H επιλογή (όπως, απ’ όποιους κι αν υπαγορεύθηκε και μεθοδεύθηκε…) του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να σηματοδοτήσει «πανηγυρικά» τις εξαγγελίες του για ένα νέου τύπου «ανοικτό κόμμα», που μάλιστα φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε «μεγάλη παράταξη» (ας αφήσουμε στην άκρη τους όποιους… επιθετικούς προσδιορισμούς της), με την πρόσκληση, για ένταξη και «συνεργασίες» μ’ αυτήν, απολύτως ετερόκλητων πολιτικών προσωπικοτήτων κι ό,τι αυτές «στιγματίζουν» και σηματοδοτούν, θα κριθεί αποφασιστικά από την κοινωνία στις εκλογές, ακριβώς τρεις εβδομάδες από σήμερα. Βεβαίως, αυτή η κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι η «αποκλειστική» σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο, αλλά ουδείς (κυρίως στο ΠΑΣΟΚ!) αμφιβάλλει ότι αυτή, κατά κύριο λόγο, είναι που μπορεί να δυσαρεστήσει, απογοητεύσει και πάντως προβληματίσει σε βάθος μια πολύ κρίσιμη μερίδα του «πυρήνα» παραδοσιακών ψηφοφόρων και οπαδών του Κινήματος, με αποτέλεσμα μια ήδη δύσκολη εκλογική μάχη να πάρει από τώρα τις διαστάσεις μιας βεβαίας (ίσως και εντυπωσιακής) ήττας. Στελέχη του Κινήματος παραδέχονται με αγωνία (άσχετα με το τι… αναγκάζονται να δηλώνουν δημόσια!) πως πρόκειται για μια κίνηση υψηλότατου ρίσκου, ενώ παράλληλα MME (και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω τους…), τα οποία τηρούν σαφώς φιλοΠΑΣΟΚική στάση και «προωθούν» τον Γιώργο Παπανδρέου, εκφράζουν επιφυλάξεις για το «εγχείρημα» και αρθρογραφούν υπέρ της «ανάγκης» να διευκρινισθεί σαφέστατα πως αυτές οι συνεργασίες (ιδίως οι «νεοφιλελεύθερες») είναι καθαρά και αποκλειστικά «εκλογικές» και σε καμιά περίπτωση «ιδεολογικές»…
Το λογικό ερώτημα είναι: Αυτό που φοβούνται τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και οι «δυνάμεις» που το (υπο)στηρίζουν κι έχουν «τα μέσα» να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, είναι δυνατόν να μην έχει, έστω, περάσει από το μυαλό του κ. Παπανδρέου και της κλειστής ομάδος συμβούλων του; Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι με τη «συστράτευση» συμβόλων του νεοφιλελευθερισμού (τον οποίο μέχρι χθες… επέσειαν ως κίνδυνο για την κοινωνία, επιχειρηματολογώντας υπέρ της «ανάγκης» παραμονής στην εξουσία του «κεντροαριστερού» ΠΑΣΟΚ!) και την ταυτόχρονη «συγκατοίκησή» τους με «αριστερούς» που… μέχρι χθες «φλέρταραν» το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ στη λογική… «να μην ξανάρθει η καταστροφική νεοφιλελεύθερη Δεξιά!» να εμφανισθεί «πειστικό» στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα; Δεν υπολόγισε ότι με αυτές τις «αμφίπλευρες» διευρύνσεις, διατρέχει πολύ σοβαρά τον κίνδυνο να δυσαρεστήσει πολίτες – ψηφοφόρους που ιδεολογικά πρόσκεινται είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά;
Επικίνδυνες αντιδημοκρατικές «ιδέες»
Ως συνέχεια αυτού του λογικού ερωτήματος, έπεται η σκέψη (χωρίς καμιά καχύποπτη διάθεση καταφυγής σε «συνωμοσιολογίες»!) πως δεν αποκλείεται ο νέος αρχηγός της οραματικής «νέας παράταξης», να ΜΗενδιαφέρεται κυριαρχικά για το εκλογικό αποτέλεσμα (που, έτσι κι αλλιώς, εξ αρχής ήταν δύσκολο να είναι νικηφόρο), αλλά περισσότερο στο να βάλει τα θεμέλια ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, απαλλαγμένου από «βαρίδια» του παρελθόντος», που θα «εκφράζει»… τα πάντα, θα μπορεί να προσελκύει τους πάντες, και -αναλόγως των περιστάσεων και των διεθνών συγκυριών- να υπηρετεί και κάθε «πολιτική αναγκαιότητα»!
