Το δίλημμα στην πολιτική εκφράζει, πιθανότατα, την πλέον ανεπιθύμητη και επαχθή κατάσταση. Διότι ο πολιτικός, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται στην κυβέρνηση, καλείται «να καταλήξει σε μία μεταξύ δύο, εξίσου επικίνδυνων, αποφάσεων», «να αποφασίσει μεταξύ δύο αντιθετικών προτάσεων, οι οποίες, όμως, οδηγούν στο ίδιο καταδικαστικό αποτέλεσμα». Ακριβώς αυτήν τη διλημματική κατάσταση, όπως ορίζεται εννοιολογικώς από τα λεξικά, αντιμετώπισε η κυβέρνηση στις εκλογές της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Κατά τους πλέον έμπειρους και -προπαντός- αδέσμευτους αθλητικογράφους, οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι, αλλά και οι συν αυτοίς είναι εξίσου υπεύθυνοι και υπόλογοι για τη σημερινή κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτονοήτως, λοιπόν, ήταν και οι λιγότερο ενδεδειγμένοι να αναλάβουν την προσπάθεια απεξαρτήσεως του αθλήματος από τις «παράγκες» και την εξυγίανση του τομέα, την οποία έχει επαγγελθεί η σημερινή κυβέρνηση. Το ίδιο, άλλωστε, είχε επιχειρήσει θεαματικώς -εξίσου, όμως, ανεπιτυχώς- και η προηγούμενη κυβέρνηση? γεγονός το οποίο πιστοποιεί ότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς υπαρκτό και αδιαμφισβήτητο, αλλά μείζον, με νοσηρά ερείσματα στους πολιτικούς μας χώρους και γι’ αυτό δυσεπίλυτο.
Συνεπώς, μετά τις υποψηφιότητες των κ. Β. Γκαγκάτση και Βίκτωρα Μητρόπουλου η κυβέρνηση δεν μπορούσε καν να καταφύγει στη ρήση «μεταξύ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον». Σε περιπτώσεις, όπως η συγκεκριμένη, δεν ισχύει ούτε η αρχή κατά την οποία «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», ώστε ο φορέας που ασκεί την εξουσία να καταφύγει σε συνδιαλλαγές, συμβιβασμούς και εν τέλει στη «διαχείριση» του προβλήματος. Τίθεται, τέλος, το ερώτημα αν η κυβέρνηση μπορούσε να παραμείνει ουδέτερη και αμέτοχη στις εκλογές της ΕΠΟ, όπως κατά τον κ. Β. Μεϊμαράκη είχε υποδείξει ο πρωθυπουργός, με το αιτιολογικό ότι η ομοσπονδία είναι ανεξάρτητη και υπεύθυνη για την οργάνωση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, υπαγόμενη στη διεθνή ομοσπονδία (FΙFΑ)
Αλήθεια πόσο ανεξάρτητη και αξιόπιστη για την εποπτεία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου είναι η ΕΠΟ, όταν βασίζεται κατά μεγάλο μέρος στην επιχορήγηση του υφυπουργείου Αθλητισμού, δηλαδή στα χρήματα του ελληνικού λαού; Οταν την διαφεντεύουν επί χρόνια «επαγγελματίες» μεγαλοπαράγοντες; Οταν, σύμφωνα με παλαιότερη καταγγελία στη Βουλή του τομεάρχη Αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ κ. X. Σμυρλή, μόνον σε μια τοπική εκλογή της ΕΠΟ (Αλεξανδρούπολη) είναι δυνατόν «να αλλάζουν χέρια ένα εκατομμύριο δολάρια»;
Το πραγματικό δίλημμα που αντιμετώπισε η κυβέρνηση στις εκλογές της ΕΠΟ δεν ήταν «Γκαγκάτσης ή Μητρόπουλος». Ηταν μια ανοιχτή σύγκρουση ή μια πρόσκαιρη, έστω, ανακωχή με τη σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και αν ακόμη η ήττα ενός τρίτου ψηφοδελτίου από νέα, αδιάφθορα και διακομματικής αποδοχής πρόσωπα, αποδεικνυόταν αναπόφευκτη και συντριπτική, θα ‘ταν θετικότερη μιας φυγομαχίας, η οποία επόμενο είναι να αποδοθεί τουλάχιστον σε ατολμία. Διότι μια τέτοια ήττα θα απεκάλυπτε το εύρος και το βάθος της σήψεως. Θα επιβεβαίωνε τις ανίερες συμμαχίες και την «ομοψυχία» με την οποία αντιδρά το κατεστημένο της διαφθοράς σε κάθε απόπειρα εξυγιάνσεως. Διότι, τέλος, θα έλυνε τα χέρια της κυβερνήσεως, ώστε με καθολική στήριξη, λαϊκή και πολιτική, να αδράξει και να χειρισθεί εφεξής το νυστέρι της καθάρσεως. Και όχι μόνο στον υποδεέστερο και δευτερεύοντα χώρο του ποδοσφαίρου…