Από το 1965 μέχρι το 1974 χρειάστηκε να μεσολαβήσουν δύο χρόνια πληγωμένης δημοκρατίας και επτά χρόνια δικτατορίας στην Ελλάδα, μέχρι, τελικώς, να καταφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου να διαδεχθεί τον πατέρα του Γεώργιο στην ηγεσία της μη αριστερής «προοδευτικής παράταξης». Και, από το ’74, είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πόσο καιρό του πήρε να ξεριζώσει από το κόμμα που δημιούργησε όσα από τα στοιχεία του παρελθόντος μπόρεσε τελικά να ξεριζώσει.
Το μεγαλύτερο από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε για καιρό ο Ανδρέας μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ ήταν η απαλλαγή του από τα παλιά στελέχη και τις αντιλήψεις της Ενωσης Κέντρου. Ομως, ακόμα και με τον πατέρα του νεκρό από καιρό, η σκιά του Γέρου έπεφτε για χρόνια βαριά πάνω στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
Ολα αυτά, ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Γιώργος, προσπάθησε να τα πετύχει σε λιγότερο από δύο μήνες. Στην ουσία, βιάζοντας την Ιστορία. Υπό μία έννοια, η διαδρομή της δυναστείας Παπανδρέου δεν είναι παρά μια ιστορία διαρκούς πατροκτονίας.
Σήμερα, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Με νομοτελειακή συνέπεια που θα έκανε ακόμα και τον Φρόιντ να νιώσει ρίγος, ο Γιώργος Παπανδρέου βαδίζει στα γεμάτα αντιφάσεις πατροκτόνα χνάρια του πατέρα του: Από τη μια θέλει να κληρονομήσει το ΠΑΣΟΚ και την εξουσία του, αλλά, από την άλλη, θέλει με μανία να σβήσει όλα του τα σημάδια – ξεχνά να αναφέρει τον Ανδρέα όταν θυμάται τον Κώστα Σημίτη στη μεγάλη ώρα του ντιμπέιτ. Κι όλα αυτά, υπό την ασφυκτική παρουσία της μητέρας του. Παλεύει με πάθος να του αλλάξει το όνομα, του ΠΑΣΟΚ, να του αλλάξει τα σύμβολα, να του αλλάξει τα πρόσωπα, να του κλέψει τη νομιμοποίηση. Να ξεφύγει από την κληρονομιά, την ίδια στιγμή που παλεύει με νύχια και με δόντια να κάνει δική του. Μάλιστα, ο Γιώργος φτάνει πολύ πιο μακριά: Οχι απλώς κατεδαφίζει τον πατέρα του, αλλά συμβολοποιεί την πατροκτονία, παίρνοντας στην αγκαλιά τους το σκληρότερο κατήγορο του Ανδρέα, αυτόν που πρώτος τον έσυρε στη διαπόμπευση.
Ο καθορισμός της μοίρας ενός τόπου από τις εσωτερικές σχέσεις μιας οικογένειας αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό, τον σκληρό πυρήνα, των προδημοκρατικών δυναστικών πολιτευμάτων. Αυτό ακριβώς ζει τώρα το ΠΑΣΟΚ. Μια βαριά για τη δημοκρατία οπισθοδρομική παθογένεια που δεν υπάρχει στην άλλη πλευρά, παρά το γεγονός ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης φέρει το πολύ βαρύ επώνυμο Καραμανλής. Καμιά μέτρηση δεν μπορεί να το δείξει, όμως, όλοι το ξέρουμε πολύ καλά: Την ίδια στιγμή που ο «συντηρητικός» Καραμανλής έχει τη μεγάλη πρόκλησή του (και άρα και του τόπου) καθαρά στο μέλλον, ο «προοδευτικός» Παπανδρέου πρέπει πρώτα απ’ όλα να νικήσει το παρελθόν και τα φαντάσματά του. Μακάρι. Αλλά όχι πάνω στο σώμα της Ελλάδας…