Διαφημιστές νέου προϊόντος
Αμήχανα, με επιχειρήματα φτωχά, πολιτικά αστήρικτα έως και ασυνάρτητα, προσπαθούν τα «κορυφαία» στελέχη του ΠΑΣΟΚ να δικαιολογήσουν στις δημόσιες εμφανίσεις τους το μεγάλο «χάπενινγκ» της προσχώρησης στο κόμμα τους των δύο «σκληρών» φιλελεύθερων κ. Μάνου και Ανδριανόπουλου. Το δράμα τους αυτό θα συνεχιστεί υποχρεωτικώς έως το βράδυ της 5ης Μαρτίου, οπότε και θα κλείσει η προεκλογική περίοδος.
Οι διαρκώς αιφνιδιαζόμενοι από τις 7 του περασμένου Ιανουαρίου (ανακοίνωση της αρχηγικής υποψηφιότητας του κ. Παπανδρέου) «κορυφαίοι», υποταγμένοι στη νέα κατάσταση πραγμάτων σε ένα ΠΑΣΟΚ που ήδη άρχισε να γίνεται «αγνώριστο», προβάλλουν τώρα «τρελαμένοι» επιχειρήματα, στη σοβαρότητα των οποίων οι ίδιοι δεν πιστεύουν (κάτι που είναι απολύτως φυσικό βεβαίως). Κανένας δεν ζήτησε τη γνώμη τους για τα όσα τον περασμένο μήνα αποφάσισαν οι κ. K. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου στο σπίτι του πρωθυπουργού, κανείς δεν τους υπολόγισε, όταν ο νέος αρχηγός σχεδίασε τη διαφημιστική κομματική φιέστα της περασμένης εβδομάδας, κανένας δεν τους προετοίμασε, έστω, για την προσχώρηση των δύο νεοφιλελεύθερων «αστέρων» στο ΠΑΣΟΚ.
Οσα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος διαφήμιζαν, λοιπόν, μέχρι πρότινος τη νέα «κεντροαριστερά», τώρα διαφημίζουν αναγκαστικώς μια ιδεολογικώς «τουρλού» και απροσδιόριστη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» που έχει κουρελιάσει αυτό που έως προ ημερών εξακολουθούσε να είναι «ΠΑΣΟΚ».
Δύσκολα τα πράγματα για τους διαφημιστές αυτού του «νέου» σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ, αυτού του πρωτότυπου κεντροδεξιοαριστερού (ουφ!) κόμματος, η ηγεσία του οποίου διδάσκει την πολιτική της μη-πολιτικής, ως ιδέα νέα, ωραία και μοντέρνα. Για ορισμένα όμως στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως δύσκολα. Πρόκειται για στελέχη που έχουν συνδέσει την προσωπική τους πολιτική σταδιοδρομία με το κόμμα τους από τη δεκαετία ’70 έως σήμερα, και τα οποία έχουν σχέσεις «παραδοσιακές» με την οργανωμένη βάση του ΠΑΣΟΚ. Και βεβαίως τα «προβεβλημένα» στελέχη αυτής της κατηγορίας ουδέποτε πληροφόρησαν αυτήν τη βάση, πως έχουν νεοφιλελεύθερες ανησυχίες που θα τους οδηγούσαν ενδεχομένως κάποτε στο να θεωρήσουν «συντρόφους» τους τον κ. Μάνο ή τον κ. Ανδριανόπουλο.
Ενα γερό τεστ αντοχής
Τέτοια είναι σίγουρα η περίπτωση του κ. K. Λαλιώτη, που είναι ακόμη νέος (53 ετών) και πλήρης δυνάμεων και πολιτικών αντοχών, αλλά είναι και καταγεγραμμένος στο κόμμα του ως ένας βετεράνος των «δημοκρατικών αγώνων» του ΠΑΣΟΚ, τοποθετημένος στη «σκληρή» αντι-δεξιά «σχολή» του.
