Οσο ο χρόνος από τα αιφνίδια και «ιστορικά γεγονότα» στο ΠΑΣΟΚ παρέρχεται και η στιγμή της λαϊκής κρίσεως πλησιάζει, είναι φανερό ότι καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός των πρώτων εντυπώσεων και, κυρίως, εξανεμίζονται οι επενδύσεις -κομματικές, αλλά και… εξωθεσμικές- στο πρόσωπο του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Τούτο συμβαίνει διότι κυρίως διαπιστώνεται η πλήρης ασυμβατότητα των εσωκομματικών εξελίξεων και κινήσεων, προς τις ομάδες των ψηφοφόρων, τις οποίες οι εμπνευστές των «αλλαγών» επιδίωκαν να επηρεάσουν.
Ηταν σε όλους φανερό ότι τα προβλήματα φθοράς και αναξιοπιστίας που αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ κατά τη δεύτερη κυβερνητική του θητεία υπό τον κ. Κώστα Σημίτη, δεν ήταν ιδεολογικά ούτε πολιτικά, με την έννοια βασικών επιλογών. Αφορούσαν κατά κύριο λόγο τον τρόπο και τα αποτελέσματα της κυβερνητικής διαχειρίσεως, την ατολμία και τις παλινωδίες της πολιτικής του κ. Σημίτη, τη συνεχή επέκταση της διαφθοράς, σε συνδυασμό με το αίσθημα αυθαιρεσίας, αλαζονείας και ατιμωρησίας, το οποίο ήταν πλέον εμφανέστατο σε ολόκληρη την πυραμίδα του κυβερνώντος κόμματος. Από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς έως το τελευταίο κρατικοδίαιτο κομματικό στέλεχος που κατείχε και νεμόταν την εξουσία σε κάποιο περιφερειακό και ακροτελεύτιο πλοκάμι του κρατικού μηχανισμού, προκαλώντας την τοπική κοινωνία.
Αυτή η κατάσταση επικυριάρχησε στα κυβερνητικά πεπραγμένα της δεύτερης τετραετίας του κ. Σημίτη και διαμόρφωσε το πολιτικό κλίμα, λίγους μήνες πριν από την κανονική διεξαγωγή των εκλογών. Αν δε ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός είχε κερδίσει τη δεύτερη εκλογική του νίκη με βασική επαγγελία τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου βίου και την αναβάθμιση της ελληνικής κοινωνίας, τότε επικυρώνεται πλήρως η αποτυχία του, η οποία τον υποχρέωσε, τελικώς, να φυγομαχήσει. H παραπάνω διάγνωση των αιτίων της πολιτικής καθιζήσεως του ΠΑΣΟΚ ήταν απ’ όλους γνωστή και αδιαμφισβήτητη. Προφανώς, απαιτούσε ειλικρινή αυτοκριτική και έμπρακτη μεταμέλεια, όχι μόνο με «ρήξεις, τομές και ανατροπές», όπως αορίστως εξαγγέλλει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και με αναπόφευκτες αποπομπές, παραπομπές, διαπομπεύσεις. Τουλάχιστον αυτό πιστεύει η μερίδα εκείνη των ψηφοφόρων που ενεπιστεύθη πριν από τέσσερα χρόνια τον «εξυγιαντή και εκσυγχρονιστή» κ. K. Σημίτη και σήμερα διαπιστώνει όχι μόνον ότι εξαπατήθηκε οικτρά, αλλά ότι με την ψήφο της συνέτεινε στην παράταση και τη διόγκωση της νοσηρής καταστάσεως, την οποία υποτίθεται ότι θα θεράπευε ο ήδη… αναχωρητής πρωθυπουργός.
Εστω, όμως, ότι αυτή η συγκεκριμένη και κρίσιμη μερίδα των ψηφοφόρων, δεν αποδίδει στον κ. Σημίτη πρόθεση εξαπατήσεώς της. Οτι του καταλογίζει μόνον ατολμία και αδυναμία να θίξει τα κεκτημένα προνόμια της στρατιάς των κρατικοδίαιτων στελεχών του κόμματός του, να αποκόψει τους πλοκάμους της διαφθοράς στο ΠΑΣΟΚ να συγκρουσθεί με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Θα έχει την τόλμη και τη δύναμη να επιτύχει αυτόν τον άθλο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου; Δυστυχώς, από τις μέχρι τώρα αντιλήψεις, κινήσεις και συμπεριφορές του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ όχι μόνον δεν προκύπτει μια τέτοια ελπίδα, αλλά τίθεται ευθέως και ευλόγως σε αμφισβήτηση αν έχει την πρόθεση να επιχειρήσει τις «συγκρούσεις και ανατροπές» που απαιτεί η κοινή γνώμη.
Ανεξαρτήτως των προσδοκιών και του ενθουσιασμού, τον οποίο εμπνέει σε μια μεγάλη μερίδα απλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ο νέος αρχηγός του, κυρίως ως… 52ετής υιός του Ανδρέα Παπανδρέου, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει κάθε λόγο να τον αντιμετωπίζει με υποψίες και ενστάσεις. Κατά την κοινή λογική ο κ. Γιώργος Παπανδρέου όταν, τέσσερις μήνες πριν από την κανονική διεξαγωγή των εκλογών, αναγγέλθηκε η αποχώρηση του κ. Σημίτη και του προσφέρθηκε στο πιάτο, η αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, είχε δύο επιλογές: H πρώτη ήταν να απαιτήσει και να αναλάβει ταυτόχρονα και την πρωθυπουργία, ώστε να δώσει σαφή δείγματα της ειλικρίνειας, της τόλμης και της ισχύος του για τις «ρήξεις, τις τομές και τις ανατροπές» που υπόσχεται να επιχειρήσει μετεκλογικώς. H δεύτερη ήταν να αναμείνει ως υπουργός Εξωτερικών την ετυμηγορία του ελληνικού λαού για τα πεπραγμένα της κυβερνήσεώς του και στην περίπτωση εκλογικής ήττας, να διεκδικήσει, πιθανότατα μαζί με άλλους υποψηφίους, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Διότι η δοκιμασία της ήττας είναι αυτή που αποδεικνύει ως αναγκαίες και καθιστά εφικτές τις επώδυνες και «κοσμογονικές» αλλαγές σ’ ένα μεγάλο κόμμα, το οποίο αναπόφευκτα είχε διαφθαρεί και εκφυλισθεί από μια μακρόχρονη διαχείριση-νομή της εξουσίας. Αντίθετα, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε (αν δεν του έχει ανατεθεί) το ρόλο να εξαγγείλει και να εγγυηθεί προεκλογικώς τις αναγκαίες «ρήξεις, τομές και ανατροπές», ώστε το κόμμα του όχι να διαχειρισθεί αλλά να αποφύγει την εκλογική ήττα.
Κατά τ’ άλλα είναι πράγματι πρωτοφανές το γεγονός ότι ως διαπρύσιοι κήρυκες της ικανότητος, της αξιοπιστίας και -προπαντός- της αυτεξουσιότητος του νεόκοπου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, εμφανίζονται «ξενόφερτοι, γυρολόγοι και αφερέγγυοι πολιτικοί», οι οποίοι «Επικρατούν» στη χάραξη και στη διεξαγωγή του εκλογικού αγώνα του κυβερνώντος κόμματος…