Τα εν οίκω μη εν δήμω, έλεγαν οι πρόγονοί μας, αλλά μέρες που ‘ναι, με τους συναδέλφους μας και την Τηλεόραση να επιζητούν δόξα μεγάλη και τρανή, να νιώθουν επικυρίαρχοι του πολιτικού παιγνίου και να ενεργούν ως μεγάλοι καθοδηγητές, ο πειρασμός είναι μέγας για την ενασχόλησή μας με το σινάφι, με τον ευρύτατο και ισχυρό κύκλο των μέσων, με τον μικρόκοσμο της επικοινωνίας και της διαφήμισης.
Αν ένας τρίτος, ένας ξένος ερχόταν χθες προχθές στη χώρα μας και προσπαθούσε να διακρίνει μέσω της Τηλεόρασης τους ηγέτες, σίγουρα θα μπερδευόταν. Θα ένιωθε αμήχανα όταν του εξηγούσαν ότι τα κυρίαρχα τηλεοπτικά πρόσωπα, οι συντευξιαζόμενοι, μετά την τηλεοπτική αναμέτρηση ήταν απλώς δημοσιογράφοι και όχι πολιτικοί ηγέτες.
Επικριτικοί για τη διαδικασία του ντιμπέιτ, επιθετικοί τις προάλλες για τα πρόστιμα του ΕΣΡ, τα MME και τα πρόσωπα που τα εκφράζουν, νιώθουν οδηγοί-αφέντες, ενσωματώνουν ισχύ, ασκούν εξουσία ανεξέλεγκτη, κάνουν χρήση δύναμης μη ελεγχόμενης, μη υποκείμενης στον όποιο θεσμικό έλεγχο.
Ο,τι είδαμε τις προηγούμενες ημέρες δεν είναι τίποτε άλλο παρά έκφραση αυτής της μετατόπισης ισχύος από την πολιτική στα MME και ευρύτερα στους επιχειρηματικούς ομίλους. Αποδόθηκε αυτή η ισχύς χωρίς πρόνοια στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έλαβε διαστάσεις στη συνέχεια, για να καταλήξει σήμερα σε κυρίαρχο παράγοντα, σε ισχυρό μηχανισμό διαμεσολάβησης με την πολιτική, σε μοχλό διεκδίκησης από το κράτος, σε ρυθμιστή της διανομής κρατικών πόρων.
Αυτή τη στιγμή γύρω από τα MME έχει πλεχθεί ένας περίτεχνος ιστός σχέσεων και διασυνδέσεων που νοθεύει τα πάντα. Το μήνυμα είναι το μέσο που λέει και ο Λαλιώτης και έτσι η πολιτική σπεύδει στο μέσο για να εξασφαλίσει το μήνυμα ή ακριβέστερα τη μετάδοσή του. Αδιαφορεί δε αν τα μέσα είναι παράνομα, αν έχουν σκοπούς, αν είναι ανεξέλεγκτα, αν δεν πληρούν όρους και προϋποθέσεις του Συντάγματος. Αρκεί η εξασφάλιση μετάδοσης του μηνύματος, αδιαφορώντας για τους όρους αιχμαλωσίας, για τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής, για όσα προκλητικά και καταδυναστευτικά εκπορεύονται απ’ αυτά και τις ιδιοκτησίες τους, που είναι αμφίβολο αν διακρίνονται έστω και για επίφαση δημοκρατικότητας. Μικροί δικτατορίσκοι οι περισσότεροι, αυθαιρετούχοι του τηλεοπτικού τοπίου, ενεργούν κατά το δοκούν, κινούνται κατά τα συμφέροντά τους και χτίζουν συμμαχίες πολιτικές με γνώμονα τις δουλειές που σχεδιάζουν με το κράτος.
Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, η διεκδίκησή τους έχει λάβει διαστάσεις απίστευτες και στην επόμενη φάση, ισχυροί όπως είναι, θα απαιτήσουν πολλαπλάσια, θα διεκδικήσουν ευθεία μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από το κράτος, θα θελήσουν να πάρουν μερίδιο στον τομέα της ενέργειας, θα στηρίξουν συμμάχους τους στον τραπεζικό τομέα στο παίγνιο της αναδιάρθρωσης, θα είναι άκρως παρεμβατικοί στο άνοιγμα των αγορών, θα επιστρατεύσουν όλες τις δυνάμεις τους προκειμένου να ελέγξουν τη νέα πολιτική ηγεσία, να της αφαιρέσουν νωρίς όποια ικμάδα και διάθεση αντίστασης. Αυτή η αναδυόμενη από τα Μέσα ισχύς εκφράζεται και από τους συναδέλφους μας, από τον κύκλο των στελεχών που διαμεσολαβούν μεταξύ των καναλαρχών και της πολιτικής, από εκείνους που πριν από λίγες μέρες αντιμετώπιζαν αμετροεπώς το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και προχθές με τον ίδιο τρόπο τους πολιτικούς αρχηγούς, ωσάν να θεωρούν πως αυτοί έπρεπε να είναι στη θέση τους.
Είναι τούτα δείγματα της κατακτηθείσης υπερισχύος των μέσων, ο έλεγχος της οποίας καθίσταται πια δημοκρατικό καθήκον. Οφείλει η πολιτική ηγεσία να αντιμετωπίσει το θέμα, να θέσεις κανόνες και όρους λειτουργίας, να επιβάλει τις αρχές του Συντάγματος. Οσο είναι καιρός, πριν η γιγάντωσή τους το αποκλείσει, οφείλει η πολιτική ηγεσία να αποκαλύψει το πρόβλημα και να απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων. Για να έλθουν τα πράγματα σε ένα λογαριασμό, να φθάσει ο καθένας στο μπόι του και να πάψουν ορισμένοι να νιώθουν μόνιμοι πρωθυπουργοί και τα τσιράκια τους το λιγότερο υπουργοί παρά τω πρωθυπουργώ, μικροί δυνάστες μη υποκείμενοι σε έλεγχο και κριτική.