H κυβέρνηση είναι μόνον είκοσι ημερών και σε αυτό το διάστημα έπρεπε να ενημερωθεί, να συνεννοηθεί και να αποφασίσει για δύο τουλάχιστον μείζονα, υπερεπείγοντα και περίπλοκα θέματα: το Κυπριακό και την πορεία των ολυμπιακών έργων. Ανεξαρτήτως ποιες θα ήταν και ποιες είναι οι αποφάσεις, ορθές ή μη, έπρεπε να τις λάβει και αυτό ήταν ικανό να απορροφήσει τη δραστηριότητα του πρωθυπουργού και αρκετών υπουργών τις είκοσι μέρες που ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα.
Την ίδια περίοδο, από μερίδα του Τύπου και των MME, αλλά και από συνδικαλιστικές οργανώσεις προβάλλονται πιεστικά δύο άλλα θέματα… μεγάλης λαϊκής εμβέλειας: των συμβασιούχων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και της αύξησης των μισθών στον ιδιωτικό. Με αυτήν τη διεκδίκηση πραγματοποιείται σήμερα η προ πολλού αποφασισθείσα απεργία της ΓΣΕΕ.
Οσον αφορά αυτό το δεύτερο θέμα, η παρεμπίπτουσα πρόταση του κ. Γκαργκάνα, του διοικητού της Τραπέζης της Ελλάδος, να περιορισθεί η αύξηση στο 2% του πληθωρισμού της Ευρωζώνης, συν 2% από την αύξηση της παραγωγικότητας, δεν ικανοποιεί ασφαλώς το αίτημα της ΓΣΕΕ, της δίνει όμως την ευκαιρία να καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να συζητήσει τις αυξήσεις και τη συμμετοχή των μισθωτών στον παραγόμενο πλούτο βάσει αντικειμενικών κριτηρίων που προκύπτουν από την πραγματική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ή αυθαίρετο ότι προτάθηκε ο πληθωρισμός της Ευρωζώνης. Τότε η ΓΣΕΕ θα είχε αναδειχθεί σε ηγεσία με εθνική προοπτική και θα κατακτούσε το δικαίωμα της υπεύθυνης συμμετοχής στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής. Αν δεν κάνω λάθος, αυτή είναι η τακτική που ακολουθούν πολλά ευρωπαϊκά συνδικάτα.
Σχετικά με το θέμα των συμβασιούχων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η στήλη έχει ασχοληθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από την πελατειακή πολιτική που ακολούθησαν επί πολλά χρόνια όλες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά τη μιμήθηκαν και τα άλλα κόμματα χρησιμοποιώντας με τον ίδιο τρόπο όση εξουσία διέθεταν, π.χ. στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Από την άλλη πλευρά, πάντοτε το Δημόσιο θα έχει ανάγκη από έκτακτη εργασία για εποχικές ή απροσδόκητες ανάγκες.
Να λύσουμε το πρόβλημα, αλλά να ληφθούν και τα αναγκαία εκείνα μέτρα που δεν θα επιτρέψουν την επανεμφάνισή του. Και επειδή δεν μπορούμε να κόψουμε με το μαχαίρι την πελατειακή συμπεριφορά, τα μέτρα οφείλουν να είναι αυτόματης και αναγκαστικής ισχύος, κατ’ ανάγκην συνδυασμένα με τη γενικότερη αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά για να εφαρμοσθεί η αυτόματη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, όπου πραγματικά θα προσεγγίζαμε τον αριθμό των 250.000 ατόμων που θα έπρεπε να προσληφθούν ως μόνιμοι υπάλληλοι του Δημοσίου!
Πριν καταλήξει η κυβέρνηση σε αποφάσεις, θα πρέπει να μελετήσει όλες τις κατηγορίες των συμβασιούχων (υπάρχουν πολλές), να καταλήξει σε βέβαιους αριθμούς, για το σύνολο και για κάθε κατηγορία, να συγκρίνει τους αριθμούς με τις πραγματικές ανάγκες σε κάθε μονάδα της ευρύτερης διοίκησης και μετά να λάβει τις αποφάσεις της. Αν είναι εφικτό, οι αποφάσεις της να τεθούν σε δικαστικό έλεγχο, ώστε κάθε συμβασιούχος που νομίζει ότι αδικήθηκε (σχεδόν αναπόφευκτο) να μπορεί να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Για όλα αυτά απαιτείται χρόνος και διαφάνεια. Οι εν ενεργεία συμβασιούχοι δεν θα στερηθούν ούτε την εργασία τους ούτε τον μισθό τους για όσο χρόνο απαιτηθεί. Πιο δύσκολο είναι το πρόβλημα για τους συμβασιούχους εκείνους που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους για πολλά χρόνια και τώρα δεν εργάζονται γιατί λύθηκε η σύμβασή τους.
Ενα είναι βέβαιο: το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται.