι με… δραματική ταχύτητα, η τότε «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση Σημίτη επιστράτευσε τον πολυσυζητημένο καθηγητή κ. Γιάννη Σπράο, να εκπονήσει μια μελέτη για τη σωτηρία του Ασφαλιστικού, η οποία με το που δημοσιοποιήθηκε, προκάλεσε τέτοιο πάταγο και αντιδράσεις, που ακόμη κι αυτή που την… παρήγγειλαν (η ίδια η κυβέρνηση, δηλαδή!) έσπευσε να πάρει αποστάσεις, λέγοντας πως τα όσα περιλαμβάνει δεν είναι παρά… «απόψεις του κ. καθηγητή» – λες και ο άνθρωπος μια ωραία πρωία… «ξύπνησε» και είπε, «δεν κάθομαι να κάνω μια μελέτη για το Ασφαλιστικό, να περάσει η ώρα;».

Το… καταπληκτικό είναι πως λίγο καιρό μετά (και βεβαίως μετά τις εκλογές του 2000…), η νέα κυβέρνηση του κ. Σημίτη, προ της ασφυκτικής πίεσης του επικίνδυνα επιδεινούμενου Ασφαλιστικού, παρουσίασε το περιβόητο «νομοσχέδιο Γιαννίτση» (σε μεγάλο βαθμό στηριζόμενο στα συμπεράσματα και τις προτάσεις Σπράου!), με τις πασίγνωστες εκρήξεις που προκάλεσε, τις ενδοκυβερνητικές και ενδοκομματικές συγκρούσεις και την… άρον-άρον απόσυρσή του, για να έρθει σε λίγο ένα… καινούργιο, από τον κ. Ρέππα, πολύ πιο «ήπιο» και με πιο ανώδυνες (άρα και… λιγότερο ουσιαστικές ως προς την επίλυση του προβλήματος!) ρυθμίσεις, το οποίο «πλασαρίσθηκε» ως «ριζικό» και με εξασφαλισμένη αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού «τουλάχιστον για 30 χρόνια»!

Το πόσο «ριζικό» και αποτελεσματικό (και δη για… 30 χρόνια!) είναι, φαίνεται ήδη! Οχι μόνο εξαιτίας των συνεχών και πιεστικών εκθέσεων και «συστάσεων» της E.E. για… άμεση και «σε βάθος» αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού που αποτελεί νάρκη στα θεμέλια της οικονομίας, αλλά και από την έμμεση πλην… σαφέστατη κίνηση της ίδιας της κυβέρνησης, που πολύ πριν από τα «30 χρόνια» σταθερού ασφαλιστικού συστήματος που είχε υποσχεθεί, αναγκάσθηκε να φέρει το «μίνι ασφαλιστικό» προς επείγουσα και δη προεκλογική ψήφιση!

Στο οικονομικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε η Ν.Δ. (που φυσικά γνωρίζει και το βάθος και την έκταση του πιεστικού ασφαλιστικού προβλήματος…), η μόνη ουσιαστική (και γενική) αναφορά που έκανε σε αυτό ήταν πως «θα εφαρμοσθούν πλήρως οι νόμοι 90-’93, με τις απαραίτητες προσαρμογές…» (σ.σ.: νόμοι, η ισχύς και ο «προορισμός» των οποίων λήγουν το 2007!) και ότι «η χρηματοδότηση του Ασφαλιστικού θα εξασφαλισθεί με πόρους που θα προέλθουν από την ανάπτυξη της οικονομίας…», μια ανάπτυξη που προσδοκάται (και αρκετά… φιλόδοξα!) να είναι στο 5%, αλλά, βεβαίως, ουδείς μπορεί εκ των προτέρων να τη διασφαλίσει.

Η αναφορά αυτή στον «νόμο Σιούφα» (με τη γνωστή από το ’90-93 «φόρτιση» – πέρα και άσχετα με το αν και το ΠΑΣΟΚ σε αυτόν στηρίχθηκε μέχρι και σήμερα!) ήταν αναμενόμενο να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς ΠΑΣΟΚ που προεκλογικά δεν θα άφηνε χαμένη την ευκαιρία να «ξυπνήσει αντανακλαστικά». Με αποτέλεσμα, σε λίγες ώρες η Ν.Δ. δια στόματος του προέδρου της να «τα πάρει πίσω» (ουσιαστικά…), λέγοντας «δεν αυξάνονται τα όρια ηλικίας, δεν αυξάνονται οι εισφορές των εργαζομένων, το πρόγραμμά μας προβλέπει αύξηση των συντάξεων και σύγκλισή του με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο…»! Μπορεί «επικοινωνιακά» (σε προεκλογική δε περίοδο…) να έκρινε πως έτσι έπρεπε να αντιδράσει. Να μην «ανησυχήσει», να μη «δυσαρεστήσει» τον κόσμο – μια γενική και αόριστη πρώτη αναφορά στο πρόβλημα, και όταν ακόμη και αυτή «έγινε θέμα», η… απόσυρση.

Οι εκλογές, όμως, θα περάσουν – το ασφαλιστικό πρόβλημα θα μείνει και θα διογκώνεται! Εχουν τα δύο κόμματα εξουσίας ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και επεξεργασμένα σχέδια αντιμετώπισης του προβλήματος – έστω κι αν… προεκλογικά φοβούνται να μας τα εκθέσουν;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή