Σε μια εβδομάδα (συν… μία νύχτα!) από σήμερα, όλα όσα «απασχολούν» αυτόν τον προεκλογικό καιρό πολιτικούς αρχηγούς, κόμματα και ψηφοφόρους θα ξεχασθούν διαμιάς! Και αυτό που θα κυριαρχεί στην επικαιρότητα και το ενδιαφέρον όλων, κυρίως όμως της κοινωνίας, θα είναι βεβαίως ο νικητής των εκλογών – σε πρώτη (και με ημερομηνία λήξεως) φάση από πλευράς «οπαδού» και «κομματικού μηχανισμού», και αμέσως μετά και με σοβαρότερη διάσταση σε επίπεδο διαχείρισης της εξουσίας και πρακτικής αντιμετώπισης των μεγάλων και σοβαρών προβλημάτων και προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Οι λαϊκές συγκεντρώσεις, τα προεκλογικά συνθήματα, τα διάφορα «τρικ» των αρχηγών και των κομματικών επιτελείων, οι κορώνες των αγωνιώντων για τον «σταυρό» υποψηφίων στα τηλεοπτικά παράθυρα και φυσικά το… «ντιμπέιτ», θα αποτελούν παρελθόν για το οποίο ουδείς θα νοιάζεται και θα σκοτίζεται. Εκτός από τους «επικοινωνιολόγους» και τους ειδικούς των προεκλογικών αναμετρήσεων, που απαλλαγμένοι πλέον από το άγχος της επιτυχίας και της άμεσης «απόδοσης» των τεχνικών και τεχνασμάτων τους, θα κάτσουν νηφάλια να αποτιμήσουν τι «περπάτησε» και τι όχι, ποιες επιλογές αποδείχθηκαν εκ του αποτελέσματος επιτυχείς και ποιες όχι, ποια διδάγματα έβγαλαν, τι πρέπει να βελτιωθεί για την… επόμενη εκλογική αναμέτρηση (που θα ‘ρθει σύντομα με τις ευρωεκλογές!) και τι πρέπει να εγκαταλειφθεί…
Το βέβαιον, πάντως, είναι ότι στον «απολογισμό» που θα γίνει, αυτό που θα κυριαρχήσει θα είναι το συμπέρασμα πως αυτή η προεκλογική περίοδος ήταν η πλέον… απολιτική από πλευράς ουσίας, η περισσότερο «επικοινωνιακή», αυτή που λιγότερο από κάθε άλλη, τα τελευταία χρόνια, επικέντρωσε το ενδιαφέρον των πρωταγωνιστών της αλλά και των «αποδεκτών» της (του εκλογικού σώματος, δηλαδή) στα υπαρκτά πολύπλευρα προβλήματα και τις συγκεκριμένες προτάσεις αντιμετώπισής τους! Πιθανότατα, θα μείνει στην πολιτική ιστορία, ως η προεκλογική περίοδος του «φαίνεσθαι», της «εντύπωσης» και… του «ντιμπέιτ»!
Του πολυσυζητημένου «ντιμπέιτ», που από «μέσο» και «εργαλείο» για την προβολή της ουσιαστικής πολιτικής και προγραμματικής αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών, όχι μόνο ευτελίσθηκε, μεταλλάχθηκε και… αποδυναμώθηκε (πολύ βολικά γι’ αυτούς που εξ αρχής ήθελαν η προεκλογική «καυτή» πολιτική περίοδος να εξαντληθεί «συνθηματολογικά» και επιδερμικά, με όρους… πασαρέλας και «στυλ» – για το «νέο ΠΑΣΟΚ» δηλαδή…) αυτό καθ’ αυτό, αλλά πονηρά και τεχνηέντως μετατράπηκε σε «πολιτικό ζήτημα», που κυριάρχησε καταδυναστευτικά στην πιο κρίσιμη περίοδο του προεκλογικού αγώνα στην επικαιρότητα και αποτέλεσε από μόνο του… στοιχείο «πολιτικής αντιπαράθεσης»! Λες και το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι… το «ντιμπέιτ»!
Προεκλογική περίοδος στο… πνεύμα της Αποκριάς!
