Ανεμοδεικτης

5' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ελαβε», λοιπόν, 1.017.085 ψήφους ο νέος (και μοναδικός υποψήφιος!) πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου, γεγονός που (γι’ άλλη μια φορά…) χαρακτήρισε «πρωτόγνωρο», ελπιδοφόρο, σημαδιακό της (άντε πάλι!) «νέας εποχής» και του «νέου ξεκινήματος». Και πραγματικά, όλη αυτή η διαδικασία ήταν όντως πρωτόγνωρη για τα ελληνικά πολιτικά και κομματικά πράγματα, αφού για πρώτη φορά αρχηγός κόμματος, και δη εξουσίας, αναδεικνύεται όχι μέσα από τα (επιρρεπή σε συσχετισμούς, ίντριγκες, ισορροπίες και σκοπιμότητες…) κομματικά όργανα, αλλά από τη λεγόμενη «βάση» και την «κοινωνία» – όσο και αν αυτές οι έννοιες στη συγκεκριμένη περίπτωση χαρακτηρίζονται από μια εσκεμμένη γενικότητα και θολούρα, όσο και αν οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν σε αυτήν την «εκλογή» (αν μπορεί κανείς σοβαρά να μιλάει για εκλογή, όταν προδήλως πρόκειται για μια… προαποφασισμένη διαδοχή, που εκ των υστέρων κλήθηκαν κάποιοι με… πανηγυρικές κινήσεις να «νομιμοποιήσουν») δεν χαρακτηρίζονται από εχέγγυα αδιαβλητότητας και διαφάνειας…

Σε κάθε περίπτωση, γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι αυτή η διαδικασία «εκλογής» όσο και αν πάσχει διαδικαστικά αλλά και επί της ουσίας, ανοίγει «περπατησιά», που αργά ή γρήγορα, και όταν πια θα ‘χει θεσμικά και στις επιμέρους λεπτομέρειές της (που όμως κάθε άλλο παρά τυπικές θα πρέπει να είναι!) ξεκαθαριστεί και παγιωθεί, θα αναγκαστούν να την υιοθετήσουν και τα άλλα κόμματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό που έγινε προχθές (ας αφήσουμε την παρωδία του «συνεδρίου»…) υπαγορεύθηκε από εσωκομματικές σκοπιμότητες και την ανάγκη «εμψύχωσης» του πεσμένου «ηθικού» του ΠΑΣΟΚ, τόσο σε επίπεδο οπαδών όσο και κομματικών μηχανισμών – «επικοινωνιακά», ήταν μια κίνηση περίπου μονοδρομική. Αυτό, όμως, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν θα αποτελέσει «προηγούμενο» – κυρίως για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ (φαντάζετε κανείς τους όποιους επόμενους διεκδικητές της ηγεσίας να «αρκεσθούν» στην εκλογή τους από ένα κλειστό και ευκολότερα ελεγχόμενο «σώμα» 5-10.000 στελεχών;) αλλά και για τα άλλα κόμματα…

Θα είχε, βεβαίως, άλλη αξία αν αυτή η διαδικασία (σωστά μελετημένη, με τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλίδες διαφάνειας και αδιάβλητου και οργανωμένη στη βάση μιας έγκυρα καταγεγραμμένης έκτασης του «εκλογικού σώματος» – υπάρχουν τρόποι…) είχε αποφασιστεί και εφαρμοστεί σε μη φορτισμένη πολιτικά περίοδο, όπως κατ’ ανάγκην είναι η προεκλογική, και δεν απέβλεπε προδήλως στην πιεστική ανάγκη ενίσχυσης της «συσπείρωσης» του συγκεκριμένου κόμματος, όπως αναμφίβολα συνέβη τώρα. Και αν ακόμη, δεν αποσκοπούσε (όπως απολύτως εύλογα μπορεί να εικάσει ακόμη και ο πλέον καλόπιστος πολίτης…) στο να δημιουργήσει περί τον νέο αρχηγό μια «λαϊκή τάφρο» (αυτές τις 1.017.085 «ψήφους – εντολές» όπως τις χαρακτηρίζει ο κ. Παπανδρέου) που θα αποτρέψει σε περίπτωση εκλογικής ήττας την αμφισβήτησή του από άλλους φιλόδοξους «συντρόφους» του! Που είχαν στο παρελθόν «εγγράψει» τους ηγετικούς στόχους τους, αλλά… αναγκάσθηκαν από την ξαφνική πρωτοβουλία Σημίτη να ορίσει αυτός διάδοχο (και δη σε καυτή προεκλογική περίοδο, όπου η εσωστρέφεια και οι ρήξεις ισοδυναμούν με υπονόμευση της «ενότητας» και της «δυναμικής νίκης»!) να τις… υποστείλουν και εκόντες – άκοντες να «συστρατευθούν» με τον διάδοχο, πριν… ακόμη «εκλεγεί»!