Ενα… απολύτως «ευρύχωρο» κόμμα – σούπερ μάρκετ, όπου η πολιτική υπό την έννοια των σαφών ιδεολογικών θέσεων και αντιλήψεων από τις οποίες «θεωρούνται» τα κοινωνικά προβλήματα και επιχειρείται η λύση τους, θα παραχωρήσει τη θέση της σε μια «απλή» άποψη ότι TA ΠΑΝΤΑ είναι θέμα «διαχείρισης», δεν υπάρχουν διαφορετικές αρχές, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα αντιθέσεις, διαφωνίες, ριζικά συγκρουόμενες αντιλήψεις για τις ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ αιτίες που οδηγούν στα προβλήματα και τις παγκόσμιες ανισότητες.
Στον «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο μας, οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει, οι «συνταγές» είναι δεδομένες και μονοδρομικές, διαφορές (κοινωνικές, οικονομικές, εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές) είναι… επιφανειακές και οι «κανόνες» της αγοράς και της απόλυτης «απελευθέρωσης», διαχειριζόμενοι από «αυτούς που ξέρουν», είναι απολύτως ικανοί να θεραπεύσουν… πάσαν νόσον και αδικία! Με άλλα λόγια: όσα ξέρατε περί της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ως «μέσου» επίλυσης προβλημάτων μέσω των διαρκών και μεταλλασσόμενων συγκρούσεων, ρήξεων και αντιθέσεων, ξεχάστε τα!
Και ακόμη (και… έτι πιο επικίνδυνο!) και τα ίδια τα κόμματα, στη βάση τους σήμερα, διαφορές ΔΕΕΧΟΥΝ. «Πολυσυλλεκτικά» τα της εξουσίας, με στελέχη που εκφράζουν… τα πάντα, από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, (δείτε, λ.χ., την ευκολία με την οποία γίνονται «μεταγραφές» και παίζουν στην ίδια ομάδα μέχρι χθες «κάθετα» αντίπαλοι…), όλα τα ίδια θα κάνουν με μικρές μόνο διαφοροποιήσεις ως προς το «στυλ» και την αποτελεσματικότητα – κάτι σαν τα σύγχρονα αυτοκίνητα, που σε τελευταία ανάλυση, όλα «καλά» είναι, και σε πάνε με ασφάλεια από το ένα σημείο στο άλλο!
Αυτή η απολύτως απολιτική άποψη περί πολιτικής (που εξαρχής, και «σημειολογικά» φάνηκε να ασπάζεται μετά πάθους ο κ. Γιώργος Παπανδρέου), είναι άκρως συντηρητική (ο προσδιορισμός χωρίς κομματική απόχρωση…) και επικίνδυνη – και το χειρότερο: φαίνεται πως ο νέος αρχηγός της «δημοκρατικής παράταξης», όχι μόνο την ασπάζεται και την υιοθετεί, αλλά θέλει να τη μετουσιώσει και σε πράξη. Γι’ αυτό και η «κίνησή» του, (την οποία, σημειώστε, δεν την επιχείρησε ΠΡΙ«εκλεγεί» από την «κοινωνία», την περασμένη Κυριακή – προφανώς διότι γνώριζε τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε!) δεν είναι απλά «εκλογική», όπως σπεύδουν να τον πιέσουν να την «ανακηρύξει» τα συμφέροντα που στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ, αλλά μακροπρόθεσμης στρατηγικής σημασίας! «Βλέπει» μακροπρόθεσμα και αποβλέπει (αν «του κάτσει»…) να εξυπηρετήσει και «διαχειρισθεί» εξελίξεις γενικότερου «σχεδιασμού»!
