Οι θεαματικές κινήσεις εντυπωσιασμού, χωρίς συνέχεια και χωρίς συνοχή, χαρακτήρισαν από την αρχή της ανάληψης των καθηκόντων του, την πολιτική παρουσία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου. Εν αρχή ήταν η συλλήβδην πολιτική καρατόμηση των υποψηφίων βουλευτών του κόμματός του, που είχαν συνυπογράψει την περιβόητη τροπολογία Πάχτα. Στόχος ήταν η επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας επί δικαίων και αδίκων, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι δεν ήταν λογικό όλοι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος να είναι «υποψιασμένοι» για όσα έκρυβε η αμαρτωλή τροπολογία. Εν συνεχεία, επέπεσε ως κεραυνός επί των κεφαλών των μελών και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ η στρατολόγηση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κυβερνώντος κόμματος των επιφανέστερων οικονομικών υπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των τέως μελών αριστερών κομμάτων, που είχαν πρωτοστατήσει στην παραπομπή σε δίκη για απάτη του πατέρα του, A. Παπανδρέου. Υποτίθεται πως η κίνηση αυτή, η οποία δίχασε το ΠΑΣΟΚ και παρέλυσε τμήμα των οπαδών του, ήταν δηλωτική της ευρύτητας πνεύματος του νέου ηγέτη.
Επακολούθησαν οι απερίγραπτες παλινωδίες στη φαρσοκωμωδία, όπως εξελίχθηκε τελικά, του περιβόητου «ντιμπέιτ». Από τα… άφθονα ντιμπέιτ που είχε εξαγγείλει αρχικά ο κ. Γ. Παπανδρέου, έπειτα από δεκάδων ημερών παλινδρομήσεις φθάσαμε στο ένα και μοναδικό ντιμπέιτ με τον πρόεδρο της Ν.Δ. K. Καραμανλή, το οποίο επίσης ακύρωσε λιγότερο από 48 ώρες πριν από την πραγματοποίησή του, για να το αντικαταστήσει με ένα… «πολυντιμπέιτ» πέντε αρχηγών για σήμερα! Αυτό υποτίθεται πως είναι δείγμα της δημοκρατικότητας του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην απεγνωσμένη προσπάθεια των επιτελών του κυβερνώντος κόμματος να διασώσουν τον πρόεδρό τους από μια διαγραφόμενη σοβαρή τηλεοπτική ήττα. Αυτό, άλλωστε, είναι θεμιτό, όσο και αν θα μπορούσε να επιτευχθεί με αξιοπρεπέστερο τρόπο. Αυτό είναι ζήτημα ικανοτήτων του ίδιου και του επιτελείου του και ελάχιστη σημασία έχει.
Το βαθύτερο θέμα συνίσταται στο ότι όλες αυτές οι παλινδρομήσεις, οι ταλαντεύσεις, τα άλματα από το ένα θέμα στο άλλο αποκαλύπτουν την αστάθεια και την έλλειψη συνεκτικότητας της πολιτικής που αποπειράται να προβάλει ο Γ. Παπανδρέου. Τον εμφανίζουν ως παντελώς ανέτοιμο για την ανάληψη του ρόλου που ξαφνικά του ανατέθηκε, καθώς υπονοούν ότι ούτε ο ίδιος δεν ξέρει τι θέλει ακριβώς να κάνει και στην πράξη κάνει ό,τι τύχει να εμπνευσθούν ανά πάσα στιγμή ο ίδιος και η κλειστή ηγετική ομάδα που έχει συγκροτήσει.
Γίνονται έτσι πολύ πιο αισθητές οι συνέπειες του ρήγματος που έχει προκαλέσει ο επιδεικτικός παραμερισμός όλης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και η υπερβολική ανάμειξη στη χάραξη της πολιτικής του Γ. Παπανδρέου της μητέρας του και του στενού οικογενειακού και προσωπικού του κύκλου, ο οποίος σίγουρα δεν διακρίνεται για την άριστη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας.
Ο λαός, όμως, έχει την πείρα να διαισθάνεται την αστάθεια, τις παλινωδίες, το ανέτοιμο ενός πολιτικού αρχηγού. Αν αυτό συνειδητοποιηθεί ευρύτερα λόγω των αδέξιων και ασυνάρτητων κινήσεων του Γ. Παπανδρέου, τότε ενδέχεται η ήττα του να προσλάβει διαστάσεις πολύ ευρύτερες του πιθανολογούμενου.