Ο επικοινωνιακός αποπροσανατολισμός ξεκίνησε από την (απολύτως θεμιτή και έξυπνη, από κομματικής σκοπιάς…) ξαφνική επιλογή του «καταλληλότερου για πρωθυπουργός» Κώστα Σημίτη, να αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο επειδή σωστά αντελήφθη ότι με αυτόν επικεφαλής το ΠΑΣΟΚ όδευε προς εκλογική συντριβή, και να «δωρίσει» τη διαδοχή στον Γιώργο Παπανδρέου. Αυτή η αλλαγή επιχειρήθηκε εξ αρχής να περιβληθεί τον επικοινωνιακό μανδύα της «αναγέννησης» ενός δοκιμασμένου επί σειράν ετών κομματικού σχήματος στην εξουσία – καλύτερα: τη «γέννηση» ενός νέου κόμματος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, που μεσσιανικά ευαγγελίσθηκε το «νέο», τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα, το «νέο ξεκίνημα» (περίπου εκ του μηδενός και… εκ παρθενογενέσεως!) που με το όποιο «παρελθόν» (και τον απολογισμό του!) δεν έχει καμιά απολύτως σχέση. Πλην της… συναισθηματικής, που λόγω ονόματος του ηγέτη του, θα «μιλούσε» σε μια συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών – οπαδών…
Μια – δυο κουβέντες «αυτοκριτικής» (αλλά πολύ έντονα αποστασιοποιημένης από το πρόσωπο και τις ευθύνες του νέου αρχηγού) για τα όσα κακώς κείμενα είχαν σημειωθεί με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ που «τέλειωσε» για να δώσει τη θέση του σε μια υπό διαμόρφωση «δημοκρατική παράταξη», μια εντατικότατη επικοινωνιακή προσπάθεια να «περάσει» η αίσθηση πως «με τη νέα τάξη πραγμάτων… όλα θα αλλάξουν», σε πρατικές, νοοτροπίες και πρόσωπα, ένας καταιγισμός εντυπώσεων (με την πρόθυμη και κάθε άλλο παρά άδολη συνδρομή των MME που προκλητικά και με το αζημίωτο – για τους ιδιοκτήτες τους- είχαν στηρίξει και το απερχόμενο «παλιό ΠΑΣΟΚ»!) σ’ ό,τι αφορά τις δραστηριότητες και τις «πρωτόγνωρες» πρωτοβουλίες του νέου αρχηγού, με τις οποίες και μόνο -πάντα, όμως, σε επίπεδο εντυπωσιασμού και «επικοινωνίας»- κατόρθωνε να «ξαφνιάζει» και να δημιουργεί «επικαιρότητα». Πράγματι… «πρωτόγνωρη» σύμπτωση προεκλογικής και… μασκαράδικης περιόδου!
Πριν ακόμη κυριαρχήσει για μεγάλο (σχετικά με τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου…) διάστημα στην επικαιρότητα η «πρωτόγνωρη» διαδικασία… «εκλογής» από τη «βάση» του… βασιλικώ τω τρόπω διορισθέντος διαδόχου, το επικοινωνιακό «φορτσάρισμα» του κ. Παπανδρέου εστιάσθηκε στο «πρωτόγνωρο» εγχείρημα – δέσμευσή του να παρουσιάσει στην κοινωνία το κυβερνητικό του πρόγραμμα το οποίο «θα συνδιαμόρφωνε με τους πολίτες!» με τον διάλογο που θα είχε μαζί τους στις ανά την Ελλάδα περιοδείες του! Ενα «πρόγραμμα» που όχι μόνο (φυσικά!) δεν «συνδιαμορφώθηκε» με τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα ΟΥΔΕΙΣ, ΠΟΤΕ σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο έμαθε ή κατάλαβε, αφού ουδέποτε παρουσιάσθηκε συγκροτημένα, επεξεργασμένα και… κοστολογημένα, πλην κάποιων γενικόλογων «δεσμεύσεων» κατά τομείς ενδιαφέροντος, που ακροθιγώς «χάιδευαν» μακροχρόνια προβλήματα και εγγενείς ολιγωρίες του «συστήματος», με υποσχέσεις «λύσεων» που λίγο πολύ τις έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν, αλλά… ποτέ δεν ευτυχήσαμε να τις δούμε να πραγματοποιούνται – να επιδιώκονται έστω!
