Το υλικό είναι έτοιμο. Και άφθονο. Φτάνει και περισσεύει για να γυριστούν και δύο και τρεις ταινίες μεγάλου μήκους, χιουμοριστικού εννοείται περιεχομένου, και να προβληθούν στις αίθουσες, με τους τίτλους «Χα Νο 1», «Χα Νο 2», «Χα Νο 3». Ποιο ακριβώς το υλικό; Μα το «πριν» και το «νυν» των πολιτικών μας, το πριν και το νυν της ρητορικής τους. H αλήθεια είναι πως ό,τι και αν υποστηρίζουν κάθε φορά, ακόμη κι αν αυτοανατρέπονται, έχουν πάντοτε το ίδιο σίγουρο, «κάθετο» ύφος, την ίδια σιδερένια αυτοπεποίθηση. Δεν είναι βέβαια ότι δεν θυμούνται τα πεπραγμένα και τα ειπωμένα τους. Θυμούνται και παραθυμούνται. Απλώς όταν λένε ότι «εμπιστεύονται τη μνήμη του λαού», εννοούν ότι ποντάρουν στην κάποια αμνησία του ή, έστω, στην καλή του την καρδιά.
Τα φιλμ αυτά λοιπόν, που θα τα χαρακτηρίζαμε ντοκιμαντέρ γελωτοθεραπείας, θα περιείχαν οπωσδήποτε σε περίοπτη θέση την επιστημονική διαπίστωση του κ. Δ. Αβραμόπουλου για το «βιοϊστορικό τέλος των παραδοσιακών κομμάτων» καθώς και την απάντηση του κ. Στέλιου Παπαθεμελή στην τηλεοπτική ερώτηση «αν υπάρχει ενδεχόμενο να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία». «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα», είχε πει αυστηρά ο Θεσσαλονικιός πολιτικός και -αμ’ έπος μα όχι αμ’ έργον- σε πέντε μέρες έπραξε ανέτως «αυτό που δεν γινόταν» και συμπεριελήφθη στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. Κι όλα αυτά ενώ καλά καλά δεν είχε σβήσει ο απόηχος των αρχηγικών επαφών του με το ΔΗΚΚΙ του κ. Τσοβόλα.
Ο κορμός των ταινιών αυτών δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από τα πολλά και δριμύτατα που έχουν εκτοξευτεί από τον κ. Μάνο κατά του κ. Λαλιώτη, με αφορμή το Κτηματολόγιο, το αεροδρόμιο των Σπάτων και άλλα τινά. Δεν πάει πολύς καιρός που ο νυν «φιλοξενούμενος» του ΠΑΣΟΚ (ωραίο τέχνασμα κι αυτό μά την αλήθεια: να βγαίνεις για δύο τετραετίες βουλευτής με έξοδα άλλων) καταλόγιζε στον τότε υπουργό Δημοσίων Εργων όχι απλώς πολιτική και οικονομική ευθύνη αλλά και ποινική, ενώ δεν παρέλειπε να καταγγείλει «παρεμβάσεις του κ. Σημίτη στη Δικαιοσύνη». Περιττόν να προσθέσουμε εδώ τι ανταπαντούσε οργισμένος ο κ. Λαλιώτης ή τι καταμαρτυρούσαν στον κ. Μάνο -αλλά και στον κ. Ανδριανόπουλο και στον κ. Ανδρουλάκη- οι του ΠΑΣΟΚ, στελέχη, μέλη και «απλοί φίλοι».
Μα, θα πει κανείς, δεν έχουν δικαίωμα οι πολιτικοί στην αλλαγή, τη δική τους αλλαγή; Φυσικά και έχουν. Μόνο που το φρόνιμο και το έντιμο θα ήταν να μην παριστάνουν τη δική τους μικρή, καιροσκοπική αλλαγή σαν Αλλαγή με κεφαλαίο άλφα, από την οποία υποτίθεται ότι έχει ανάγκη η πατρίς και την οποία (υποτίθεται, δις) μόνον η εξοχότης τους μπορεί να μας την προσφέρει. Αν οι ίδιοι συγχέουν τις αξίες με τα αξιώματα, τίποτε δεν μας αναγκάζει να συμμεριστούμε τις διαλυτικά «μοντέρνες» αντιλήψεις τους.