Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από είκοσι χρόνια δηλαδή, κάποιος χρηστός πολίτης, που δεν του πήγαινε να ακολουθήσει το ισχυρότατο τότε έθιμο της λούφας και της απαλλαγής, αποφάσισε να πάει φαντάρος. «Για την εμπειρία», εξηγούσε σε όσους τον ψιλοειρωνεύονταν. Δήλωσε λοιπόν τις σπουδές του κατά τα πρέποντα, «πολιτικές επιστήμες», και όταν ήρθε η ειδικότητα και η μετάθεσή του πληροφορήθηκε έκπληκτος ότι τον στέλνουν στο Μηχανικό. Τι είχε συμβεί; Οι στρατογραφειοκράτες του ΓΕΣ διάβασαν «πολιτικός επιστήμων», μετέφρασαν «πολιτικός μηχανικός», μπέρδεψαν και τη μετεκπαίδευση στο Μπέρκλεϊ με τις γέφυρες Μπέντλεϊ και τον έστειλαν να επιστατεί σε έργα για τα οποία δεν είχε καν ακουστά. Γκρίνιαξε βέβαια στην αρχή, αλλά θυμήθηκε τον παππού του που του έλεγε «μάθε τέχνη κι άσ’ τηνε κι αν πεινάσεις πιάσ’ τηνε» και κατάπιε την έκπληξή του. Πήγε λοιπόν στο ΣΕΜ και δοξάστηκε.
Τα φέρνω στον νου μου όλα αυτά κάθε φορά που βλέπω πολιτικό, υπουργό ή υφυπουργό, άντρα ή γυναίκα, νέο, νεάζοντα ή ώριμο, πρωτάρη της εξουσίας ή παλιοσειρά, να καταφτάνει μετά της κουστωδίας στα εργοτάξια, να φοράει το κράνος που του προσφέρει ο εργολάβος, να φέρνει μια βόλτα φορώντας το δεόντως αυστηρό βλέμμα και ύστερα να παίρνει θέση και πόζα μπροστά στις κάμερες για τις απαραίτητες δηλώσεις, εμπλουτισμένες και με ειδικούς όρους, διά το θεαθήναι. Το έπρατταν αυτό και οι υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης, το πράττουν με ενθουσιασμό και τα μέλη της νέας εξουσίας.
Εντάξει, θα πει κανείς, νέοι είναι, πρέπει να μάθουν, να ενημερωθούν, να επιβλέψουν. Καμία αντίρρηση. ΄H μάλλον, ναι, υπάρχουν δυο-τρεις μικροαντιρρήσεις. H πρώτη: Αλλο πολιτικός βέβαια και άλλο πολιτικός μηχανικός (ή αρχιτέκτονας ή σιδεράς κ.λπ.). Το αξίωμα, η εξουσία, δεν είναι μαγικό καταπότι που το παίρνεις και μαθαίνεις αυτόματα τα πάντα. Ενας πολιτικός λοιπόν έχει την πολιτική ευθύνη για το στέγαστρο του Καλατράβα ή για κάποια ανισόπεδη, έχει δηλαδή την ευθύνη να τηρηθεί ο προϋπολογισμός και το χρονοδιάγραμμα. Να μη χαθούν χρήματα και χρόνος. Δεν έχει ευθύνη για τη διάμετρο των σιδηροδοκών ή για την ταχύτητα ολίσθησης των καλατράβειων σωλήνων, άρα δεν συντρέχει λόγος να υποκρίνεται ότι ξέρει πράγματα που, ευλόγως, του διαφεύγουν.
Η δεύτερη αντίρρηση αφορά τη συχνότητα των αυτοπρόσωπων επιστασιών. Μέρα παρά μέρα οι μισοί υπουργοί (δικηγόροι ή γιατροί, κατά τα άλλα) εμφανίζονται στον ρόλο του συγκοινωνιολόγου, του υδροβιολόγου, του αρχιτέκτονα. Και αν δεν βρίσκονται σε κάποιο εργοτάξιο, βρίσκονται σε κάποιο «παράθυρο», όπου ιστορούν τι είδαν στο εργοτάξιο. Ενα από τα μυστήρια της πολιτικής μας ζωής πάντως είναι κι αυτό: πώς κατορθώνουν οι κάμερες και είναι παρούσες σε όλες αυτούς τους «αιφνιδιαστικούς» ελέγχους.