Παρακολουθούσα έκπληκτος την Πέμπτη το βράδυ, στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στην τηλεόραση του Alpha, τον κ. Απόστολο Κακλαμάνη να υπερασπίζεται με νεαρό πάθος και οργή εφήβου όσα συνέβησαν στο ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα. Εχοντας κρεμάσει το ρόλο του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων στην προεκλογική ντουλάπα, φόρεσε το βράδυ της Πέμπτης το κομματικό του κοστούμι και κατακεραύνωσε με συνοπτικά επιχειρήματα όσους εξέφρασαν διαφορετική γνώμη.
Ο αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» Γ. Βότσης, ο διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου» Μπ. Κούτρας και ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης δυσκολεύθηκαν πολύ να αντιμετωπίσουν το θυμό του κυρίου προέδρου, ο οποίος έγινε έξαλλος όταν θίχτηκε το θέμα των δημοκρατικών διαδικασιών και της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, το συνέδριο-φιέστα και η μαζική εκλογή μ’ ένα μόνο υποψήφιο. «Δεν θα μας πείτε εσείς πώς θα εκλέξουμε τον Αρχηγό μας», «όταν εκλέγαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου διά βοής δεν ενοχληθήκατε;», «δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που αλλάζει αρχηγό για να κερδίσει τις εκλογές να χρονοτριβεί με εσωκομματικές διαδικασίες», ήταν εν ολίγοις τα επιχειρήματά του. Προς το τέλος της εκπομπής και ενώ η συζήτηση είχε περάσει στις περίφημες εκ δεξιών μεταγραφές των κ.κ. Μάνου και Ανδριανόπουλου, ο μέχρι προ ολίγων ημερών θεσμικός παράγων της Δημοκρατίας μας, αφού προσπάθησε να εξηγήσει ότι πρόκειται για κάτι απολύτως φυσικό και ότι κανείς δεν δικαιούται να θέτει θέμα πολιτικής ηθικής, ειρωνεύθηκε τους συνομιλητές του λέγοντας «Ανησυχήσατε για τη δημοκρατικότητά μας, τώρα ανησυχείτε μήπως χάσουμε και την παρθενία μας…».
Παιχνίδι για σκληρούς τελικά η πολιτική. Παιχνίδι για ρόλους. Στο όνομα της διατήρησης της εξουσίας, αρχές και θεσμοί αποκτούν μια απίστευτη ελαστικότητα. Μαζεύονται κι απλώνονται ανάλογα με τη περίσταση. Οταν δεν προλαβαίνουμε να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε και να συνθέσουμε, που είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας σε ένα κόμμα, τότε παραγγέλνουμε μια… δημοσκόπηση. Αφού πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές, πρώτα χρίζουμε τον αρχηγό και κατόπιν τον εκλέγουμε. Οταν διαφωνούμε απλώς δεν μιλάμε. Τώρα πρέπει να κερδίσουμε, αργότερα βλέπουμε.
Δυστυχώς, αυτό το αργότερα δεν έρχεται ποτέ. Αμα διψάσεις μια φορά για δύναμη, μένεις για πάντα διψασμένος. Γι’ αυτό σε μια δημοκρατία, οι κανόνες δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα. Για να φράζουν το δρόμο σε φανερές και αφανείς ολιγαρχίες. Γι’ αυτό η λειτουργία της δημοκρατίας στα κόμματα, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην κοινωνία, δεν είναι αίτημα ευαισθησίας, αλλά όρος ύπαρξης και συνύπαρξης. Είναι το αντίδοτο στο δηλητήριο των μικρών και μεγάλων εκτροπών.
Ο κ. Απόστολος Κακλαμάνης, έχασε την ψυχραιμία του το βράδυ της Πέμπτης, απλώς γιατί υποψιάζεται ότι το κόμμα του μπορεί να χάσει την εξουσία. Και ο κύριος πρόεδρος διψάει ακόμα.