O κόσμος είναι γεμάτος ερωτικά γράμματα, αρκεί να ξέρει κανείς πού θα κοιτάξει: στους σκουπιδοτενεκέδες, ας πούμε, ή στους κινηματογράφους, μετά το τέλος της προβολής. Αυτό υποστηρίζει ο Ντέιβιντ Ρόθμπαρτ, ο ιδιόρρυθμος εκδότης του περιοδικού Found («Απολεσθέντα», θα το μεταφράζαμε ελεύθερα), το οποίο ξεκίνησε στο Διαδίκτυο και επεκτάθηκε σε έντυπες εκδόσεις. Τι είναι το Found; Συλλογή ετερόκλιτων προσωπικών αντικειμένων αγνώστων (χαμένων επιστολών, παιδικών ζωγραφιών, φωτογραφιών). Στις σελίδες του περιοδικού και στις ιστοσελίδες (www.foundmagazine.com) μπορεί να βρει κανείς τσαλακωμένες λίστες του σούπερ μάρκετ, εφηβικά γράμματα, προσωπικά ημερολόγια, κάθε χρήσιμο ή άχρηστο έντυπο, σκουπίδι της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Το Found είναι η φαντασίωση του ανθρωπολόγου. Με φωτογραφίες αγνώστων που βρέθηκαν στο οπισθόφυλλο μιας ποιητικής συλλογής, δανεισμένης από τη τοπική βιβλιοθήκη, συνταγές μαγειρικής πιτσιλισμένες με βούτυρο (φαίνεται πως η αξία του απολεσθέντος αντικειμένου ανεβαίνει όταν προηγείται διάσωση, δηλαδή αγώνας), γαμήλιες φωτογραφίες της δεκαετίας του ’70 και κορίτσια με ρόλεϊ στα μαλλιά, ανασυνθέτει εποχές και προσωπικές ιστορίες. Και παρότι κοιτάζει λαθραία από την κλειδαρότρυπα δεν έχει σχέση με τα προϊόντα τηλε-ριάλιτι. Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά; Παρακολουθούμε ένα ανώνυμο κομμάτι παζλ από ξένες ζωές. Κανείς δεν διασύρεται, ούτε γίνεται βασιλιάς για μια μέρα.
Γιατί έχει τόσο ενδιαφέρον η ζωή της διπλανής πόρτας; Προφανώς, επειδή είναι αντικατοπτρισμός της δικής μας ζωής, τα γράμματα που δεν στείλαμε ή εκείνα που δεν μας έστειλαν, τα παιδικά μας τετράδια που διασώθηκαν, ο τρεμουλιαστός χαρακτήρας μιας επιβεβλημένης καλλιγραφίας, οι σκληρές γραμμές μιας φράσης που γράφτηκε υπό επήρεια θυμού. Το μουσείο του πραγματικού, με όλα τα ephemerabilia που το απαρτίζουν, ήταν ίσως ένας από τους βασικούς στόχους των ριάλιτι, όταν ξεκίνησαν. O ενθουσιασμός της κρυφής κάμερας, της κρυφής ζωής, γρήγορα έγινε σκηνοθετημένο υπερθέαμα, ακολουθώντας τις γενικές τάσεις επίδειξης και ναρκισσισμού μιας κοινωνίας που υπάρχει για να φαίνεται. Από την περίπτωση Ντόναλντ Τραμπ που σχεδιάζει reality για να προσλάβει τον πιο αδίστακτο διευθύνοντα σύμβουλο, ώς τους δικούς μας μονομάχους των εκλογών που γυμνάζονται, ρίχνουν τις βόλτες τους στην πίστα, κρατάνε δημόσια ηλεκτρονικά ημερολόγια και βγαίνουν περίπατο με τις συζύγους. Πόσο ρετρό το περιοδικό με τα απολεσθέντα! Ερευνά, εν σπέρματι, την ηδονοθηρία του κλεμμένου αποσπάσματος μιας ξένης ζωής. H μεγάλη -και ίσως ρομαντική- διαφορά είναι ότι ο εκδότης ενθαρρύνει τους «ρακοσυλλέκτες» να συλλέγουν μόνο γραπτά κειμήλια που υποδηλώνουν μιαν ιστορία. Οπότε πρόκειται στην περίπτωση αυτή για αναζήτηση ιστοριών, διηγήσεων. Μια δίψα σχεδόν αναχρονιστική για θραύσματα διηγημάτων που γράφουν από κοινού η φαντασία και η πραγματικότητα.