Στο ποδόσφαιρο εκείνοι που αλλάζουν φρόνημα και φανέλα είναι οι ποδοσφαιριστές, ακόμη κι όσοι αποτελούν τη «σημαία» κάποιου συλλόγου. Επαγγελματίες είναι οι άνθρωποι, κι ας κάνουν τατουάζ στο σώμα τους το σύμβολο της περιστασιακής ομάδας τους. Αυτοί που μένουν ασάλευτοι στις πεποιθήσεις τους, χάσει-κερδίσει η ομάδα τους, είναι οι οπαδοί, που από το πολύ μίσος τους κατά των «προδοτών», διαλύουν ενίοτε τον ίδιο τον αγαπημένο τους σύλλογο. Και στην πολιτική κάπως έτσι είναι τα πράγματα: οι οπαδοί, οι παθιασμένοι εννοείται και όχι οι «επαγγελματίες» αναποφάσιστοι, όσοι ψηφίζουν το κόμμα τους «για μια ιδέα» και χωρίς να προσδοκούν ή να εκβιάζουν υλική αποζημίωση, δεν αλλάζουν. Τιμούν την παράταξή τους είτε δρέπει μεγάλα ποσοστά στις εκλογές είτε ζορίζεται, είτε κυβερνά είτε συχνάζει στην αντιπολίτευση. Και πάλι, εκείνοι που παίρνουν μετεγγραφή ή φεύγουν καταγγέλλοντας και γυρνούν παρακαλώντας, είναι οι πολιτευόμενοι. Μόνο που αυτοί δεν είναι επαγγελματίες όπως οι ποδοσφαιριστές, ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται, ότι δηλαδή τους παρακινεί ο δαίμων της προσφοράς.
Με τις νέες μετακινήσεις πολιτικών από και προς κάθε κατεύθυνση, το ήδη θολό πολιτικό πεδίο υπερβαίνει τα όρια της συγχύσεως. Πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (ή οι γιοι τους), όπως ο κ. Παπαθεμελής και ο κ. Πέτσος, στις λίστες της Ν.Δ. Πρωτοκλασάτα στελέχη της συντηρητικής παράταξης, φανατικώς νεοφιλελεύθερα, όπως ο κ. Μάνος και ο κ. Ανδριανόπουλος, στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ (τους θυμάστε αμφότερους στις αφίσες της Ν.Δ. το 1993, να ακολουθούν καμαρωτοί τον κ. Μητσοτάκη;). Είπαμε για «ρήξεις» και «ανατροπές», αλλά εδώ έχουμε πολτοποίηση ιδεών και μνήμης.
Είναι άραγε πρόβλημα το πώς θα συνυπάρξει ο κ. Λαλιώτης και η κ. Δαμανάκη με τον κ. Ανδριανόπουλο ή ο κ. Μπίστης με τον κ. Μάνο; Μάλλον όχι. H μετατροπή του πολιτικού βίου σε κοσμικοτηλεοπτικό χάπενιγνκ «επωνύμων» απλούστευσε τα πράγματα. Κι ύστερα, μήπως εταράχθη το σύμπαν που ο κ. Ανδρουλάκης γοητεύτηκε από τη «συμμετοχική δημοκρατία» του κ. Παπανδρέου με την ίδια ευκολία που τον γοήτευσε η «λαϊκή αυτοδιοίκηση» του Ολυμπιακού, στην οποία πρωτοστάτησε, όπως φλυαρών καυχιέται;
Ναι. Το πιθανότερο είναι πως οι μετακινούμενοι πολιτικοί δεν θα δυσκολευτούν να συμπορευτούν με ανθρώπους από τους οποίους έως χθες τους χώριζε χάσμα μέγα, όπως διατείνονταν. Εκείνοι που πικραίνονται με όλο αυτό το πηγαινέλα, που καμιά ιδεολογία δεν το ορίζει και δεν το περιορίζει, είναι οι οπαδοί. Αυτοί πέφτουν σε σύγχυση, αυτοί δεν ξέρουν αν πρέπει ξαφνικά να θεωρούν αρειμάνιο σοσιαλιστή τον κ. Μάνο και «δικό τους άνθρωπο» τον κ. Παπαθεμελή, αυτοί τσακώνονται στο καφενείο. Αλλά αυτοί τουλάχιστον δεν βλέπουν το δείκτη της αναξιοπιστίας τους καρφωμένο στο 70%.