Αντιπαράθεση… «έτσι, χωρίς πρόγραμμα»
Τούτη η προεκλογική περίοδος θα μείνει στην ιστορία (κι ας ελπίσουμε να μη δημιουργήσει «προηγούμενο»!) ως αυτή που ασχολήθηκε λιγότερο και πλέον επιφανειακά με «προγράμματα» και παράθεση συγκεκριμένων απόψεων – προτάσεων για την αντιμετώπιση της «καθημερινότητας» σ’ όλα της τα επίπεδα! Ακόμη και η Ν.Δ. που, καθυστερημένα έστω, παρουσίασε κάποιους… τόμους επιμέρους κατά τομείς κυβερνητικών προγραμμάτων, παρασύρθηκε κακώς από την «ντρίπλα» του «νέου ΠΑΣΟΚ» και του κ. Παπανδρέου και αναλώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό κι αυτή είτε στο να «απαντάει» και να απαξιώνει τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τις «πρωτοβουλίες εντυπώσεων» του αντιπάλου της, είτε να «ακολουθεί» (χωρίς να έχει κανέναν απολύτως λόγο!) τις επικοινωνιακές τακτικές του κ. Παπανδρέου για… τηλεοπτική κατανάλωση!
Ακόμη και στο επίμαχο και… κυρίαρχο ζήτημα του (ή των…) «ντιμπέιτ», ενώ εξ αρχής ήταν «καβάλα», έχοντας πολύ έγκαιρα προτείνει τη διεξαγωγή περισσότερων του ενός και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμμετοχής σ’ ένα τουλάχιστον όλων των πολιτικών αρχηγών, τελικά παγιδεύθηκε στην παρελκυστική και… αλλοπρόσαλλη (εκ του πονηρού, άσχετα με το αν τελικά αυτήν τη στάση του θα την «πληρώσει» σε εντυπώσεις -που τόσο πολύ νοιάζεται γι’ αυτές- ο κ. Παπανδρέου!) τακτική του «νέου ΠΑΣΟΚ», επιτρέποντάς το να καταστεί για περισσότερες από 15 (πολύ κρίσιμες!) μέρες το «θέμα» αυτό σε κυρίαρχο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης! Ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να επιμείνει στις πολύ δημοκρατικές και καθαρές προτάσεις της, να θέσει «τελεσιγραφικά» ένα όριο συζήτησης επ’ αυτών και συνδιαμόρφωσης του (τυπικού, επιτέλους!) πλαισίου διεξαγωγής του και από κει και πέρα να καταγγείλει τη στάση της άλλης πλευράς, αρνούμενη να… σέρνεται κάθε μέρα σε μια ατέρμονη και άνευ ουσίας αντιπαράθεση…
Θα ‘λεγε κανείς πως και τα όσα… πτερόεντα και υπαινικτικά περί «κυβερνητικού προγράμματος» λέχθηκαν από πλευράς ΠΑΣΟΚ και οι… τόμοι των προγραμμάτων της Ν.Δ., τελικά παρήχθησαν απλώς και μόνο για να μην υπάρξουν… αλληλοκατηγορίες περί ανυπαρξίας προγραμματικού λόγου! Γιατί στην ουσία (και με κύρια την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, για προφανείς λόγους, αλλά μερίδιο ευθύνης και στη Ν.Δ. που αφέθηκε να παρασυρθεί επικοινωνιακά…) πραγματικός, σε βάθος, σκληρός, αντιπαραθετικός και κατατοπιστικός πολιτικός «προγραμματικός» λόγος σ’ αυτές τις εκλογές δεν υπήρξε. Παρά μόνο ευκαιριακά, αποσπασματικά, ελλειπτικά και σε κάθε περίπτωση επιφανειακά και για λόγους εντυπώσεων, λες και δεν… επέρχεται απαιτητική η πραγματικότητα της 8η Μαρτίου!
Μπορεί λόγω… τραυματικής εμπειρίας ο κόσμος να μην πολυεμπιστεύεται τις «προγραμματικές» εξαγγελίες και δεσμεύσεις των κομμάτων. Αλλά, επιτέλους, κάποτε δεν πρέπει αυτό το κλίμα δυσπιστίας (και απαξίωσης…) της πολιτικής να αλλάξει; Και δεν έχουν ευθύνη προς αυτήν την κατεύθυνση αυτοί που ευαγγελίζονται το «νέο ξεκίνημα» και τη «νέα εποχή»;