Λιγότεροι από έξι μήνες υπολείπονται μέχρι την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας και η τελική ευθεία αποδεικνύεται για την Ελλάδα αγχώδης και επισφαλής. Εργα κρισιμότατα όχι απλώς για την αισθητική και συμβολική φυσιογνωμία των αγώνων, αλλά για την ίδια τη διεξαγωγή τους καθυστερούν απελπιστικά, με αποτέλεσμα ο χρόνος περάτωσής τους να έχει ήδη μετατεθεί για τον Ιούνιο – και αυτό ακόμη να θεωρείται υπεραισιόδοξο. Τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα δεν αφήνουν περιθώρια αντιμετώπισης απροόπτων, ενώ παράλληλα περιορίζουν τον διαθέσιμο χρόνο για την εγκατάσταση και δοκιμή των συστημάτων ασφαλείας και τηλεοπτικής κάλυψης.
Η επισκόπηση των μεγάλων έργων που καθυστερούν (ρεπορτάζ σελ. 4) δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος του προβλήματος. O περίφημος θόλος του Καλατράβα στο Ολυμπιακό Στάδιο καρκινοβατεί λόγω προβλημάτων στατικής επάρκειας και κατασκευής, καθυστερώντας με τη σειρά του όλα τα έργα διαμόρφωσης του περιβάλλοντος χώρου. H Μαραθώνια Διαδρομή έχει μείνει «στη μέση», εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων της εργολήπτριας εταιρείας. O προαστιακός σιδηρόδρομος θα γίνει με «εκπτώσεις», το τραμ δεν προβλέπεται να λειτουργήσει σε όλο το μήκος της διαδρομής του. Ακόμη και όσοι δηλώνουν βέβαιοι ότι τα έργα θα είναι έτοιμα εγκαίρως, όπως ο υπεύθυνος της ΔΟΕ Ντένις Οσβαλντ (σε δήλωση προς τους Τάιμς της Νέας Υόρκης), διαπιστώνουν ότι η Αθήνα άφησε για τους τελευταίους μήνες δυσανάλογο φορτίο εργασίας σε σχέση με άλλες ολυμπιακές πόλεις.
Στον Ελληνα πολίτη η κατάσταση αυτή δεν μπορεί παρά να προκαλεί βαθιά απογοήτευση και απαισιοδοξία. H χώρα μας ανέλαβε τους Ολυμπιακούς το 1997. Ηξερε από την αρχή τις δυσκολίες, είχε όλη την άνεση να εκτιμήσει το μέγεθος του εγχειρήματος, να ελέγξει το κόστος, να μετρήσει τι έπρεπε να γίνει και τι να εγκαταλειφθεί ως περιττό ή υπερβολικά δύσκολο. Αντ’ αυτών, άφησε να παρέλθουν άπρακτα τρία χρόνια και στη συνέχεια παγιδεύτηκε ανάμεσα σε «μεγαλεία» τύπου Καλατράβα και άκρως αμφιλεγόμενα έργα εκτός ολυμπιακού φακέλου, όπως το τραμ. Και τώρα ασθμαίνουμε να προλάβουμε και να «μπαλώσουμε» ό,τι η δική μας προχειρότητα και αδράνεια προκάλεσαν.
Είναι, αν και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, το ίδιο φαινόμενο με την παράλυση και την αμηχανία στην αντιμετώπιση της δριμείας κακοκαιρίας των τελευταίων ημερών. Και στην περίπτωση αυτή, γνωρίζαμε τι θα γίνει. Οι προβλέψεις και προειδοποιήσεις της EMY ήταν έγκαιρες και ακριβείς. Και όμως αποδειχθήκαμε απροετοίμαστοι (ή και αδιάφοροι) ακόμη και στο να διασφαλίσουμε τη διεξαγωγή της κυκλοφορίας στην πανάκριβη και προσφάτως αποδοθείσα στην κυκλοφορία Αττική Οδό!
Λυπάται κανείς, αλλά δύσκολα μπορεί να αποφύγει τη σκέψη: Είμαστε ανίκανοι να φτυαρίσουμε μισό μέτρο χιόνι, οι θόλοι μας έλειψαν…