Σάββατο πρωί (κόντευε να μεσημεριάσει, δηλαδή), ακούγοντας Βοσκόπουλο -«θέλω να πέφτει χιόνι, όταν ξανάρθεις»- είπαμε να απολαύσουμε με φίλους έναν εσπρέσο, κοιτάζοντας στην πρασιά της πολυκατοικίας τους πίδακες από τις σπασμένες σωλήνες. Ηταν πολύ εξοχικά και ευχάριστα, με τα χιόνια σωρευμένα και το νερό να ξεπηδάει (έξω) και το καλοριφέρ φουλ (μέσα). Αλλά πού να γίνει καφές της προκοπής με τέτοιο θολό νερό που έδινε εκείνες τις ώρες η ΕΥΔΑΠ. Και αργούσε χαρακτηριστικά το συνεργείο, να φτιάξει τους σωλήνες. Και ούτε μια υπηρεσία, μια ομάδα, ένα κάτι κρατικό βρε παιδί μου, δεν είχε εμφανισθεί να καθαρίσει τους πάγους από τα πεζοδρόμια και να απελευθερώσει τα αυτοκίνητά μας. Κράτος κι αυτό.
Την προηγουμένη, σε ένα ταξί, ακόμη φρικιαστικότερη ιστορία. Είχε βγεί ο ιδιοκτήτης-οδηγός, Τσικνοπέμπτη μέρα Θεού, να φάει «με τη γυναίκα». Δεν πίστεψε ότι οι νιφάδες που έπεφταν θα προκαλούσαν πρόβλημα – και δίκιο είχε, εκατό χρόνια είχε να χιονίσει έτσι. Δεν πίστευε, λοιπόν, βγήκε, τσίκνισε, ήπιε τη ρετσίνα του και γυρνώντας, προνοητικός, σκέφθηκε «δεν παίρνω το αστυνομικό τμήμα, μήπως έγινε τίποτε με τον καιρό;». Πήρε και του απαντούν από το τμήμα ότι ο δρόμος είναι εντάξει, περνάς. Δεν περνούσες, όπως αποδείχθηκε. Αστυνομία κι αυτή. Κράτος κι αυτό.
Και μέσα σ’ όλα η Βάσω Παπανδρέου και ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ να λένε ότι το θολό νερό είναι ακίνδυνο για την υγεία. (Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ικανή για όλα – ακόμη και να θέλει να μας δηλητηριάσει.) Και ο Μπίστης να φέρνει παραδείγματα από τις ανεπτυγμένες χώρες για το τι παθαίνουν με τον καύσωνα.
«Μήπως», όμως, «βρε παιδιά», είπε ένας από τους συμπότες του θολού εσπρέσο, «έχουν κι ένα δίκιο; Θέλω να πω, αφού είχε εκατό χρόνια να χιονίσει έτσι, γιατί θα μπορούσαμε να το αντιμετωπίζουμε σαν να χιόνιζε έτσι κάθε χειμώνα; Κι αυτός ο ταξιτζής τόσες μέρες δεν άκουγε το δελτίο να ωρύεται; Την προνοητικότητα να τηλεφωνήσει τη θυμήθηκε μετά την ταβέρνα; Δεν μπορούσε να τη θυσιάσει την Τσικνοπέμπτη μέσα σε τόση αντάρα; Μήπως, δηλαδή, αν δεν δυσκολεύαμε κι εμείς τα πράγματα, μπορούσαν τα συνεργεία να συγκεντρώσουν την προσπάθειά τους σ’ εκείνους που είχαν πραγματικά ανάγκη, στις δύσκολες περιπτώσεις».
Οπως πάει, σκέφθηκα (από μέσα μου), αυτός ο τύπος θα με κατηγορήσει που δεν είχα αλλάξει εγκαίρως τους σωλήνες της πρασιάς, ενώ έβλεπα ότι ήταν σάπιοι. Το λιγότερο, θα μου πει ότι, αντί να κάθομαι να πίνω καφέ, έστω λασπώδη, έπρεπε να τρέχω να κλείσω τα ρολόγια και να ειδοποιήσω υδραυλικό. (Αυτό για τον υδραυλικό δυστυχώς δεν το είπε – είχα ειδοποιήσει και θα τον αποστόμωνα. Οι σωλήνες, όμως, ήταν όντως σε κακή κατάσταση. Οσο για το πώς κλείνει το ρολόι, μου φαίνεται σαν πυρηνική φυσική.)
Δεν πρόλαβα να πω τίποτε. Σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη μου ο διπλανός. «Δηλαδή, το κράτος ήταν εντάξει;», είπε: «΄H το γυρνάμε στο «αυτή είναι η Ελλάδα» του Σημίτη και μεταφέρουμε όλη την ευθύνη στους πολίτες;»
«Και το κράτος από ίδιους πολίτες αποτελείται», επενέβη ο θυμόσοφος της παρέας, πίνοντας μια γουλιά καφέ με το μέτωπο ζαρωμένο από την ιδέα της θολούρας. «Ο ταξιτζής που βγαίνει την Τσικνοπέμπτη του χαμού είναι το άλλο πρόσωπο του αστυνομικού που τον παραπληροφορεί, γιατί δεν έχει νοιαστεί να μάθει τι γίνεται. Οι νομαρχίες και οι δήμοι που δεν έχουν εκχιονιστικά ούτε εκεί που χιονίζει – γιατί στα άλλα μέρη το δικαιολογώ, πού να βρεθούν τόσα χρήματα για κάτι που χρειάζεται τόσο σπάνια, ή που δεν συντόνισαν καλά τα ιδιωτικά μηχανήματα, είναι το άλλο πρόσωπο της δικής μας απρονοησίας». Ο άθλιος εννοούσε εμένα προφανώς, γιατί κοίταζε μια προς την κατεύθυνσή μου, μια προς τους σπασμένους σωλήνες. Και συνέχισε, απτόητος και επαρμένος: «Εγώ, μια φορά, προνόησα. Εχω στοκ παγάκια από καλό νερό -τριών ημερών- για το ουίσκι και δύο κιβώτια μπίρες για την τρέχουσα ενυδάτωση».
«Στο μπαρ, όμως;», του αντέτεινε ο πρώτος λαλήσας: «Εκεί τα παγάκια θα είναι φρέσκα και μπορεί να θολώσει το Ντιμπλ. Εκτός, βέβαια, αν μείνεις μέσα μια δυο μέρες».
Ο άνθρωπος αποσβολώθηκε. «Δεν είναι δυνατόν», είπε: «Θολά παγάκια στο μπαρ; Μα δεν υπάρχει κράτος; Θα έπρεπε να επέμβει εισαγγελέας!».