Αλλωστε, από ποιο… «σώμα» (ακόμη δεν έχουν γίνει οι αναγκαίες καταστατικές μεταβολές…) μπορεί να αμφισβητηθεί ο νέος αρχηγός μετεκλογικά και με ποιες διαδικασίες, ικανές να αντιπαραταχθούν «στο ένα εκατομμύριο εντολές για τη νέα εποχή!», που χωρίς αμφιβολία θα «αντιτάσσει» ο κ. Παπανδρέου – και τις οποίες μάλιστα έχει ΗΔΗ σπεύσει να χαρακτηρίσει ως «συμβόλαιο ανατροπής», εννοώντας σαφέστατα «ανατροπή» στο εσωτερικό του κόμματος, όχι μόνο σε πρόσωπα και «κατεστημένα», αλλά ακόμη και σε ονομασία, σύμβολα (που ήδη προεκλογικά αλλάζουν εντυπωσιακά!), δομές και διαδικασίες;

Το αν αυτό το «πρωτόγνωρο» γεγονός, ιδίως με την επικοινωνιακή «ώθηση» που ακολούθησε, θα αποδειχθεί ικανό (και σε ποιο βαθμό…) να αντιστρέψει το προεκλογικό κλίμα και τις δημοσκοπικά καταγραφόμενες διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων (που παραμένουν «ασφαλώς» υπέρ της Ν.Δ. – και μάλιστα με αυξητικές τάσεις, επί του παρόντος…), απομένει να καταδειχθεί στις… προσεχείς δημοσκοπήσεις, που ήδη πυρετωδώς διενεργούνται. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ουσιαστικά «ζητούμενο» από το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η αύξηση της συσπείρωσής του (κάτι που με την «εκλογή» από τη βάση φαίνεται να επιτυγχάνεται…), αλλά η… επιστροφή ψηφοφόρων που «διαρρέουν» προς τα άλλα κόμματα και κυρίως προς τη Ν.Δ.!

Κι αυτή η «παλιννόστηση» (ιδίως ξαναλέμε για όσους στράφηκαν προς τη Ν.Δ.) δεν φαίνεται και τόσο εύκολο να επιτευχθεί με τις όποιες διακηρυσσόμενες και με υπαινιγμούς «υποσχόμενες» αλλαγές στο κομματικό εσωτερικό του Κινήματος – αυτές, ας πούμε, «αρκούν» και εμψυχώνουν τους ΗΔΗ αποφασισμένους «ΠΑΣΟΚους». Χρειάζεται να «γοητευθούν» και οι «άλλοι», ακόμη και οι παραδοσιακά «μη σοσιαλιστές», που στις δύο προηγούμενες προεκλογικές αναμετρήσεις εμπιστεύθηκαν τα προγράμματα και τις «καθαρές λύσεις» του εκσυγχρονισμού. Κι αυτή η μικρότερη σίγουρα αλλά πολύ… «ευαίσθητη» και εκλογικά κρίσιμη κατηγορία ψηφοφόρων, θέλουν να πεισθούν από προγράμματα, πολιτικές, σχέδια επεξεργασμένα και λεπτομερή. Και σ’ αυτόν τον κρίσιμο και επίμαχο τομέα, επικοινωνιακά «τρικ» και συναισθηματικές «φορτίσεις» όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά φέρουν και τα ακριβώς αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Και ο χρόνος μέχρι τις κάλπες είναι σκάρτος ένας μήνας…

Περi «καταλληλoτερου»…

Στις συζητήσεις που γίνονται στα στούντιο και στα «παράθυρα» των καναλιών (άντε, επιτέλους, να αρχίσει και επίσημα η προεκλογική περίοδος, να ισχύσουν οι νομοθετημένοι περιορισμοί στον αριθμό των τηλεοπτικών εμφανίσεων των υποψηφίων, μπας και… τη γλιτώσουμε από τους καθημερινούς «βομβαρδισμούς» από όλο τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στις οθόνες μας!) γύρω από τις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις των δημοσκοπήσεων που σχεδόν γίνονται 4 κάθε εβδομάδα, οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ, με δεδομένο πως η διαφορά στην «πρόθεση ψήφου» (αλλά και την «παράσταση νίκης») είναι σαφώς υπέρ της Ν.Δ. και πιθανότατα «μη αναστρέψιμη», προσπαθούν να επικεντρώσουν το «ενδιαφέρον» των δημοσκοπικών ευρημάτων στο μικρό προβάδισμα που εμφανίζει, σχεδόν σ’ όλες τις έρευνες, να έχει ο Γιώργος Παπανδρέου στην ερώτηση «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό»…

«Επικοινωνιακά», κατανοητή αυτή η προσπάθεια που καταβάλλουν – αλλά… επί της ουσίας, άνευ αντικειμένου και πέραν πάσης «λογικής»! «Κόμμα» θα ψηφίσουν οι εκλογείς στις 7 Μαρτίου, που θα του δώσουν την εμπιστοσύνη τους να διαχειρισθεί την εξουσία, και όχι απλώς «πρόσωπο ηγέτη» – και, άλλωστε, μέχρι την ξαφνική απόφαση του Κώστα Σημίτη να αποχωρήσει και να ορίσει διάδοχό του («για μια νικηφόρα προοπτική στις εκλογές», όπως είχε πει…) τον Γιώργο Παπανδρέου, αυτός δεν πρόβαλλε στις δημοσκοπήσεις ως «καταλληλότερος για πρωθυπουργός»; Κι όμως, αν και «καταλληλότερος»… αποχώρησε, όταν διαπίστωσε ότι το κόμμα του, με αυτόν τον «καταλληλότερο», έχανε τις εκλογές! Ποιο το νόημα, λοιπόν, αυτής της επιμονής στον «καταλληλότερο», τη στιγμή μάλιστα που ένας γνωστός αναλυτής δημοσκοπήσεων, ο κ. Νικολακόπουλος, πριν από λίγες μέρες σε κάποια εκπομπή παραδέχθηκε πως «αυτή η ερώτηση περί καταλληλότερου ως πρωθυπουργού, είναι στην ουσία ήσσονος σημασίας»;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή