Καλό ήταν (από πλευράς ισοτιμίας των κομμάτων), ευπρεπές ήταν (κανείς δεν περίμενε να μην είναι!), ασφυκτικό ήταν (από πλευράς χρόνου και «διαδικασίας»), ενδεικτικό της άνεσης λόγου που διαθέτουν ή δεν διαθέτουν οι πολιτικοί αρχηγοί (αν και δεν μπορείς να αξιολογείς την άνεση του λόγου με… το χρονόμετρο!) – διάλογος δεν ήταν και φυσικά ούτε «αντιπαράθεση» αυτό το πολυσυζητημένο «ντιμπέιτ» που όπως αναμενόταν έσπασε όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης! Παράλληλες συνεντεύξεις, ναι, επιμέρους μονόλογοι ναι, μια προσπάθεια να συνοψίσουν οι πολιτικοί… «απνευστί» τον πυρήνα των κατά τομέα πολιτικών τους, ναι. Δεν συνιστούσε, όμως, όλο αυτό το «σκηνικό» τίποτε το… «πρωτόγνωρο» (και ας μην έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα!) ούτε καμιά «τομή» στις προεκλογικές τακτικές, που να συνέβαλε στο να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους οι «αναποφάσιστοι» (γιατί σε αυτούς κυρίως απέβλεπε – οι «πεπεισμένοι» και «έτοιμοι από καιρό…», απλώς «επιβεβαίωσαν» την υπεροχή του «δικού» τους!) ή να «βγει» δημόσια κάτι το νέο, που το εκλογικό σώμα δεν έχει ξανακούσει από τη μια ή την άλλη πλευρά…
Εκείνοι που ήθελαν εξ αρχής αυτή η «αντιπαράθεση» να… περάσει ανώδυνα, σαν μια χλιαρή «σούπα», δικαιώθηκαν από τη διαδικασία που είχε προσυμφωνηθεί – το «μεγάλο λάθος», που θα μετρούσε στις εντυπώσεις, δεν έγινε από κανέναν πολιτικό αρχηγό, που σε τελευταία ανάλυση απλώς… επιβεβαίωσαν τις ήδη σε μεγάλο βαθμό και από την πλειοψηφία του κόσμου γνωστές και καταγεγραμμένες «δεξιότητες» και ικανότητές τους. Πυκνός, πολύ πιο συγκεκριμένος σε θέσεις και προτάσεις ο λόγος του (πολύ άνετου και ταλαντούχου σε δημόσια «έκθεση») Κώστα Καραμανλή, «σφιγμένος», γενικόλογος και υπέρ το δέον «αόριστος» (για ηγέτη που διεκδικεί την πρωθυπουργία…) ο λόγος του Γιώργου Παπανδρέου που δεν διαθέτει το χάρισμα του ρήτορα. Από τους άλλους αρχηγούς, διακρίθηκε εμφανώς ο Νίκος Κωνσταντόπουλος (σίγουρα η κοινή αυτή εμφάνιση του πρόσφερε… εκλογικούς «πόντους»!) και οι άλλοι δύο έμειναν στις γνωστές θέσεις και απόψεις τους, με μόνο «θετικό» 10 μέρες πριν από τις κάλπες, ότι τους δόθηκε η ευκαιρία να απευθυνθούν σε ένα τεράστιο κοινό, που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία προηγουμένως…
Από πλευράς δημοσιογράφων, ήταν εμφανής η έλλειψη (έτσι όπως έγιναν τα πράγματα) χρόνου προετοιμασίας και το μειονέκτημα πώς δεν γνώριζαν σε ποιον πολιτικό αρχηγό θα κάνουν συγκεκριμένες ερωτήσεις, με αποτέλεσμα να… υποχρεωθούν να έχουν έτοιμες… 50 ερωτήσεις (συν 10 «γενικής πολιτικής») ανά όλες τις «θεματικές ενότητες»! H… φυσική τάση των τηλεοπτικών δημοσιογράφων να «τοποθετούνται» περισσότερο παρά να ερωτούν (με εξαίρεση στο ντιμπέιτ του Τσίμα και του Ευαγγελάτου που ήταν και οι πλέον συγκεκριμένοι και «αιχμηροί») σε συνδυασμό με τον περιορισμένο χρόνο των 30» που είχαν για να ολοκληρώσουν το κάθε ερώτημα, φάνηκε στη ροή του «ντιμπέιτ», δημιουργώντας άγχος και στους ίδιους και στο κοινό που παρακολουθούσε από τους δέκτες του!
Αν επικεντρώσει κανείς το… «απολογιστικό» ενδιαφέρον της εμφάνισης των πολιτικών αρχηγών μεταξύ των δύο που διεκδικούν την εξουσία, αντικειμενικά θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κερδισμένος από το «ντιμπέιτ» βγήκε ο Κώστας Καραμανλής. Οχι μόνο λόγω της… δεξιοτεχνίας του να απαντά γρήγορα και άμεσα στον «πυρήνα» της κάθε ερωτήσεως και μετά να… παίρνει «αμπάριζα» και να επεκτείνεται -κατά θεματική ενότητα- με σύντομες και περιεκτικές αναφορές στο σύνολο της πολιτικής που σκοπεύει να εφαρμόσει ως πιθανός αυριανός πρωθυπουργός, αλλά και για την «καταιγιστική ευφράδεια» (που, όμως, αποκαλύπτει και βαθιά γνώση των προβλημάτων), που γινόταν ακόμη πιο εμφανής, συγκριτικά με τη «δυστοκία» στην εκφορά λόγου που χαρακτηρίζει τον κ. Παπανδρέου. Επιπλέον, επέδειξε ικανότητα στο να… «γλιστράει» από δύσκολες περιοχές, όπως λ.χ. στην ερώτηση περί της πρακτικής αντίφασης μεταξύ των δικών του φιλελεύθερων αντιλήψεων (π.χ. στο θέμα των κοινοτήτων απεξάρτησης από τα ναρκωτικά) και της πολιτικής που εφαρμόζουν διακεκριμένα στελέχη της παράταξής του από τις θέσεις που κατέχουν ως άρχοντες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης…
Το «μεγάλο λάθος» (αυτό που φοβούνταν στο ΠΑΣΟΚ -γι’ αυτό και με κάθε τρόπο δεν ήθελαν «ανοικτό διάλογο εφ’ όλης της ύλης» και πραγματική αντιπαράθεση Παπανδρέου – Καραμανλή…) μπορεί να μην το διέπραξε ο πρόεδρος της «Δημοκρατικής Παράταξης», φάνηκε όμως η αδυναμία του να είναι «συγκεκριμένος» και πειστικός, όταν του τέθηκε η ερώτηση να πει σε έναν χαμηλοσυνταξιούχο των 500 ευρώ, πώς να «διαχειρισθεί» το εισόδημά του, ερώτηση στην οποία απάντησε με τα… συνήθη γνωστά του «έχω κάνει διάλογο», «πονώ και εγώ για τους χαμηλοσυνταξιούχους», «σκοπεύουμε σε μια… νέα οικονομία στη νέα εποχή» (σ.σ.: αυτήν την… έρμη «νέα εποχή» την επικαλέσθηκε πάνω από 30 φορές και περίπου ως… καταλύτη επίλυσης παντός προβλήματος!), προσπαθώντας να καλύψει την απουσία συγκεκριμένου (σε διακηρύξεις, έστω!) σχεδίου δράσης, με… συναισθηματικές αναφορές. Μια εβδομάδα πριν από τις κάλπες αυτά ακούγονται ολίγον… «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»!
