M ετά το «πρωτόγνωρο», το «νέο ξεκίνημα» και τη «νέα εποχή», το… μοδάτο σλογκανάκι που πλασάρεται στο προεκλογικό σκηνικό, είναι «η σύνθεση»! Και δη σ’ όλες τις… συνθέσεις του: «νέες συνθέσεις», «δημιουργικές συνθέσεις», «συνθέσεις με απελευθέρωση», «προοδευτικές συνθέσεις» – κι αυτές είναι κάποιες μόνο από τις… συνθετικές εξαγγελίες που αλιεύσαμε από τις χθεσινές δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου, ως εισαγωγή για την ανακοίνωση της… σύνθεσης του ψηφοδελτίου Επικρατείας! Μια ατέλειωτη, γενικόλογη, αόριστη, θολή, κάθε άλλο παρά συγκεκριμένη (24 μέρες πριν από τις εκλογές!) μακρηγορία, για να φθάσει στο «διά ταύτα» που ήταν η δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου ψηφοδελτίου, με την τελική κορωνίδα, «προωθούμε ευρύτατες νέες συνθέσεις»! Ποιος; Την… παρά φύσιν συνεύρεση στις έξι πρώτες (και μόνες εκλόγιμες!) θέσεις του Επικρατείας, ενός μόνο στελέχους του ΠΑΣΟΚ (την κ. Αννα Διαμαντοπούλου, που είναι και επικεφαλής), ενός «εκσυγχρονιστού» φίλου του Κώστα Σημίτη (του γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου κ. Σωκράτη Κοσμίδη – στην 6η θέση) κι «εναλλάξ» (στις θέσεις 2, 3, 4 και 5) της Μαρίας Δαμανάκη, του Στέφανου Μάνου, του Μίμη Ανδρουλάκη και του Ανδρέα Ανδριανόπουλου…
Α π’ όλα έχει ο «μπαξές»! Και… ολίγον ΠΑΣΟΚ, και ίσες δόσεις νεοφιλελευθερισμού, και «ανανεωτικής αριστεράς» (συγγνώμην για την τελευταία ετικέτα – έτσι, για να… συνεννοούμεθα την αναφέραμε, όχι πως την υιοθετούμε κιόλας!), άντε και μια «τζούρα» από «εκσυγχρονισμό», έτσι να… μπλέκουν οι γεύσεις και να μην πολυκαταλαβαίνει κανείς τι… τρώει! Τελικά, βέβαια, αυτό δεν είναι… κόμμα. Δεν είναι «πρόταση» στην κοινωνία, δεν είναι πρόγραμμα και «όραμα» για μια κοινωνία που ασφυκτιά σε υπαρκτά και πολύπλοκα προβλήματα – «προσφορά»… προϊόντος σε ράφι σούπερ μάρκετ είναι, που για να σε πείσουν να αγοράσεις, σου προσφέρουν στην ίδια συσκευασία «2 (ίσως και 3 και τέσσερα!) σε 1!», συνήθως χρήσιμα και άχρηστα μαζί, με μοναδικό σκοπό να σου «αρπάξουν» το χρήμα, εν προκειμένω την ψήφο! Μόνο που αν αυτή είναι η «νέα άποψη» για την πολιτική (και την αναγκαιότητά της…) που θέλουν να «πλασάρουν» κάποιοι, πολύ φοβούμεθα (όχι για τους εμπνευστές της – για το μέλλον των κοινωνιών και την ενεργοποίηση των πολιτών!) ότι πολλοί θα καταφύγουν στο «άσε, δεν θα πάρω…»!
Αλήθεια, πάντως: ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι που… μας έχει πρήξει τις τελευταίες μέρες με τη «συμμετοχική δημοκρατία», την «αποθέωση» του πολίτη που «προτείνει, μετέχει, κρίνει, συμβάλλει…» στη διαμόρφωση των προγραμμάτων και των αποφάσεων; Εμ, τότε γιατί τις «προτάσεις – επιλογές» του δεν τις… θέτει στην κρίση «της κοινωνίας», ώστε «οι πολίτες» να τις κρίνουν και να τις διαμορφώσουν; M’ άλλα λόγια: γιατί τους… ετερόκλητους «εκλεκτούς» του σ’ αυτήν την «ευρύτατη νέα σύνθεση», δεν τους «εκθέτει» στην κρίση και την αξιολόγηση των πολιτών στη «συμμετοχική δημοκρατία», να διαπιστώσει αν είναι αποδεκτοί;
Γιατί, δηλαδή, τις «δημιουργικές δυνάμεις που… απελευθερώνει και συνθέτει», αυτό το… αμάλγαμα νεοφιλελεύθερων και αριστεροεπιδέξιων υποψηφίων που «ανταποκρίνονται στο κάλεσμά του για τη νέα εποχή», δεν τους έβαζε σε κανονικές λίστες, να ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥτην ψήφο και την «έγκριση» του πολίτη (για «συμμετοχική δημοκρατία» δεν μιλάμε;), αλλά τους… βολεύει στην «άνευ σταυρού προτίμησης» λίστα Επικρατείας; Γιατί θέλει να ΕΠΙΒΑΛΕΙ και την παρουσία τους (ερήμην της λαϊκής κρίσης) και τις όποιες αρχές και αξίες τους;
Αν τους… «εξέθετε» (μεταφορικά και κυριολεκτικά) κι αν η κοινωνία τους αποδεχόταν, έχει καλώς – αν όχι, ας σεβόταν την κρίση των μελών της «συμμετοχικής δημοκρατίας», με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για την αξιοπιστία και την απήχηση και των δικών του «επιλογών»! Αλλά να… «θεοποιείς» τη συμμετοχική δημοκρατία σε περιπτώσεις που σε βολεύουν (όπως η «εκλογή» του -μετά την κατ’ απονομήν διαδοχή!- από ένα εκατομμύριο «μέλη και φίλους»…) και να την αποφεύγεις όπως ο διάολος το λιβάνι όταν αντιλαμβάνεσαι (γιατί δεν μπορεί: το αντιλαμβάνεται!) ότι θα σου γυρίσει μπούμερανγκ, κάτι δείχνει – και σίγουρα όχι σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες…
Θλιβερες φιγουρες…
«Σε λυπεί η μορφή των…», όλων αυτών των στελεχών του ΠΑΣΟΚ (κόμματος, Κινήματος, «δημοκρατικής παράταξης», όπως θέλετε πέστε το!) που μαγκωμένοι, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς πάθος και παλμό, ξεπερασμένοι από τις εξελίξεις (και κυρίως: από τον νέο αρχηγό τους!) βγαίνουν στα ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά παραθύρια να «υπερασπίσουν» επιλογές που μέχρι πριν από δύο μήνες θα τους έκαναν έξαλλους και θα τους έσπρωχναν σε εσωκομματικά αντάρτικα!
