Τόσο μαζική και παθιασμένη συγκέντρωση θα τη ζήλευαν και τα μεγάλα κόμματα. Δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι συνέρρευσαν προχθές στη Λεωφόρο για να υποδεχτούν (με τα πανό και τα συνθήματά τους και, προπαντός, με την πείνα τους για ένα πρωτάθλημα) τον νέο μεσσία. Ούτε η κακοκαιρία τούς εμπόδισε ούτε το γεγονός ότι για τον Αργεντινό Εζεκίελ Γκονζάλες γνώριζαν ελάχιστα (δυο-τρία χάι-λάιτ στην τηλεόραση) ούτε ότι το παιγνίδι ήταν φιλικό, με αντίπαλο τον σαφώς υποδεέστερο Απόλλωνα. «Τίποτα, τίποτα δεν θα μας σταματά, να δούμε τον «θεό» μας και… βλέπουμε μετά». Βλέπουμε, δηλαδή, αν είναι όντως ο επί μακρόν αναμενόμενος ηγέτης στη γραμμή του κέντρου (το «κέντρο» έχει ρεύμα και στο ποδόσφαιρο και στην πολιτική) ή ένα επιπλέον «παλτό», από αυτά που φορτώνονται οι ομάδες πέντε ετησίως. Αρκούσε η πείνα που λέγαμε, η φαντασίωση, η «αρρώστια». H ίδια αρρώστια που οδήγησε προ ετών χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού στο δημαρχείο του Πειραιά, για να υποδεχτούν τον δικό τους θεό, τον Λάγιος Ντέταρι – με τον Γ. Κοσκωτά στο μπαλκόνι και δίπλα τον τοτινό δήμαρχο και κατοπινό «αντιλαϊκιστή» Ανδρέα Ανδριανόπουλο.
Επί του παρόντος, λοιπόν, δεν ξέρουμε αν ο νέος παίκτης του Παναθηναϊκού είναι όντως «κάτι ανάμεσα σε Μαραντόνα και Μπατιστούτα» (μήπως και ο Σανμαρτεάν, ο μέχρι χθες μεσσίας, δεν ήταν «κάτι ανάμεσα σε Πλατινί και Χάτζι»;) ή αυτό που εύχονται να είναι οι αντίπαλοι του ΠΑΟ, δηλαδή γνήσιος διάδοχος ενός άλλου Γκονζάλες, του Πεπίτο, γκαφατζή συντρόφου του Τζιμ Ανταμς στις περιπέτειες του «Μικρού Σερίφη». Αυτό πάντως δεν εμπόδισε τους τιτλοδότες των εφημερίδων να πλέξουν διθυράμβους υπέρ του νέου παίκτη: H φωτογραφία του, τεράστια, στόλιζε χθες το εξώφυλλο τεσσάρων εφημερίδων, ο σεμνότερος χαρακτηρισμός του ήταν «Ελ Καπιτάν», στις δε μέσα σελίδες «ειδικοί μελετητές» εγκωμίαζαν τα τακουνάκια, το σουτ, τις βαθιές μπαλιές του, για να συμπεράνουν ενθουσιασμένοι πως αυτός είναι ο Αναμενόμενος, ο Παράκλητος.
Κάτι μας θυμίζει όλη αυτή η επικοινωνιακή καταιγίδα. Πάνω-κάτω με τον ίδιο τρόπο της υπερβολής υψώθηκε σαν μεσσίας ο Γ. Παπανδρέου. Χωρίς να κριθεί επί της ουσίας, χωρίς να ελεγχθεί η προϊστορία του (αλήθεια, τόσο επιτυχημένος ήταν ως υπουργός;), αποθεώθηκε από παλαιούς και νέους κόλακες και δοξολογήθηκε σαν ο νέος κλειδοκράτορας της Ιστορίας? οι μονότονες «ωραιολογίες» και «νεολογίες» του θεωρήθηκαν νέο ευαγγέλιο, κι ας μένουν στην επιδερμίδα των πραγμάτων, σαν ένα θεαματικό ψαλιδάκι που χειροκροτείται ενώ στέλνει την μπάλα άουτ. Το ποιος αντιγράφει ποιον, το ποδόσφαιρο την πολιτική ή η πολιτική το ποδόσφαιρο, είναι ένα ερώτημα που έχει τόσο νόημα όσο και το ερώτημα αν ο Γ. Παπανδρέου αντιγράφει τον K. Καραμανλή ή ο K. Καραμανλής τον Γ. Παπανδρέου.