Είναι βέβαιο πως από την… κατάχρηση όλων των τελευταίων ετών, ο όρος «κρίσιμη φάση» έχει αποδυναμωθεί σε ό,τι αφορά το Κυπριακό – αλλά αυτή η φάση που διέρχεται αυτές τις ημέρες (τις ώρες!) το μεγάλο εθνικό θέμα, είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη… Και δυστυχώς, η προεκλογική συγκυρία όχι μόνο το θέτει εκτός «επικαιρότητας» στο εσωτερικό, αλλά στην ουσία «διευκολύνει» ενδεχομένως και την αποδοχή, ή έστω τη δρομολόγηση, εξελίξεων που υπό άλλες συνθήκες όχι μόνο ίσως κρίνονταν απαράδεκτες, αλλά θα προκαλούσαν και εντονότατους προβληματισμούς, διάλογο, συνεννόηση μεταξύ των ελληνικών κομμάτων… Τώρα, με τα φώτα της δημοσιότητας εστιασμένα στα προεκλογικά, το ενδιαφέρον του κόσμου (που υπάρχει σε σημαντικό βαθμό – κι ας θεωρείται γενικώς ότι «το Κυπριακό έχει κουράσει…») και «κατ’ ανάγκην» υποτονικό είναι και το «κλίμα» ίσως επιτρέψει πιο «ανώδυνα» να υιοθετηθούν προτάσεις και λύσεις που αργότερα πολύ επώδυνα -αλλά ίσως πια αργά- θα τις βρει μπροστά του ο Ελληνισμός, εδώ και στην Κύπρο…
Μ πορεί το Κυπριακό να χρησίμευσε… για άλλη μια φορά (και κατά τα ειωθότα προσχηματικά!) ως «κρίσιμο εθνικό θέμα» για την αντιμετώπιση του οποίου ζητήθηκε (καλύτερα: προαναγγέλθηκε και αργότερα ζητήθηκε!) η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, αλλά οι πάντες -και πρώτη η κυβέρνηση- γνώριζαν ότι το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί είναι η (εδώ και μήνες γνωστή…) πραγματικά κρίσιμη και αποφασιστική φάση στην οποία όλοι ήξεραν ότι θα μπει το πρόβλημα, να «πέσει» στην προεκλογική δίνη… Μετά το προβλεπόμενο αδιέξοδο στις συνομιλίες στη Νέα Υόρκη μεταξύ των δύο πλευρών υπό την αιγίδα του OHE, η τουρκοκυπριακή (τουρκική, δηλαδή…) πρόταση, να οδηγηθεί εν τέλει το πρόβλημα σε τετραμερή διάσκεψη (Ελλάδας, Τουρκίας, Λευκωσίας και Ντενκτάς) -την οποία επί 10ετίες αρνιόταν η ελληνική και κυπριακή πλευρά!- και σε περίπτωση διαπίστωσης αδιεξόδου και σε αυτήν τότε στα «εκκρεμή ζητήματα» να δώσει οριστική «λύση» ο Κόφι Ανάν (πρόταση που… έκανε αμέσως δεκτή ο γενικός γραμματέας και οι ΗΠΑ), δεν δικαιολογεί καμία… «αισιοδοξία».
Η αντιπρόταση του Κύπριου προέδρου (αφού δέχθηκε κι αυτός την 4μερή…) σε αυτήν τη διάσκεψη να συμμετάσχει (με, περίπου, «αποφασιστικό» ρόλο) και εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για να εξασφαλίσει ότι η όποια λύση θα είναι συμβατή με το «κοινοτικό κεκτημένο», αντιπρόταση που στηρίζει η Αθήνα (και η αξιωματική αντιπολίτευση, απ’ ό,τι μπορεί να συνάγει κανείς από τη γενικόλογη τοποθέτηση του κ. Καραμανλή), δεν είναι σαφές την ώρα που γραφονται αυτές οι γραμμές αν θα γίνει τελικά αποδεκτή από την Αγκυρα (που από πλευράς της, δεν έχει… κανένα λόγο να την αποδεχθεί!), με πιθανότατο αποτέλεσμα εκτεθειμένη ως «αδιάλλακτη» να εμφανισθεί η ελληνοκυπριακή και ελληνική πλευρά…
Η άποψη που επιχειρείται να «περάσει» από ορισμένους κύκλους, πως το πρόβλημα «αφορά αποκλειστικά την Αγκυρα και τον Ντενκτάς…» επειδή «η Κύπρος από 1ης Μαΐου θα είναι έτσι κι αλλιώς μέλος της E.E.!», μάλλον επιπόλαιη και «βολική» είναι. Μπορεί η Τουρκία, που θέλει να προωθήσει απρόσκοπτα τη δική της ενταξιακή πορεία, να έχει συμφέρον να μην προκαλέσει εμπλοκές που θα τις «χρεωθούν», αλλά η ιστορία των ευρωτουρκικών σχέσεων διδάσκει πως οι συσχετισμοί και οι ισορροπίες αλλάζουν – και η Αγκυρα ξέρει πολύ καλά πώς να εκμεταλλεύεται τις συγκυρίες και να προσαρμόζει ανάλογα το παιχνίδι της…
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το Κυπριακό (ως τμήμα τους…) πρέπει να επιλυθεί για να καθαρίσει το τοπίο και στις συνολικότερες ελληνοτουρκικές σχέσεις – και φευ, στο σημείο που έχει φθάσει το πρόβλημα με τα γνωστά «σκαμπανεβάσματά» του τα τελευταία χρόνια, οι ελπίδες για απολύτως «δίκαιη λύση», μάλλον ανέφικτες είναι, και κάποιας μορφής συμβιβασμός προβάλλει ως η «ρεαλιστικότερη» προοπτική… Αλλωστε, στην ουσία συμβιβασμός (για την ελληνική πλευρά) ήταν και η αποδοχή του «σχεδίου Ανάν», που προβλήθηκε ως «μοναδική ευκαιρία», παρά τις σαφέστατα αρνητικές (για το μέλλον και τη λειτουργικότητα του «νέου κράτους») προβλέψεις του.
