T ο φαινόμενο δεν είναι… «πρωτόγνωρο»: σχεδόν σ’ όλες τις (τελευταίες, τουλάχιστον…) εκλογικές αναμετρήσεις, παρατηρήθηκαν «μεταγραφές» κομματικών στελεχών (ακόμη και τέως υπουργών!) από τις κατά κύριο λόγο αντίπαλες «ομάδες», για να διατρανωθεί η «πολυσυλλεκτικότητα», ο «πλουραρισμός», η «απήχηση» του έργου ή της «ιδεολογίας» σε επώνυμους της άλλης πλευράς. Χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης της προσωπικότητας, αλλά και της πολιτικής προσφοράς αυτών των «μεταγραφομένων» προεκλογικά, είναι προφανές (και πάντως έτσι το «εισέπραξε» ο κόσμος και το εκλογικό σώμα άσχετα με το πώς αντέδρασε και πρακτικά, δηλαδή στην κάλπη…) ότι αυτές οι κινήσεις, όχι σε πολιτικά «ανύποπτο» (αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι τέτοιο!) χρόνο, αλλά στις κρίσιμες προεκλογικές περιόδους, αποβλέπουν αποκλειστικά στη δημιουργία εντυπώσεων και στην… άγρα ψήφων διά της «διεισδύσεως» στην αντίπερα όχθη…
Η δη από τον… προηγούμενο αιώνα, οι «κεντρώοι» Θανάσης Κανελλόπουλος και Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, αλλά και ο «Φιλελεύθερος» Κώστας Μητσοτάκης κλήθηκαν και ενσωματώθηκαν στη Ν.Δ. (εν όψει της κρίσιμης για τον ιδρυτή της μεταπήδησή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας), ενώ στις πιο κοντινές μας εκλογικές αναμετρήσεις, εντύπωση είχαν τότε προκαλέσει οι «μεταγραφές» (και η χρησιμοποίησή τους αργότερα σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις…) του Γιάννη Μπούτου και του Διονύση Λιβανού από τη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ, καθώς επίσης και του (νυν υφυπουργού Κοινωνικών Υπηρεσιών) Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, πάλι στο ΠΑΣΟΚ κατά τις τελευταίες εκλογές του 2000. Τις γέφυρες και τις προσελκύσεις προσωπικοτήτων από την Αριστερά (Μανόλης Γλέζος, Μάρκος Βαφειάδης – από το ΠΑΣΟΚ), καθώς επίσης και την (απολύτως ειδικού βάρους και σημειολογίας) περίπτωση του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, που χρησιμοποιήθηκε εμφατικά τόσο από τη Ν.Δ. όσο και από το ΠΑΣΟΚ, ας τις θεωρήσουμε χειρονομία του πολιτικού συστήματος να σηματοδοτήσει την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών και το έμπρακτο τέλος της τραυματικής μετεμφυλιακής περιόδου…
Σε τούτη την εκλογική αναμέτρηση, έχουμε τις περιπτώσεις του Γ. Πέτσου (που, βέβαια, έχει από καιρό αποστασιοποιηθεί πλήρως από το ΠΑΣΟΚ) και του Στέλιου Παπαθεμελή, που ο πρώτος εντάχθηκε και ο δεύτερος θα «συνεργασθεί» με τη Ν.Δ. και από την άλλη πλευρά, του ΠΑΣΟΚ (ή καλύτερα της υπό διαμόρφωση «δημοκρατικής παράταξης»…), ακούσαμε να απευθύνεται δημόσια «πρόσκληση» για συνεργασία και «κοινή προσπάθεια» για τη νέα εποχή από τον πρόεδρο Γιώργο Παπανδρέου, στις «φιλελεύθερες φωνές και τα ανήσυχα πνεύματα…», κάτι που ευλόγως ερμηνεύθηκε (και έτσι κατανοήθηκε από τους «προς ους») ως πρόσκληση, ως «άνοιγμα» του νέου ηγέτη προς τους κ. Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο.
Λοιπόν; «Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει…» και γαλάζια και πράσινα (με… μοβ ανοιχτοκίτρινες και ροζ αποχρώσεις); Στελέχη με πολύ συγκεκριμένο στίγμα και «απολογισμό» τόσο σε ιδέες όσο και πράξεις, κρίνεται τώρα με περίσσια… προεκλογική «ευκολία» πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν και να εφαρμόσουν τα όσα αυτό το «στίγμα» υποδηλοί και από την από ‘δω και από την από ‘κει πλευρά; Πολιτικοί που ως κομματικά μέλη, αλλά και «συνεργαζόμενοι εκλογικά», έχουν τόσες φορές εκτεθεί στη λαϊκή κρίση και έχουν εκλεγεί με το ένα κόμμα (και ό,τι ιδεολογικοπολιτικά αυτό εκφράζει), σήμερα πλέον δεν υπάρχει τίποτε που να τους εμποδίζει να περάσουν όχθη;
Και αυτές οι «μετακινήσεις» (αν, τελικά, επιβεβαιωθούν -και αυτό κυρίως αφορά τους κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο- και φυσικά σημασία θα έχει και το «πώς», καθώς επίσης και η «φόρμα» που θα επιλεγεί για την όποια συνεργασία) εν τέλει τι «εκπέμπουν» στον κόσμο; Κάτι που ήδη… έχει «ψυλλιασθεί», πώς δηλαδή στον σημερινό «παγκοσμιοποιημένο» μας κόσμο, που οι «ρετσέτες» για την οικονομία και την έννοια «κοινωνικό κράτος» είναι στον μέγιστο βαθμό κοινές και απολύτως συγκεκριμένες και εκπέμπονται από συγκεκριμένα υπερδιεθνή «κέντρα», ΔΕυπάρχουν στην ουσία ιδεολογικοπολιτικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων – διαχειριστών της εξουσίας; Και πως τη μόνη «διαφορά», την κάνει η αποτελεσματικότητα, το «ύφος» και οι… τρόποι σερβιρίσματος των επιμέρους πολιτικών από τους διαχειριστές;
Και, στα αλήθεια, αν αυτές οι «εντυπωσιακές» (κατά τη μετριοπαθέστερη εκδοχή…) «οσμώσεις» επιβεβαιωθούν προεκλογικά στην πράξη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, φαντάζεται κανείς πώς ο ηγέτης της «δημοκρατικής παράταξης» (πολιτικά, ποτέ δεν κατανοήσαμε, σήμερα, το 2004! – τον όρο, που μόνο… «συναισθηματικά» μπορεί να τον ερμηνεύσει κανείς!) θα μπορεί με… ευκολία να βγαίνει στα μπαλκόνια και να «καταγγέλλει» τη «Δεξιά» και τις «αντιλαϊκές φιλελεύθερες πολιτικές» της.