Εντάξει, «δέχθηκαν» (η… καρδούλα τους το ξέρει!) την άνωθεν επιβολή της διαδοχής (σε προεκλογική περίοδο βρισκόμαστε, με τα… εσωκομματικά τους θα ασχολιόντουσαν, να κάνουν ξαφνικά «δώρο» στον αντίπαλο;), εντάξει «κατάπιαν» και την επίφαση της… εκ των υστέρων «εκλογής», δίκην παλλαϊκού δημοψηφίσματος (που τώρα κατανοούν πως θα το βρουν μπροστά τους, μετεκλογικά, όταν θα επιχειρήσουν σε περίπτωση ήττας να αμφισβητήσουν τον αρχηγό, αλλά αυτός θα τους… αντιτάξει το «πρωτόγνωρο» της λαϊκής αποθέωσής του!), αλλά τούτο το τελευταίο;
Μια μερίδα τους θυμάται με φρίκη το «βρώμικο ’89» και τη στάση τότε της «ανανεωτικής αριστεράς» (κι έκτοτε δεν έκρυβαν την περιφρόνησή τους…), και οι άλλοι, οι περισσότεροι, δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό όλα τα τελευταία χρόνια να «καταγγέλλουν» και να στιγματίζουν τη «δεξιά» και τις νεοφιλελεύθερες προτάσεις της, επισείοντάς την ως τον κίνδυνο κατάρρευσης των πάντων σε περίπτωση ήττας του ΠΑΣΟΚ, είτε στη «σοσιαλιστική» είτε στην… «εκσυγχρονιστική» εκδοχή του! Και τώρα; Τώρα… καλούνται (και αισθάνονται… υποχρεωμένοι να το κάνουν για να μην «υστερήσουν» στα μάτια του αρχηγού που απειλεί να τα αλλάξει όλα – και όλους!) να «γλείψουν εκεί που έφτυναν»!
Μέχρι προχθές ακόμη, αντέτασσαν (και πόνταραν για να «αντιστραφεί το κλίμα»!) την «ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη Δεξιά», επειδή ανέφερε στο οικονομικό της πρόγραμμα την «πλήρη εφαρμογή των νόμων του ’90-’93» – και λίγα 24ωρα αργότερα… «καλωσορίζουν» τη συνεργασία, ένταξη, τη… «σύνθεση» με το ΠΑΣΟΚ, των πλέον ακραίων, αποφασισμένων (και από την πλευρά τους απολύτως τίμιων και ειλικρινών!) εκπροσώπων του νεοφιλελευθερισμού!
Καλά,δεν βρέθηκε OYTE ΕΝΑΣ να… μπουχτίσει μέσα του, να πει «μέχρις εδώ – όλα έχουν τα όριά τους!» να καταθέσει την αντίθεσή του, να αμφισβητήσει τις επιλογές του αρχηγού, τις οποίες (φαίνεται πεντακάθαρα!) δεν μπήκε καν στον κόπο να τις συζητήσει με κανέναν; Και τι «μήνυμα» εκπέμπουν σε έναν κόσμο και μια κοινωνία που μπορεί να τους υποτιμούν, αλλά και κρίση και άποψη έχει για να γνωρίζει, αν μη τι άλλο, πως δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να είσαι «και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ»;
Βλέπεις τον Πάγκαλο να «δικαιολογεί» (και προσπαθεί με τα λόγια -όχι και με την έκφρασή του…- να το κάνει και «χαριτολογώντας»!) τη «σύνθεση» με τον νεοφιλελευθερισμό, και σε πιάνει αναγούλα – ιδίως αν θυμηθείς προγενέστερες θέσεις του (και κρίσεις και για την «Αριστερά», όταν την απειλούσε πως «θα γίνει Πεκίνο»!), βλέπεις «ένθερμο» και τον Παπουτσή ή τον Κουλούρη, και σε κάνουν όχι «αναποφάσιστο», αλλά… τρεχάτο αναχωρητή!
Και στο «πάθος» τους, ξεχνούν κάτι: ακόμη και αν δευτερογενώς επιδιώκουν να «εκτεθεί» και να λουστεί μετεκλογικά τις «πρωτοβουλίες» του ο Γιώργος Παπανδρέου, για να το εκμεταλλευθούν οι ίδιοι, και αυτοί δεν θα αποφύγουν την απαξίωση και τη χλεύη…