Από πολιτική άποψη, η προεκλογική καμπάνια εισέρχεται σε μάλλον ανιαρό στάδιο. Με την προφανή επιφύλαξη του τελικού αποτελέσματος. Μετά τη σαπουνόπερα του Επικρατείας, όπου έβαλαν τη Διαμαντοπούλου να πατά στα ρετάλια της «δήθεν αριστεράς» και των «γκρεκο-φιλελεύθερων», το «επιτελείο του Γιώργου» ρίχνει στην πιάτσα ό,τι έχει στα χέρια του, κρυφές-μετρήσεις- όλα-παίζονται. Ιστορίες για μικρά παιδιά!
Η πραγματικότητα είναι ότι το μυαλό όλων των πολιτικών σχηματισμών βρίσκεται ήδη στην επόμενη μέρα. Ελπίζοντας να πείσει όσους δεν ξέρουν-δεν θυμούνται- δεν ενδιαφέρονται, ο κ. Παπανδρέου κάνει τα πάντα για να ξεχάσουμε το ΠΑΣΟΚ. Ισως να ‘ναι λογικό: κληρονομιά το πήρε, ό,τι θέλει θα το κάνει! Γιατί είναι αλήθεια πως έχοντας, ως σύγχρονη Κίρκη, μετατρέψει τους «άδολους οπαδούς» σε «άκακους φίλους», είναι έτοιμος να εξοστρακίσει τους δειλούς πολιτικούς του εσωκομματικούς αντιπάλους.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες, η θέση, ο ρόλος και η λειτουργία της μείζονος αντιπολίτευσης είναι εξίσου σημαντικά στοιχεία του παιγνίου της εξουσίας. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία για το μέγεθος και τις δυσκολίες των κυβερνητικών πραγμάτων στην επαύριο των εκλογών. Κανείς δεν ζητάει την εφαρμογή ενός εμπροσθοβαρούς προγράμματος, μιας που το ευρωπαϊκό περιβάλλον και το κοινό νόμισμα προσφέρουν ένα περιβάλλον σταθερότητας, ταυτόχρονα με ένα στιβαρό πλαίσιο αναφοράς.
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι αποφάσεις μπορούν να καθυστερήσουν. Τα περισσότερα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της 8ης Μαρτίου απαιτούν άμεση αντίδραση, ώστε τα ευεργετικά αποτελέσματα να εντάσσονται στον πολιτικό ορίζοντα της τετραετίας. Μια υπεύθυνη αντιπολίτευση θα έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα εφόσον συνεργαστεί σε αυτή την προοπτική. Οι παλαιομοδίτικες απειλές, που προβλέπουν «ξεσηκωμό των συνδικάτων», χρειάζονται το «ΠΑΣΟΚ- που-ουρλιάζει». Αυτό ακριβώς που συστηματικά κατεδαφίζει ο «εκατομμυριούχος» πρόεδρός του.
Το πρόβλημα με τον προγραμματικό λόγο του κ. Παπανδρέου δεν είναι μόνον η έλλειψη σαφήνειας. Κάτι που συμβαίνει όταν, για παράδειγμα, η συμμετοχική δημοκρατία ορίζεται ως «συνδυασμός Πολιτικού Αγαθού και Ατομικής Ευθύνης». Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νόθευση της «νέας» πολιτικής από την αδυναμία που νιώθει ο πολίτης όταν του ζητείται να πιστεύσει ότι θα υπάρξει συνέπεια μεταξύ προθέσεων και εφαρμογής της πολιτικής.
Το «ΠΑΣΟΚ-της-επόμενης-μέρας» δεν μπορεί να πείσει ότι θα έχει ξεπεράσει τη σκοτοδίνη από το «γλυκό-ποτό-της-εξουσίας». Οπως κατά κανόνα παρατηρήθηκε με όλα τα καθεστώτα που εξέθρεψαν κρατισμό, διαφθορά και καταναλωτική ανισότητα, φαντάζουν δυνατά και ικανά να μακροημερεύσουν μέχρι και την ημέρα της κατάρρευσής τους. Κι όμως: την επομένη της ήττας, δείχνουν πως δεν ήσαν παρά μια τράπουλα που μοιράζει και μοιράζεται προκειμένου να γίνει παιχνίδι με τη μεγάλη μπάνκα της εξουσίας.
Η πρόσληψη, από τον κ. Παπανδρέου, ατόμων με μόνες αποδεδειγμένες «αρετές» την αποστροφή στην εργασία, τον εντυπωσιακά χαοτικό λόγο, την ευκαμψία αρχών και τη διάθεση επιβολής αποσπασματικών «προτύπων», είναι προσβλητική για την ηθική του πολιτικού κόσμου. Δεν πείθει για τίποτε άλλο παρά για την αγωνία του να συνθέσει ένα ευνοϊκό για τον ίδιο μετεκλογικό σκηνικό.
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως την ανασύνταξη του πολιτικού της προσωπικού. Οχι όμως με υλικά κατεδάφισης. Αν είχε τις δυνάμεις και οι προθέσεις της ήσαν ειλικρινείς, αν επιθυμεί «έναν νέο τύπο διακυβέρνησης, αυτόν της ανοιχτής κοινωνίας», τότε θα απευθυνόταν σε άτομα της γενιάς του: εκείνα που έχουν κριθεί, όλα τούτα τα χρόνια, στον πραγματικό στίβο του ανταγωνισμού. Οχι στην «καμαρίλα» που συντηρούν τα, τόσο γνωστά, συμφέροντα της διαπλοκής.