«Τι γρήγορα που πέρασεν η ώρα…» (και έφθασε η στιγμή της αυλαίας…), «τι γρήγορα που πέρασαν τα χρόνια…» της προετοιμασίας, της αγωνίας, των λαθών μα και των κατορθωμάτων, ώστε να στηθεί αυτή η «ελληνική» Ολυμπιάδα, που, από απόψε το βράδυ, περνάει στην ιστορία. Παρά τα όσα ειπώθηκαν στη διάρκεια αυτών των επτά χρόνων, από τη μέρα που η Ελλάδα ανέλαβε τη διοργάνωση των 28ων Ολυμπιακών Αγώνων, και παρά τα όσα θα… ειπωθούν ακόμη, μάλλον για μεγάλο χρονικό διάστημα αφότου σβήσουν οι προβολείς, για τα «επιμέρους» (που βεβαίως και δεν στερούνται σημασίας και ενδιαφέροντος – αλλά είναι επιμέρους…), αυτή η «δική» μας Ολυμπιάδα ήταν επιτυχής. Οχι μονάχα γιατί για πρώτη φορά μια μικρή χώρα πήρε το ρίσκο να αποδείξει την ικανότητά της να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο κολοσσιαίο εγχείρημα, μα κι επειδή εξαρχής (σε πλήθος περιπτώσεων, και με δική μας υπαιτιότητα…) διατυπώθηκαν επιφυλάξεις ως προς το αν «οι Αγώνες θα γίνουν…» και ως προς την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος. Εγιναν, λοιπόν, οι Αγώνες. Κι έγιναν και πολύ καλά – θα τολμούσαμε να πούμε «καλύτερα από άλλους», τους οποίους είχαν αναλάβει μεγάλες χώρες με τεράστιες οικονομικές και οργανωτικές ικανότητες και πολύτιμη εμπειρία από ανάλογες διοργανώσεις…
Το μεγαλύτερο (δυστυχώς, έτσι όπως παγκοσμίως έχουν διαμορφωθεί οι καταστάσεις…) «ζητούμενο» και «διακύβευμα» αυτών των Αγώνων -η ασφάλεια- όχι μόνο δεν αποτέλεσε πρόβλημα, όπως πολλοί είχαμε διακινδυνεύσει να προβλέψουμε πως δεν θ’ αποτελέσει, εκτιμώντας και την ιστορία και τη στάση της χώρας μας στα γεγονότα που στιγμάτισαν τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια και ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά διασφαλίσθηκε κατά τρόπο σχεδόν ιδανικό. «Απογοητεύοντας» όλους εκείνους, ξένους κυρίως μα και δικούς μας που προέβλεπαν «στρατοκρατούμενους» Αγώνες, με εντονότατη και σίγουρα ενοχλητική την παρουσία των δυνάμεων ασφαλείας – έμεινε μόνο το… «Ζέπελιν» να «ενοχλεί» και να συγκεντρώνει τα πυρά και την κριτική, αλλά κι αυτό πολύ γρήγορα «απομυθοποιήθηκε» και εντάχθηκε στη σφαίρα της όμορφης, καταλυτικής νεοελληνικής «πλάκας» και την… αρμοδιότητα των γελοιογράφων!