Αν, τώρα, ως «λύση» προβληθεί η πρόβλεψη (κατά την τουρκική πρόταση) τις εναπομένουσες, και μετά την «τετραμερή», εκκρεμότητες να τις «ρυθμίσει» ο ίδιος ο κ. Ανάν, τελεσίδικα και ερήμην των δύο πλευρών (εκ των οποίων η τουρκική έχει ήδη… εκ των προτέρων δεχθεί το μέτρο αυτό – κάτι θα ξέρει…), χωρίς να ‘χει ξεκαθαριστεί απόλυτα αν οι «ρυθμίσεις» του θα είναι οι αρχικά προβλεπόμενες από το «σχέδιό» του, κάποιες (και ποιες;) νέες, τότε δικαιολογούνται οι φόβοι ότι οι εξελίξεις θα είναι πολύ πιο επώδυνες από όσες περιγράφονταν με το προ δεκατετραμήνου «σχέδιο Ανάν» – και το Κυπριακό θα είναι το πρώτο «κάστανο» που θα πρέπει να βγάλει από τη φωτιά η (όποια) κυβέρνηση προκύψει, από τις εκλογές της 7ης Μαρτίου…
«Ολοι μαζι» με… δυσφορια!
Επισήμως, η… «αμφίπλευρη διεύρυνση» του κυβερνώντος Κινήματος στηρίζεται και… «δικαιολογείται» από το σύνολο (σχεδόν – γιατί κάποιοι «κάτι» τολμούν να ψελλίσουν δημόσια…) του στελεχικού δυναμικού, με μια περίεργη (και κάποιες φορές κωμική!) «επιχειρηματολογία», του τύπου «μην ανησυχείτε, το ΠΑΣΟΚ… δεν αλλάζει!» ή «η διαφορετικότητα είναι δημιουργική» (ακόμη και οι διαμετρικά αντίθετες θέσεις και απόψεις περί πολιτικής – ως όραμα αλλά και πράξη;) ή και «διαβεβαιώσεις» (για να μην τρομάξει και απομακρυνθεί το παραδοσιακό «ΠΑΣΟΚικό γκρουπ» του εκλογικού σώματος…) πως «εμείς και τις κοινωνικές διασφαλίσεις θα διατηρήσουμε, και απολύσεις προσωπικού δεν θα δεχθούμε, και ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων τομέων, όπως οι συγκοινωνίες, δεν θα κάνουμε γιατί οι… νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν μας εκφράζουν!», όπως ακούσαμε να υπερασπίζεται με πάθος μαχητική κυρία του Ε.Γ. σε ραδιοφωνική της εκπομπή, η οποία πάντως… απέφυγε ν’ απαντήσει ευθέως στο λογικό ερώτημα του δημοσιογράφου «ε, και τότε, ποια συμβολή περιμένετε από τους νεοφιλελεύθερους που αγκαλιάσατε;»!
Κάτι είπε ο κ. Χριστοδουλάκης («διευκρινίζοντας» ότι αναφέρεται «σε πολιτικές, όχι σε πρόσωπα» – λες και οι πολιτικές… φυτρώνουν και εφαρμόζονται από μόνες τους!), τη «δυσκολία» του να περάσει στον κόσμο τις επιλογές της νέας ηγεσίας υπαινίχθηκε «κομψά» και ο Γιάννης Καψής, κάποιες «ενστάσεις» θέλησε να διατυπώσει και ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου (χωρίς να αντιταχθεί ανοιχτά στις αρχηγικές επιλογές κι αυτός…) – αυτά σ’ επίπεδο «δημόσιο».
Στο… «ανεπίσημο» και το «εμπιστευτικό», η συντριπτική πλειοψηφία, όχι μόνο δηλώνει ότι «κουφάθηκε» από τις «πρωτοβουλίες Παπανδρέου» (ομολογώντας ότι σχεδόν ΚΑΝΕΙΣ -πλην του στενότατου επιτελείου του!- δεν γνώριζε στο ΠΑΣΟΚ!), αλλά… τρομοκρατείται κιόλας από μια άλλη «παράμετρο»: το γεγονός, δηλαδή, ότι με την απαγόρευση (από τη διακομματική…) πέραν της μιας ανά κανάλι εμφανίσεως των υποψηφίων βουλευτών και με την εξαίρεση από τον κανόνα αυτόν MONO των αρχηγών κομμάτων και των… υποψηφίων βουλευτών Επικρατείας, αυτό που θα συμβεί είναι να βγαίνουν… καταιγιστικά στα κανάλια και στα «πάνελ» από πλευράς ΠΑΣΟΚ οι… αμφιπλεύρως «διευρυθέντες» Μάνος, Ανδριανόπουλος, Δαμανάκη και Ανδρουλάκης, που «εμμένοντες» (ιδίως οι πρώτοι…) στις γνωστές απόψεις τους (από τις οποίες έχουν δηλώσει ότι ΔΕ προτίθενται να απομακρυνθούν – «διατηρούν την αυτοτέλειά τους»…), το πιθανότερο είναι να… «διώχνουν» ψηφοφόρους του Κινήματος!