Εντείνουν κάθε ημέρα που περνάει τα δύο μεγάλα κόμματα τις προσπάθειές τους, προκειμένου να γίνουν το καθένα ελκυστικό στους χώρους των, «μεσαίων» διαθέσεων, ψηφοφόρων πολιτών. Παρ’ ότι η ένταση μεγαλώνει, παρ’ ότι κάποιες φορές δεν λείπουν οι μεγάλες υπερβολές και τα «φάλτσα» ορισμένων μαχητικών ρητόρων, μπορεί να υποστηριχθεί ότι σε τούτη την προεκλογική μάχη οι ηγεσίες των δύο κομμάτων εξουσίας έως τώρα ευπρεπώς διεξάγουν τον αγώνα τους, υπό την έννοια ότι δεν καταφεύγουν σε «βρώμικα» χτυπήματα, δεν ανταλλάσσουν πολιτικές ύβρεις και δεν προσπαθούν να φανατίσουν τα ακροατήριά τους. Αυτά συμβαίνουν τουλάχιστον έως σήμερα. Δεν λείπουν βεβαίως -όπως πάντοτε σε τέτοιες περιόδους- και από τα δύο μέρη οι εισηγούμενοι πιο «δυναμικό» αγώνα, δηλαδή τη χρησιμοποίηση «άγριων» συνθημάτων και την καταφυγή σε «βρώμικα» χτυπήματα σε κρίσιμα χρονικά σημεία της μάχης.
Η ένταση θα μεγαλώσει φυσικά στις εβδομάδες που έρχονται. Και δεν είναι έτσι κι αλλιώς λογικό να περιμένει ή να ζητάει κανείς από τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία τη διεξαγωγή ενός εκλογικού αγώνα ήπιου, ευγενικού, χωρίς εξάρσεις, χωρίς συγκρούσεις. Δεν υφίσταται κατάσταση κοινωνίας τέτοια που να αιτιολογεί έναν ήσυχο προεκλογικό αγώνα. Σημασία έχει όμως να διεξάγεται η μάχη έτσι ώστε ο βαθμός δύναμης των μαχητών να εξαρτάται από τη δύναμη των πολιτικών θέσεων και επιχειρημάτων που διατυπώνονται και όχι από τις επιθετικές ή και φανατισμένες συμπεριφορές (τεχνητές ή αυθόρμητες) του ενός και του άλλου πολιτικού.
Τα προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι μεγάλα και σύνθετα. Περισσότερο απ’ όσο άλλοτε κατά το παρελθόν, οι πολίτες θέλουν να γνωρίζουν τα ακριβή αιτία των προβλημάτων που τους ταλαιπωρούν και να ακούνε καθαρές και κοστολογημένες προτάσεις για την αντιμετώπισή τους. Σε αυτό οι πολιτικοί που δίνουν μάχες στα τηλεοπτικά πεδία πάσχουν σοβαρά. Μιλούν πολύ, χρησιμοποιούν ασκόπως υψηλούς τόνους (ταλαιπωρώντας τις φωνητικές τους χορδές γι’ αυτό και συχνότατα βραχνιάζουν), ανταλλάσσουν «σκληρές» παρατηρήσεις, επισημαίνοντας ανεπάρκειες και αδυναμίες του αντιπάλου, αλλά πραγματικές ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ συζητήσεις δεν αποτολμούν να κάνουν. Το κοινό που παρακολουθεί τις τηλεοπτικές «μονομαχίες» τους δεν φωτίζεται από αυτές, αν αναζητεί τα αληθινά αίτια παραγωγής των προβλημάτων, τα ακριβή, πραγματικά στοιχεία της παρούσας εθνικής κατάστασης και κάποιες σαφείς προτάσεις για διόρθωση των πραγμάτων. Δεν αρκούν στους πολίτες φυσικά ούτε τα «επικοινωνιακά» χαμόγελα των πολιτικών, ούτε οι εκδηλώσεις «μαχητικότητάς» τους, ούτε και οι έξυπνες «ατάκες» των διεκδικητών της εξουσίας. Αν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει, τότε ας είναι βέβαιοι οι δύο μεγάλοι «μονομάχοι» ότι δεν θα έχουν τίποτε προσφέρει ΠΟΛΙΤΙΚΑ στους πολίτες σε τούτη την εκλογική μάχη.