H διεθνής κοινή γνώμη αγνοεί παντελώς τόσο την ύπαρξη όσο φυσικά και την ουσία του Σχεδίου Ανάν. Επίσης, παντελώς αγνοεί από ποια χώρα της Αφρικής κατάγεται ο γενικός γραμματέας του OHE και υπογράφων το Σχέδιο που φέρει το όνομά του, αλλά ίσως όχι την έμπνευσή του. Κρίμα. Γιατί όλα αυτά την αφορούν αληθινά: Από τέτοια σχέδια γεννιούνται εικόνες που τροφοδοτούν την ανθρωπότητα.
Αν όμως η διεθνής κοινή γνώμη γνώριζε το Σχέδιο δεν θα είχε την παραμικρή αμφιβολία, ότι κάποιες πρόνοιές του δεν θα ήταν αποδεκτές ούτε στην όποια ιδιαίτερη πατρίδα του Κόφι Ανάν. O ίδιος ο γενικός γραμματέας, ο ίδιος άνθρωπος, πολύ δύσκολα θα σκεφτόταν να υποστηρίξει ένα τέτοιο μόρφωμα για μια αφρικανική χώρα που θα τον αφορούσε προσωπικά και στην οποία, τελικά, κάποια μέρα θα επέστρεφε… Δυστυχώς, η ουσία του εκκολαπτόμενου κυπριακού κράτους είναι τόσο στρεβλωτικά τεχνητή -και συνεπώς τόσο επισφαλής- όσο η αφρικανοειδής ακατάληπτη σημαία του ή ο, εξίσου δοτός, ψευτοσυγκινησιακός εθνικός ύμνος του. Και αν αυτά είναι σύμβολα τη σημασία των οποίων πολλοί περιφρονούν, το διεθνές μοντέλο που οικοδομείται με το Σχέδιο Ανάν ως σύγχρονη απάντηση στις μακροχρόνιες κρίσεις είναι πολύ πιο σημαντικό, μα και τυφλά οπισθοδρομικό. Τόσο, που αντιμάχεται ευθέως τον ρόλο των υποστηρικτών του. Και αυτό, τους έχει ήδη επισημανθεί. Δεν θα μπορούν να πουν ότι «δεν το ήξεραν». H διεθνής αρνητική σημασία του Σχεδίου δεν έγκειται στις ισορροπίες που διαμορφώνει μεταξύ της μίας και της άλλης πλευράς ούτε καν στις εστίες έντασης που χτίζει ανάμεσά τους.
Εγκειται στο ότι θίγει ευθέως τον πυρήνα του μοντέλου του σύγχρονου κυρίαρχου κράτους, το οποίο υποτίθεται ότι καλείται να οικοδομήσει. Στο ότι υποθηκεύει τη δυνατότητα ομαλής του λειτουργίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ίδιο το Σχέδιο αναγκάζεται στις αρχές του 21ου αιώνα να δημιουργεί μια δικαστική εξουσία αποικιακού τύπου του 19ου, γιατί θεωρεί δεδομένο και αυτονόητο ότι οι εν δυνάμει συγκρούσεις και η χρήση του βέτο θα κυριαρχούν στην ημερήσια διάταξη του νέου κράτους. Και, απλώς, κάνει την άρρητη (μα και απόλυτα αυθαίρετη) ευχή/παραδοχή, ότι αυτές οι πιθανές συγκρούσεις δεν μπορεί πλέον να είναι βίαιες, αλλά θα εξαντλούνται στο πεδίο της συντεταγμένης λειτουργίας. Μα το χειρότερο από όλα είναι ότι, χωρίς αναστολές, το Σχέδιο οδηγεί σχεδόν μονόδρομα τη λαϊκή βούληση μιας πολύ ταλαιπωρημένης χώρας σε ευθεία σύγκρουση με τη «θέληση» της «διεθνούς κοινότητας». Την ίδια στιγμή η E.E. ανοίγει μια κερκόπορτα στο κεκτημένο της.
Αφού όμως όλα αυτά προδήλως δεν αφορούν τον ίδιο τον γ.γ. και τον Οργανισμό του, γιατί να αφορούν εμάς; Και έτσι, πάμε πίσω στην ουσία της «μετά Ανάν» εποχής για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Με ένα Σχέδιο που και αν ακόμη περνούσε από τη Λουκέρνη κατά πάσα πιθανότητα θα έπεφτε στο δημοψήφισμα, η Κύπρος θα μπει στην E.E., ενώ την ίδια ώρα η Ελλάδα θα κληθεί να πει ένα «ναι» ή ένα «όχι» για την ημερομηνία της Τουρκίας.
Το «ναι», που ορθώς πρέπει να θέλει να πει η Αθήνα, καθίσταται αρκετά πιο δυσχερές από μια τέτοια εξέλιξη, ενώ το ενδεχόμενο του «όχι» θα είχε απροσδιόριστες επιπτώσεις υπερθέρμανσης των ελληνοτουρκικών (και των ελληνοαμερικανικών) σχέσεων. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. H Κύπρος και το Σχέδιο Ανάν είναι το πρώτο βήμα. Το επόμενο, είναι, φυσικά, το σύνολο των ελληνοτουρκικών, κυρίως το Αιγαίο. Δυστυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κληροδοτήσει στον Πέτρο Μολυβιάτη και ένα ακόμη… ωραίο «δώρο», επί του οποίου ο τελευταίος πολύ δύσκολα πια θα επαναλάβει μια τέτοια αριστοτεχνική κίνηση όπως ήταν η εν ψυχρώ και… εξ επαφής αιφνιδιαστική «εκτέλεση» της Τετραμερούς και των άδικων ευθυνών της. Εναν ογκώδη φάκελο με το υλικό πολλών γύρων μυστικών διαβουλεύσεων για το Αιγαίο, ο οποίος δεν θα μείνει φυσικά στο συρτάρι…