Στον κρίσιμο (όπως αποδείχθηκε από τις Ολυμπιάδες της Ατλάντα και του Σίδνεϊ) τομέα των μέσων μαζικής μεταφοράς, οι οργανωτές των Αγώνων όχι μόνο εξέπληξαν ευχάριστα «ολυμπιακή οικογένεια», τουρίστες και Ελληνες που μετακινούνταν για να παρακολουθήσουν τα αγωνίσματα, αλλά σε μεγάλο βαθμό κατεγράφη και «υποθήκη», για το πώς μπορούν να βελτιωθούν κατά πολύ οι συγκοινωνίες στην πόλη, με κατάλληλο προγραμματισμό και σχεδιασμό τους και συνεχή έλεγχο του συστήματος – μαζί βεβαίως με τη συνέχιση βελτίωσης υποδομών, δικτύων, μέσων…
Παρόντες «όλοι μαζί»…
Η μεγαλύτερη, ίσως, έκπληξη, που διαφημίσθηκε κιόλας από τους ξένους μεμψίμοιρους και επιφυλακτικούς στην αρχή εκπροσώπους των MME, η διάθεση των Ελλήνων να βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν, να διευκολύνουν τους «ολυμπιακούς» (και όχι μόνο…) επισκέπτες, με προθυμία και χαμόγελο! Κάτι που εκτιμήθηκε πολύ, και σίγουρα θα αποτελέσει «κράχτη» (διαφημίσθηκε κιόλας αρκούντως από τους ξένους δημοσιογράφους) για την προσέλκυση τουριστών στα επόμενα χρόνια, υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως εκτός από το… φιλόξενο χαμόγελο και την ανοικτή καρδιά των Ελλήνων, θα φροντίσει και η Πολιτεία να δημιουργήσει τις υποδομές, την «παιδεία» και τις απαραίτητες συνθήκες για να εκσυγχρονιστεί, να γίνει ανταγωνιστικός ο βασικότερος μοχλός ανάπτυξης της χώρας: η τουριστική βιομηχανία…
Εκπληξη (το ομολογούμε: και για μας!) αυτό το τεράστιο «κύμα» εθελοντισμού που κατεγράφη, με αφορμή την Ολυμπιάδα, που αποδεικνύει (και αυτή είναι και η πρόκληση για την Πολιτεία και κάθε είδους «αρμόδιο») πως ο καταγεγραμμένος ως «κλασικός» νεοελληνικός «ωχαρδεφισμός» και αδιαφορία δεν αποτελεί παρά την τελική εκδήλωση απογοήτευσης και δυσαρέσκειας στη γενικευμένη έλλειψη στόχων και κινήτρων, που κάλλιστα μπορεί να ξεπεραστεί, αν ως λαός «προκληθούμε» και παρακινηθούμε για να δουλέψουμε «όλοι μαζί»…
Κέρδος, ακόμη, από αυτήν την επιτυχημένη διοργάνωση η έμπρακτη απόδειξη πως «εν ανάγκη» και «υπό πίεσιν», οι μηχανισμοί της Πολιτείας μπορούν να συγχρονιστούν, να συνεργαστούν και να λειτουργήσουν αποδοτικά, σύμφωνα προς συγκεκριμένα σχέδια που έχουν εκπονηθεί με προσοχή και μεθοδικότητα. Μικρό, βεβαίως, το χρονικό διάστημα της Ολυμπιάδας και περιορισμένη χωροταξικά η έκταση της «δοκιμασίας» – αλλά το πείραμα στέφθηκε από επιτυχία, πράγμα που σημαίνει πως αν σιγά – σιγά «προπονηθούμε» και εκμεταλλευθούμε παραγωγικά την εμπειρία, εξαπλώνοντάς την σε όλους τους τομείς κρατικής δράσης, μπορούμε εύκολα να γίνουμε «σύγχρονη» και αποδοτική πολιτεία, χωρίς το άλλοθι του «εδώ στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει τίποτε – είμαστε χύμα…»!
Με την υπερβολή που μας διακρίνει (και το «κάζο» που υποστήκαμε από την υποτιθέμενη «έκπληξη» πως και «δικά μας παιδιά» ενέχονται στην παγκόσμια μάστιγα των απαγορευμένων ουσιών…), πολλοί θα παρακινηθούν να χαρακτηρίσουν τούτη την «ελληνική» Ολυμπιάδα, ως «Ολυμπιάδα της ντόπας» – δεν είναι έτσι. Το ντοπάρισμα αθλητών, είναι σίγουρα έγκλημα, απαράδεκτη κατάληξη της χυδαίας και απροκάλυπτης εμπορευματοποίησης του αθλητισμού που πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει, αλλά οι περιπτώσεις αποκάλυψης «χρηστών αθλητών» στους Ολυμπιακούς της Αθήνας δεν ήταν αναλογικά περισσότερες από εκείνες άλλων διοργανώσεων, αν συνεκτιμήσει κανείς τους απείρως περισσότερους ελέγχους που έγιναν στην Αθήνα. Για το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι αθλητές «φτιάχνονται» με φαρμάκια για τις «ανάγκες» του μάρκετινγκ και των οικονομικών συμφερόντων που -φευ- τείνουν να αποτελέσουν το υπόβαθρο των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν ευθύνεται η Ελλάδα ως διοργανώτρια χώρα.