Ο πρώην υπουργός, για πολλά χρόνια ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην γραμματέας του, έχει εδώ και κάποια χρόνια υποστηρίξει με ομιλίες του και με τολμηρές αρθρογραφίες του την ανάγκη για μία «επανίδρυση» του ΠΑΣΟΚ, για ανανέωση των δομών του με στόχο μια νέα σύγχρονων απαιτήσεων λειτουργία της πολιτικής, μακριά και από τις επιρροές των MME. Τις απόψεις του γι’ αυτά είχε διατυπώσει ο κ. Λαλιώτης σε τρία συνεχόμενα άρθρα του στην «Ελευθεροτυπία», 16-18 Ιουνίου 1993. Από το σύνολο του πλούσιου εκείνου πολιτικού προβληματισμού του απουσίασε (και απουσιάζει από τότε στον δημόσιο λόγο του) κάθε καταγραφή ή και υπόνοια καταγραφής μιας συμπάθειας προς τον φιλελευθερισμό – πόσω μάλλον προς τον άκρατο φιλελευθερισμό, που υπερασπίζονται σθεναρώς εδώ και δεκαετίες πολιτικοί όπως ο κ. Μάνος και ο κ. Ανδριανόπουλος.
Ο κ. K. Λαλιώτης, σταθερός πάντοτε στην άποψή του, ότι είναι αναγκαίο για το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται σε μια ανοικτή, σκληρή (έως «άγρια»…) αντιπαράθεση με τη Δεξιά, υπέστη από μετριοπαθείς «εκσυγχρονιστές» συναδέλφους του στο κόμμα έντονες κριτικές για την εκτίμησή του αυτή, δεν υπήρξε ποτέ συμπαθής στον «σκληρό πυρήνα» αυτής της (σημιτικής) πτέρυγας, δυσαρέστησε ως γραμματέας του κόμματος τον αρχηγό του K. Σημίτη, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από αυτή τη θέση (αντιπαθής πλέον και στον «αμερικανικό παράγοντα», και κατά δική του εκτίμηση) και δεν έχασε έκτοτε ευκαιρία για να δηλώσει ότι δεν είναι διατεθειμένος να ακυρώσει τις βασικές πολιτικές αρχές στις οποίες πιστεύει, ως μέλος του ΠΑΣΟΚ.
Ενα τέτοιο σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ με πλούσια ιστορία στο κόμμα του πρέπει να έχει μεγάλες δυσκολίες, υποχρεωμένο να σιωπά αιφνιδίως, με πολιτική συντροφιά του πλέον τους ακραίους φιλελεύθερους κ. Μάνο και Ανδριανόπουλο. Κι αν αποδέχεται τη «λογική» του νέου αρχηγού του κ. Γ. Ανδρ. Παπανδρέου περί (τόσο πολύ…) «ανοικτού» κόμματος, με ποιον τρόπο θα «επικοινωνήσει» προεκλογικώς με την οργανωμένη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ, το 80% της οποίας θεωρούσε έως προσφάτως -όπως έχει εκτιμηθεί μέσα στο κόμμα- τον κ. Λαλιώτη ως κατάλληλο γραμματέα και όχι τον άνευρο, υπάκουο υφιστάμενο του K. Σημίτη (και για πολλά στελέχη και «φιλοαμερικανό») Μιχ. Χρυσοχοΐδη;
Αναφερόμαστε στην περίπτωση του κ. K. Λαλιώτη, επειδή τη θεωρούμε χαρακτηριστική των μεγάλων δυσκολιών που θα έχει μετεκλογικώς το ΠΑΣΟΚ για να κρατηθεί «ενωμένο δυνατό», ως ασπόνδυλο σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα υπό τον κ. Γ. A. Παπανδρέου και την ομάδα των προσωπικών συμβούλων του και των μελών της οικογενείας του.
Ασχετον…
Αυτό που συνέβη στο ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία σχέση με τα «ανοίγματα» που έκανε κατά το παρελθόν ο Ανδρέας Παπανδρέου προς τα δεξιά και προς τα αριστερά του κόμματός του. Οι κινήσεις εκείνες γίνονταν σε κατάλληλους χρόνους, πολύ προσεκτικά, μετά το τέλος της «τριτοδρομικής» περιόδου του ΠΑΣΟΚ, δεν αιφνιδίαζαν πολιτικά το κόμμα, δεν προσέβαλλαν την νοημοσύνη των μελών του, δεν γελοιοποιούσαν την πολιτική.
Η σημερινή κίνηση του κ. Γ. Ανδρ. Παπανδρέου δεν συνιστά πράξη πολιτικής διεύρυνσης. Είναι μόνον καρναβάλι.
(Κατά τα Λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας, καρναβάλι = αι κατά τας ημέρας των Απόκρεων γινόμεναι μεταμφιέσεις και διασκεδάσεις – συνήθως κατά πληθυντικόν (τα) καρναβάλια.)
Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό το «καρναβάλι» στο ΠΑΣΟΚ;