H έκτακτη διακαναλική εκπομπή, όπου υπό τον βαρύ τίτλο «Αστυνόμευση στην ενημέρωση» συγκεντρώθηκαν οι αστέρες και οι αστερίσκοι πέντε ιδιωτικών καναλιών, σκηνοθετήθηκε και ξεκίνησε ως επίδειξη ισχύος, κατέληξε όμως ως επίδειξη αμηχανίας. Μάλλον δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οι φίρμες των ιδιωτικών διαύλων, πρωτίστως δε οι ιδιοκτήτες τους, γνωρίζουν ο θώκος τους είναι ιδιαίτερα ασταθής, επειδή έχει θεμελιωθεί στο σαθρότατο έδαφος της ημιανομίας: οι συχνότητες εκχωρήθηκαν προνομιακά από το κομματικό σύστημα στο εκδοτικό σύστημα (με μοναδικό τότε διαμαρτυρόμενο τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Εκτοτε, και παρά τις ρυθμίσεις που κάθε τόσο αναγγέλλονται, το καθεστώς αυτό μένει άθικτο, αφού μόνον έτσι παίρνει σάρκα και οστά ο όρος «διαπλεκόμενα».
Αν αυτός υπήρξε ο πρώτος παράγοντας που προκάλεσε την αμηχανία των τηλεδημοσιογράφων της εκφοβιστικής εκπομπής, ένας δεύτερος λόγος έχει να κάνει με κάτι που και οι ίδιοι θα το αναγνώριζαν, έστω με θλίψη, αν την ξανάβλεπαν: Ετσι όπως συγκεντρώθηκαν τόσοι πρωταθλητές της αναγνωρισιμότητας, ελπίζοντας προφανώς ότι θα αθροιστεί η αίγλη τους, αποδείχθηκε ότι η λάμψη τους είναι σαφώς μικρότερη απ’ όσο τους λέει η γυάλινη οθόνη που χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη τους. O καθένας τους στο δικό του σκηνικό, στον δικό του θρόνο, και έχοντας απέναντί του πολιτικούς ή «ανωνύμους» στους οποίους συνηθίζει να φέρεται με εξουσιαστική προπέτεια, φαίνεται να είναι όχι απλώς κάτι σπουδαίο αλλά σχεδόν μια «αυτονόητη εθνική αξία». H συνάθροισή τους, ωστόσο, αποκάλυψε πόσο αδύναμη σκέψη ή έκφραση έχουν ορισμένοι απ’ όσους αντιμετωπίζονται σαν νέοι «δάσκαλοι του γένους».
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που δεν κατάφεραν να πείσουν ότι «αστυνομεύονται» από το ΕΣΡ, ενώ αυτοί «κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους» και μονάχη έγνοια τους έχουν την αντικειμενικότητα και την πολυφωνία. Ισως επειδή γνωρίζουν κατά βάθος καλύτερα από τον καθέναν αυτό που δεν θα ομολογήσουν ποτέ: Οτι η ηλεκτρονική δημοσιογραφία δεν απαξιώθηκε μόνη της, ερήμην των θεραπόντων της. Οτι οι αλλεπάλληλες ακρότητές τους (να θυμηθούμε άραγε το ρόλο κυνηγού μαγισσών που ασμένως έπαιξαν όταν εξαρθρωνόταν η «17N» ή την «υποδοχή» που επιφύλαξαν στον τέως, όταν η Αθήνα συγκλονιζόταν από αντιπολεμικές διαδηλώσεις;), η συστηματική μονομέρειά τους, η επίσης συστηματική μετατροπή της πολιτικής ζωής σε μια αλληλουχία κοσμικών μικρογεγονότων, προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα. Οι ντιρεκτίβες του ΕΣΡ είναι πράγματι ασφυκτικές, στα όρια της τυπολατρίας. Μάλλον όμως δεν είναι αυτές το πρόβλημα? αυτές είναι η γραφειοκρατική λύση ενός προβλήματος που το προκάλεσαν όσοι τώρα αρνούνται την ευθύνη τους, εμπιστευόμενοι για μία φορά ακόμη τον πλάνο μικροοθονικό καθρέφτη τους.