Υποτίθεται πως η χώρα που βρίσκεται στην πιο αδύναμη θέση είναι η Τουρκία. Επειδή επείγεται, αν όχι να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τουλάχιστον να αποσπάσει μια ημερομηνία έναρξης δεσμευτικών διαπραγματεύσεων. Επειδή οφείλει να επιδείξει συναινετική διάθεση. Επειδή -αλλά πόσο μετράει αυτό στη ζυγαριά της διπλωματίας και των γεωπολιτικών συμφερόντων;- βαρύνεται από την εισβολή στην Κύπρο και την κατοχή του ενός τρίτου του νησιού. Υποτίθεται επίσης ότι η ισχυρή πλευρά είναι η ελληνική και η ελληνοκυπριακή. Επειδή η μεν Κύπρος υπέστη τον Αττίλα και τον πληρώνουν ακόμα πανάκριβα και οι δύο κοινότητές της, άρα της οφείλεται η ηθική δικαίωση, και επειδή η Ελλάδα δεν είναι απλώς ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και «χώρα ισχυρή που η φωνή της γίνεται σεβαστή παντού», σύμφωνα τουλάχιστον με όσα διακήρυσσαν οι μέχρι πριν από ένα μήνα κυβερνήτες της.
Κι όμως, με τόσα πλεονεκτήματα που υποθέταμε ότι συγκεντρώνει η ελληνική πλευρά (αλλά και με τόσες ελπίδες που βιάστηκε να επενδύσει στη διπλωματία των μετασεισμικών αισθημάτων και των ζεϊμπέκικων ή στις φιλικές σχέσεις Καραμανλή-Ερντογάν ή στην «ήττα του Ντενκτάς» ή στη μαζική διέλευση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από την πράσινη γραμμή), κάθε νέο Σχέδιο Ανάν είναι καταφανώς δυσμενέστερο από το προηγούμενό του. Τόσο, ώστε να αισθάνονται δικαιωμένοι όσοι ισχυρίζονταν από μιας αρχής ότι «λύση είναι η μη λύση», οι οποίοι πάντως δεν αξιολογούσαν επαρκώς το γεγονός ότι το ίδιο δόγμα ασπάζεται και ο Ραούφ Ντενκτάς, για τους δικούς του λόγους.
Αυξομειώνει, βέβαια, τα ποσοστά, τους αριθμούς και τους χρόνους ο γενικός γραμματέας του OHE, μόνο που οι αποφάσεις του είναι τόσο μα τόσο ισορροπημένες, ώστε να πειστούν οι τουρκικές εφημερίδες ότι ο πιο ταιριαστός τίτλος για την όλη υπόθεση είναι «σχέδιο αλά Τούρκα». Υπερβολή; Μάλλον όχι, αν υπολογίσει κανείς ότι καμία από τις προσδοκίες τις ελληνοκυπριακής πλευράς δεν εκπληρώθηκε. Αντίθετα, και μάλλον χάρη στην πιεστική παρέμβαση του υπερατλαντικού ηγεμόνα, ικανοποιήθηκαν σχεδόν όλες οι τουρκικές απαιτήσεις, και πάντως οι κρισιμότερες, όσες αφορούν τον αριθμό των εποίκων και των στρατιωτών που θα παραμείνουν στο νησί, το ύψος της επιστρεφόμενης περιουσίας, τη μονιμότητα των κατ’ ευφημισμόν «προσωρινών» παρεκκλίσεων κ.ο.κ. Πότε στ’ αλήθεια, και πώς, θα φτάσει το κατά κεφαλήν εισόδημα των Τουρκοκυπρίων στο 85% του εισοδήματος των Ελληνοκυπρίων, ώστε να ισχύσει επιτέλους ανεμπόδιστα η ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης και περιουσίας;
Τα «προσωρινά» του 1974 είναι προ πολλού τετελεσμένα (λόγω και του περίφημου «διεθνούς ενδιαφέροντος») και αυτά ακριβώς είναι το τουρκικό όπλο. Τα «προσωρινά» του 2004 θα ολοκληρώσουν την ήττα της ενιαίας Κύπρου.