Οκ. Γ. Παπανδρέου επιθυμούσε διακαώς να βιώσει την ψευδαίσθηση του αναγεννητή «ηγέτη», χθες στη Θεσσαλονίκη, αλλά το πλήθος που κινητοποίησε ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ υπολειπόταν τραγικά από αντίστοιχες συγκεντρώσεις, στις οποίες ομιλητής ήταν ο δαιμόνιος πατέρας του.
Ενας καταπονημένος από την ασθένεια Ανδρέας Παπανδρέου οδεύων προς την ήττα από το ίδιο σημείο, το 1989, απευθυνόνταν προς τους Θεσαλονικείς με το αμίμητο «Αυτή η νύχτα είναι αλλιώτικη από τις άλλες» και συγκλονιζόταν το πλήθος και ουδείς αμφέβαλλε ότι ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε γευθεί τουλάχιστον τη γοητεία της «νύχτας».
Το ελκυστικό και άκρως επικίνδυνο στοιχείο του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ότι μπορούσε να ενεργοποιεί τα αρχέγονα ένστικτα των οπαδών του, πολιτικά ή άλλα, να δημιουργεί ψευδαίσθηση απελευθερώσεως και ο άρρηκτος αυτός δεσμός με τμήμα του ελληνικού λαού έδωσε μοναδική ισχύ στο ΠΑΣΟΚ – το πιο ιδιόρρυθμο δημιούργημα της μεταπολιτεύσεως.
Θλιβερό ομοίωμα του πατρός του, ο κ. Γ. Παπανδρέου ενεφανίσθη στη Θεσσαλονίκη χθες και απέτυχε, κατά τρόπο τραγικό, διότι έχει έλλειμμα ζωής και εμπειρίας και παρά την μακρά του θητεία στο Κοινοβούλιο και την πολυετή άσκηση υπουργικών καθηκόντων, ήταν και παραμένει ο πολιτικός του δοκιμαστικού σωλήνα, ανίκανος να αποκαταστήσει επαφή με την πραγματικότητα.
Ο κ. Παπανδρέου θέλησε να εμφανισθεί ως ο νέος ηγέτης της κατ’ ευφημισμόν αποκαλουμένης «Δημοκρατικής Παρατάξεως» και εστράφη στη Θεσσαλονίκη εναντίον της «Δεξιάς». Και ήταν η ομιλία του ως προς αυτό το σημείο μια παρωδία οικτρά και εμπαιγμός προς τους συγκεντρωθέντες, αφού πριν από δύο εβδομάδες ενέταξε σε εκλόγιμες θέσεις στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας τους κ Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο, τους εκπροσώπους της άκρας οικονομικής Δεξιάς, που δεν τους ανέχθηκε η Νέα Δημοκρατία.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου και οι επιτελείς του ευελπιστούσαν ότι με τη διοργάνωση μεγάλων συγκεντρώσεων -χθες στη Θεσσαλονίκη και αύριο στην Πάτρα- θα καταφέρουν να πείσουν τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ ώστε να κινητοποιηθούν την τελευταία εβδομάδα για να διασπάσουν ένα σκληρό πυρήνα 3 ή 4 μονάδων που δεν έχει δελεασθεί από την αλλαγή της ηγεσίας.
Αλλά ματαιοπονούν. Το αρχέγονο ΠΑΣΟΚ μπορεί ως μία ομάς εγκλωβισμένων να προσέρχεται στις συγκεντρώσεις. Αλλά οι ενθουσιώδεις νέοι των δεκαετιών του ’70 και του ’80 είναι πλέον μεσήλικες και το κυριότερο είναι ότι έχουν ως ηγέτη ένα πολιτικό μειράκιο που υποδύεται τον ρόλο του αναμορφωτή.
Ο επίλεκτος του νέου ΠΑΣΟΚ, ο κ. Γ. Παπανδρέου, παρά την οικογενειακή παράδοση, τη γοητεία του πατρικού ονόματος, απομυθοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ανεδείχθη απλώς σε εκφραστή ενός life style, που θα μπορούσε να συγκινήσει μετανάστες του Μανχάταν, αλλά όχι Ελληνες που υπέστησαν τη δοκιμασία του εκσυγχρονισμού του κ. K. Σημίτη.
Ο «καλός φίλος» που τον διαδέχθηκε στο βήμα, ο κ. K. Σημίτης, ήταν και αυτός θλιβερό ομοίωμα του εαυτού του. O «συνετός» και «μετριοπαθής» πρωθυπουργός περιήλθε ενώπιον του πλήθους σε έξαλλη κατάσταση, επιχειρών ματαίως να πείσει για το «επιτελεσθέν» έργο των κυβερνήσεών του, που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και τους πόρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως σε μία ολιγαχία, η οποία αντιμετωπίζει με δέος το ενδεχόμενο της ήττας των «εκσυγχρονιστών».