Λάθος σημαντικό – σε επικοινωνιακό τουλάχιστον επίπεδο- ήταν επίσης και το γεγονός πως στη δίλεπτη «γενική τοποθέτηση» (χωρίς ερώτηση) με την οποία «έκλεισε» ο κάθε πολιτικός αρχηγός, ο κ. Παπανδρέου στο μεγαλύτερο μέρος «διάβαζε» από τις σημειώσεις που είχε μπροστά του (αμείλικτος ο φακός σε τέτοιες «λεπτομέρειες»!) κάτι που δεν έκανε ΚΑΝΕΙΣ πολιτικός αρχηγός, εκ των οποίων μεγαλύτερη άνεση και ολοκληρωμένη διατύπωση άποψης, είχαν κατ’ αρχήν ο Κώστας Καραμανλής και πολύ «κοντά» του και ο Νίκος Κωσταντόπουλος. Και το ζήτημα σε αυτό το σημείο δεν αφορά μόνο την «ευφράδεια» και την ικανότητα να απευθύνεσαι «από στήθους» στον κόσμο, αλλά αυτή η ικανότητα αποκαλύπτει και την ύπαρξη πολύ συγκεκριμένης και στοιχειοθετημένης «άποψης» για το σύνολο της πολιτικής, που εκτός από «όραμα» και γενικόλογες επικλήσεις του «νέου που έρχεται» απαιτεί και επίγνωση των πρακτικών και πολύ συγκεκριμένων προβλημάτων…
Πολλά λέγονται για την ανάγκη να υπάρξει και άλλο «ντιμπέιτ» μέσα στην επόμενη εβδομάδα – και πάντως να «θεσμοθετηθεί» αυτή η διαδικασία (με πολύ πιο χαλαρούς και «άμεσους» τρόπους!) για τις μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις. Να γίνονται, ναι! Αλλά είμαστε απολύτως πεπεισμένοι, ότι αν τυχόν υπάρξει (αν και το βλέπουμε δύσκολο και από πλευράς διαθέσιμου πλέον χρόνου και από πλευράς… διαθέσεως του ΠΑΣΟΚ και του κ. Παπανδρέου!) ακόμη ένας γύρος, στο ίδιο «μοτίβο» με το προχθεσινοβραδινό, η… τηλεθέαση θα πέσει στο μισό, τουλάχιστον! Τούτο, το παρακολούθησε ο κόσμος κυρίως από… περιέργεια (τόσος λόγος είχε γίνει «διαδικαστικά»!), αλλά και λόγω της πρωτοτυπίας για τα ελληνικά δεδομένα να βρεθούν την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο και να απαντάνε σε ερωτήσεις (δεν μπορεί να γίνει βεβαίως λόγος για «διάλογο», ακόμη και με την πλέον… διασταλτική ερμηνεία του όρου!) όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί! Κατά τα άλλα, είμαστε βέβαιοι ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν άρεσε στον κόσμο…
Αναμφισβήτητο ενδιαφέρον θα είχε ένας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ και ουσιαστικός ΔΙΑΛΟΓΟΣ μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, να μπορεί ο ένας να απαντάει και να αντικρούει «ad hoc» τον άλλο και όχι να… περιμένει 10 λεπτά να τεθεί και σ’ αυτόν ανάλογη ερώτηση! Και φυσικά, ένας τέτοιος διάλογος, για να μη διαρκέσει… 5 ώρες και να μην εξελιχθεί σε «χάβρα», μπορεί και πρέπει να γίνει σε μια προεκλογική περίοδο «ανά ζεύγη», έτσι που να «συναντηθούν» όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί με όλους, να «εκτεθούν», να στριμωχθούν, να υποχρεωθούν σ’ ένα άμεσο «στριπ-τιζ» των πολιτικών και των οραμάτων τους!
Και, βεβαίως, στο τέλος η οριστική αναμέτρηση να γίνει (λογικό δεν είναι;) μεταξύ των δύο που διεκδικούν την εξουσία, να μπορεί ο ένας και να ρωτά και ν’ απαντά στον άλλον, να υπάρχει «συνέχεια» θεματική – και θα επιμείνουμε στην «αιρετική» άποψη που ήδη έχουμε διατυπώσει: αυτός ο ουσιαστικός διάλογος να γίνει ΧΩΡΙΣ την παρουσία δημοσιογράφων, το πολύ με ένα συντονιστή για λόγους διαδικαστικούς! Αλίμονο, δηλαδή, αν… καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δύο πολιτικοί που «αύριο» θα διαφεντεύουν τις τύχες ενός λαού δεν μπορούν να «διαλεχθούν» απ’ ευθείας κι ακόμη πως χρειάζονται κάποιους να τους θέτουν ερωτήματα για τα προβλήματα του τόπου…
Καλό Σαββατοκύριακο – και… εκμεταλλευθείτε το, ακόμη κι αν είναι βροχερό! «Εχουμε αγώνα… το άλλο» και δεν προσφέρεται για «εξόδους» – πλην των ετεροδημοτών!