H Νέα Δημοκρατία απηλλάγη -επιτέλους- από δύο οχληρούς κυρίους -παροικούντες τον χώρο της συντηρητικής παρατάξεως- που κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών εφαίδρυναν συχνά την πολιτική ατμόσφαιρα, στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από το πολιτικό κόμμα, το οποίο τους ανέδειξε και τους προσέφερε αξιώματα.
Ο κ. Στέφανος Μάνος και ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος θέλησαν να επιβάλουν την «επιχειρηματική» λογική στην πολιτική και εξοστρακίσθηκαν από τη Ν.Δ. και όσοι πολιτικοί λυπούνται «διπλά» ή «άπαξ» καλά θα κάνουν να τους ακολουθήσουν.
Εμφορούμενοι από «επιχειρηματική» αντίληψη, οι κ. Ανδριανόπουλος και Μάνος ορθώς μεταπήδησαν στο «ΠΑΣΟΚ» του κ. Γ. Παπανδρέου. Πέραν τούτου, ουδείς ανέμενε πολιτική συνέπεια από τους προαναφερθέντες κυρίους, όπως δεν αναμένει πολιτική νομιμοφροσύνη από έναν επιχειρηματία, όταν προωθεί τα οικονομικά συμφέροντά του.
Τούτων λεχθέντων θα πρέπει να επισημανθεί ότι κάθε πολιτικός έχει δικαίωμα μεταπηδήσεως σε άλλο κόμμα ή συνεργασίας με παράταξη αλλότρια εκείνης από την οποία προέρχεται, διότι όπως και ο μέσος πολίτης, έχει δικαίωμα να αναθεωρήσει ακόμη και ριζικώς τις πολιτικές, φιλοσοφικές και κοινωνικές του απόψεις στη διάρκεια του βίου του.
Ουδείς θα είχε δικαίωμα να ψέξει τον κ. Μάνο ή τον κ. Ανδριανόπουλο εάν συνεργαζόμενοι ή προσχωρούντες στο «ΠΑΣΟΚ» του κ. Γ. Παπανδρέου εξετίθεντο στην κρίση των Ελλήνων πολιτών, όπως πράττουν ο κ. Στέλιος Παπαθεμελής ή ο κ. Δημ. Αβραμόπουλος, η στάση του οποίου είχε εξοργίσει προ τετραετίας τους συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Αλλά οι κ. Μάνος και Ανδριανόπουλος δεν τολμούν να εκτεθούν στην κρίση των ψηφοφόρων, διαπραγματεύθηκαν θέσεις στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας και αυτό τους καθιστά απλώς «τρακαδόρους» βουλευτικών εδράνων. Ως εκ τούτου είναι ανάξιο να ασχολείται πλέον κανείς μαζί τους. Το αυτό ισχύει και διά την κ. Μαρία Δαμανάκη και τον κ. Μίμη Ανδρουλάκη, που τιμούν και αυτοί το Ψηφοδέλτιο Επικρατείας του «ΠΑΣΟΚ», αλλά οι αιμομικτικές σχέσεις της Αριστεράς δεν εμπίπτουν στο άμεσο ενδιαφέρον του συντάκτου του παρόντος κειμένου.
Το ερώτημα όμως δεν αφορά διαφόρους απροσαρμόστους -ασχέτως από την αρχική πολιτική τους προέλευση- αλλά για ποιον λόγο ο κ. Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να στεγάσει τα αζήτητα της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Μία πρόχειρη απάντηση είναι ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου ως ιδιόρρυθμος πολιτικός θεωρεί ότι διά του τρόπου αυτού διευρύνει τη βάση του κόμματός του. Αλλά αυτό που επί της ουσίας επιδιώκει είναι να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, να συγκροτήσει περί αυτόν πολιτική ομάδα, σε συνεργασία με την οποία και μόνον θα διαμορφώνει και θα προωθεί πολιτικές.
Το έπραξε ο κ. Γ. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών, το επιχειρεί πιθανότατα και τώρα ως αρχηγός του κόμματος, που ίδρυσε ο πατέρας του. Πρόκειται για μεταφορά του αμερικανικού μοντέλου, κατά το οποίο ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ σχηματίζει κυβέρνηση και επιλέγει συμβούλους από το περιβάλλον του, τους πρώην συμμαθητές του, δίχως καμία δέσμευση από το κόμμα που τον ανέδειξε στην εξουσία.
Ενώ όμως αυτά είναι μάλλον προφανή στον μέσο Ελληνα πολίτη, τα επιφανή στελέχη του «ΠΑΣΟΚ» σπεύδουν να στηρίξουν τον κ. Γ. Παπανδρέου, διότι απλούστατα τους είναι αδιανόητο να χάσουν την εξουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πολιτικός καρνάβαλος, όπως τον συνέλαβε ο κ. Γ. Παπανδρέου, εκτυλίσσεται στην περίοδο των Απόκρεω, που ευτυχώς έχει ημερομηνία λήξεως την 7η Μαρτίου, οπότε και θα πρέπει να συντριβεί το νεόπλασμα της «συμμετοχικής δημοκρατίας».