Μπορεί, βεβαίως, «ανεπαισθήτως», κατά πώς λέει και ο ποιητής, να έχουμε ήδη μπει σε μια νέα εποχή, που θα χαρακτηρίζεται από την αρχή «θέση – αντίθεση – ανασύνθεση», και αυτό «εκ των ένδον», με εσωτερικές συμμαχίες και συμπορεύσεις, και όχι με «έξωθεν» ρήξεις και συγκρούσεις. (Κάτι τέτοιο, άφησε με τον τρόπο του να εννοηθεί σε χθεσινές δηλώσεις του ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, που με πολλή σοβαρότητα και υπευθυνότητα, και κάθε άλλο παρά με πολιτικάντικη «ευκολία» αντιμετώπισε την «πρόσκληση» του κ. Παπανδρέου, εμμένοντας στις απόψεις του και μη αποκλείοντας κάποιας μορφής συνεργασία, όπου όλες οι ιδέες και οι προτάσεις θα συζητούνται χωρίς να… αποκλείονται εκ προοιμίου).
Εχουμε ήδη μπει σε τέτοια εποχή; ΄H οι συγκεκριμένες κινήσεις και πρωτοβουλίες (ένθεν κακείθεν) αποβλέπουν απλώς σε προεκλογικές σκοπιμότητες – και εν πάση περιπτώσει, πέραν των πολιτικών αρχηγών, η κοινωνία πώς κρίνει και αξιολογεί αυτές τις «οσμώσεις»; Κοντός ψαλμός…
«Να το κουβεντιασουμε…»
Με… γεωμετρική πρόοδο πληθαίνουν (κι όσο πλησιάζουμε στις κάλπες θα πληθαίνουν ακόμη περισσότερο!) οι «πολιτικές διαφημίσεις» που εμφανίζονται στα MME (κυρίως τα ηλεκτρονικά – που, αλήθεια, γιατί τις… προαναγγέλλουν με αυτό το παράδοξο «ακολουθεί πολιτική διαφήμιση»; Υπάρχει περίπτωση να… μπλέξει κανείς το «σποτάκι» της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ με εμπορική διαφήμιση κάποιας… οδοντόκρεμας ή απορρυπαντικού;). Χωρίς αμφιβολία «άμεσο»… μέσο η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, που απευθύνεται σε «εξασφαλισμένο» κοινό, γι’ αυτό και ο «λόγος» (προγραμματικός, αντιπαραθετικός, διλημματικός) των κομμάτων, επιλέγεται να διατυπώνεται (και με διαφημίσεις, και με «ζωντανό» διάλογο…) μέσω αυτού, και λιγότερο μέσα από μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, που ολοένα και φθίνουν ως προεκλογικό «εργαλείο», κι όπου ακόμη χρησιμοποιείται, γίνεται για… επικοινωνιακούς σκοπούς, προκειμένου να μεταδοθεί από την ΤV!
Δεν ξέρουμε σε ποιο βαθμό αυτές οι (συχνά έξυπνες και ευρηματικές) οι «πολιτικές διαφημίσεις» πείθουν ή και συνεγείρουν τον κόσμο – τηλεθεατή. Και, πάντως, όσο η συχνότητα εμφάνισής τους αυξάνεται, τόσο θα «περνάνε απαρατήρητες», λόγω… εθισμού – θα βαρεθεί ο κόσμος. Εκείνο που πραγματικά «κάνει τη διαφορά», δημιουργεί «κλίμα», και προσφέρεται για κρίσεις και συγκρίσεις, είναι ο ζωντανός, ο «αμοντάριστος» διάλογος «ενώπιον» της κοινωνίας – κι επειδή τα κόμματα «εκφράζονται» και «σχηματοποιούνται» από τους ηγέτες τους, το καλύτερο «γράδο» για τους πολίτες ψηφοφόρους, είναι η χωρίς «φτιασιδώματα» πολιτικές και προγραμματικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των πολιτικών αρχηχών, για όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα θεμάτων…
Τα όποια «επιχειρήματα», του τύπου «περί των τηλεοπτικών συζητήσεων, θα αποφασίσει η… διακομματική επιτροπή», που ακούσθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά λειτουργούν και αρνητικά. Να βγουν οι δύο διεκδικητές της εξουσίας (κάποιος από τους δύο αύριο θα διαχειρίζεται το μέλλον της χώρας!) «να τα κουβεντιάσουν» όλα μπροστά μας – αυτό πια κι αν θα αποτελέσει την αποθέωση της «συμμετοχικής δημοκρατίας»!