Κεφάλαιο η «ολυμπιακή εμπειρία»
Αυτό, όμως, που όχι μόνο μπορούμε, αλλά και επιβάλλεται να κάνουμε ως χώρα, είναι να εκμεταλλευθούμε την «αποκάλυψη» και την «ντροπή» μας (αφού πρώτα την ξεγυμνώσουμε από τη διάχυτη υποκρισία και τη… συνολική μας εθελοτύφλωση!) και να καθαρίσουμε πλήρως το «κύκλωμα», ξαναφέρνοντας τον αθλητισμό (τον δικό μας, τουλάχιστον – και ως παράδειγμα προς μίμηση και τον παγκόσμιο!) στις ανθρώπινες διαστάσεις του! Και ο διάλογος που θ’ αρχίσει (υπερκομματικά, υποτίθεται…), να είναι ειλικρινής, απροσχημάτιστος, χωρίς δευτερογενείς σκέψεις και κινήσεις κομματικής και μικροπολιτικής σκοπιμότητος… Μια καλή αρχή θα ήταν (μακάρι να τη ζήσουμε!) η τίμια παραδοχή «όλοι φταίμε, όλοι ξέραμε – τραβάμε γραμμή και βλέπουμε τι μπορούμε να κάνουμε από δω κι εμπρός…»!
Τούτη, η «δική» μας, Ολυμπιάδα δεν πέτυχε όμως μόνο αγωνιστικά (και τα στάδια γέμισαν τελικά, και οι προσπάθειες αθλητών και ομάδων χειροκροτήθηκαν και «εμψυχώθηκαν» από τον κόσμο – κυρίως Ελληνες, ας όψονται οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν… ανασφάλεια και σχεδόν «Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», στην αυγουστιάτικη Αθήνα, προκαλώντας πανικό και απροθυμία προσέλευσης) και οργανωτικά. Πέτυχε και σε κάτι άλλο, πολύ πιο χρήσιμο και ενδιαφέρον για μας τους ίδιους: να μας δείξει και να μας πείσει πως όταν θέλουμε, μπορούμε! Οταν βάζουμε στόχους και λειτουργήσουμε συντονισμένα και με πρόγραμμα, αποδίδουμε. Και αυτό το «κέρδος» μας οφείλουμε να το διασφαλίσουμε και να το επανεπενδύσουμε μεθοδικά και προσεκτικά…
Θα ‘ρθει η ώρα του συνολικού απολογισμού αυτής της Ολυμπιάδας – μόνο που στον απολογισμό αυτόν θα πρέπει να καταμετρηθούν και να αποτιμηθούν εκτός από τα αρνητικά (στα οποία κατά… εθνικό έθιμο εστιάζουμε την κριτική μας…) και τα πολλά και σημαντικά θετικά της. Να μην τα παραβλέψουμε. Να τα κρατήσουμε, να τα μελετήσουμε, να αξιολογήσουμε τη στάση και τη συμπεριφορά μας, όπου διακριθήκαμε, τόσο συλλογικά όσο και σε ατομικό επίπεδο. H Πολιτεία να καταλάβει επιτέλους και να αποδεχθεί (το πήραμε το «μάθημά» μας, έστω πληρώνοντας πανάκριβα τη συνήθεια της «τελευταίας στιγμής» – που κάποιοι προς ίδιον όφελος εκμεταλλεύθηκαν…) πως δεν χρειάζονται «γιουρούσια» και υπερπροσπάθειες. Σωστός προγραμματισμός, κλιμάκωση και ιεράρχηση αναγκών και μεθόδων ικανοποίησής τους – έτσι επιτυγχάνεται η πρόοδος και η ανάπτυξη, και δη με απείρως μικρότερο κόστος και μεγαλύτερη… διαφάνεια!
Αλλη Ολυμπιάδα για να την… χρησιμοποιήσουμε ως «αφορμή» προκειμένου να «αναγκασθούμε» σε πορεία εκσυγχρονισμού, δεν θα ‘χουμε – ας εκμεταλλευθούμε τα διδάγματα αυτής που βιώσαμε, για να… μάθουμε να λειτουργούμε φυσιολογικά, ως κράτος και κοινωνία…