Να σκοτώσουμε τις ιδεολογίες!
Είναι εντελώς άλλο πράγμα να μην υπάρχουν δογματισμοί και η πολιτική να επιχειρεί ανάλογα με την πραγματικότητα να διαμορφώνει και να αντιμετωπίζει δημιουργικά τις ΥΠΑΡΚΤΕΣ αντιθέσεις και τις διαφορετικές ιδεολογίες για την αντιμετώπιση των διαφορών και των προβλημάτων (και κυρίως: των ΑΙΤΙΩτους!), και διαμετρικά και επικίνδυνα αντίθετη η «άποψη» πως… δεν υπάρχουν διαφορές, δεν υπάρχουν ιδεολογίες και αντίθετες αντιλήψεις, και τα ΠΑΝΤΑ είναι απλώς… «θέμα διαχείρισης»!
Οσο υπάρχουν (όπως υπήρχαν… από καταβολής κόσμου!) αντιτιθέμενα συμφέροντα, ριζικές διαφορές σε αντιλήψεις και οράματα, καταπιεστές και καταπιεζόμενοι (σε όλα τα επίπεδα) «έχοντες και κατέχοντες», που θέλουν να διατηρούν και να… πολλαπλασιάζουν την απληστία τους, θα υπάρχουν ιδεολογίες, συγκρούσεις, ρήξεις. Και η «άποψη» πως όλα αυτά είναι… «ξεπερασμένα», πως δεν υπάρχυν διαφορετικές αντιλήψεις για την κοινωνία και τον κόσμο, πως η πολιτική είναι μόνο «διαχείριση» και όχι όραμα, κοσμοθεωρία για το μέλλον, σύλληψη και προσπάθεια υλοποίησης ενός δικαιότερου και δημοκρατικότερου αύριο, πως οι διακρίσεις «πρόοδος» και «συντήρηση», αυτό που σχηματικά κάποτε εκφράσθηκε με το «δεξιά-αριστερά», δεν εδράζονται στη σημερινή πραγματικότητα, είναι αντικοινωνική, εκ του πονηρού και άκρως επικίνδυνη!
Η πολιτική παράγεται και προάγεται με αντιθέσεις ΟΥΣΙΑΣ, με σαφείς αντιπαραθέσεις (δημιουργικές, συντεταγμένες και βάσει αρχών) μεταξύ των «από εδώ» και των «από εκεί»! Δεν είναι «όλοι το ίδιο» ούτε το πολιτικό τοπίο είναι μια… «σούπα», που απ’ όποια πλευρά του «καζανιού» κι αν δοκιμάσεις, θα ‘χει πάντα «ίδια γεύση»! Κι αυτή η «επιχείρηση» (που κάποιοι θέλουν να τη δουν να εξελίσσεται σε όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα χωρών και κοινωνιών…) να πεισθεί ο κόσμος πως «οι ιδεολογίες πέθαναν», είναι λίαν επικινδύνως αυταρχική, δικτατορική – μπορεί σήμερα και για κάποια χρόνια («στιγμή» μόνο στην ανθρώπινη ιστορία…) η περιβόητη «παγκοσμιοποίηση», οι αρχές και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί να «διευκολύνει» για τέτοια σοφίσματα. Αλλά ο κόσμος (λες και δεν το ‘χει αποδείξει!) γυρίζει, δημιουργεί μέσω των αντιθέσεων νέες καταστάσεις και νέες ανάγκες προς αντιμετώπιση…
Αλίμονο αν «απόλυτες», «μοναδικές» απόψεις καθαρά… «διαχειριστικής μορφής», επικρατήσουν ως μονοδρομικό «πρέπει» – σ’ αυτήν την περίπτωση, οι συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν θα είναι «πυρηνικές» και απρόβλεπτες. Κι αυτοί που σήμερα, από ανοησία ή… διατεταγμένη υπηρεσία, επιχειρούν να πείσουν την κοινωνία πως ιδεολογίες και πολιτικές είναι απλώς «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει… αόρατα», πρέπει να απομονωθούν…