Οι οργισμένες «καταγγελίες» των κ. Δ. Ψωμιάδη και B. Μητρόπουλου για την ψηφοφορία στην ΕΠΟ προκάλεσαν, κατά τον σχολιασμό, «δυσμενείς εντυπώσεις» για την κυβέρνηση. Οπως συχνά συμβαίνει όποτε γίνεται λόγος για εντυπώσεις, τα συμβάντα στην εθνική ομοσπονδία ποδοσφαίρου δεν αποτελούν ζήτημα εντυπώσεων, αλλά ουσίας – ανεξάρτητα αν η ουσία αυτή δεν ευνοεί τους καταγγέλλοντες. Γιατί, βέβαια, δεν είναι «εντύπωση» ότι η κυβέρνηση επιδίωξε, όπως έπραξαν και οι προηγούμενες, να ελέγξει τις διοικήσεις των αθλητικών ομοσπονδιών, ούτε το ότι ο κ. B. Μητρόπουλος, εναντίον του οποίου είχε ψηφισθεί προ τετραετίας ειδική νομοθετική διάταξη με διακομματικές ευλογίες, όχι μόνον παραμένει στις επάλξεις, αλλά διεκδικεί εύσημα «εξυγιαντή».
Η στήλη, διευκρινίζω, δεν είναι οικεία με τα αναλυτικά πεπραγμένα της διοίκησης Γκαγκάτση (πέραν του ότι είχε στηρίξει τον Ρεχάγκελ). Οι γενικές, πολιτικές διαπιστώσεις είναι όμως ανεξάρτητες από τις λεπτομέρειες του ποδοσφαιρικού μικρόκοσμου -και η διαπίστωση ότι η κυβέρνηση επενέβη στα διοικητικά των αθλητικών ομοσπονδιών δεν μπορεί να αποφευχθεί. Οι σχετικές κινήσεις του κ. Ορφανού ήταν ορατές, αν όχι επίσημες, όπως γνωστό σε όλους είναι ότι προκάλεσαν αντιδράσεις των διεθνών ομοσπονδιών, οι οποίες αντέδρασαν, όπως είχαν πράξει και επί ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο αυτά, οι κυβερνητικές παρεμβάσεις και ο κίνδυνος διεθνών «κυρώσεων», είχαν σημειωθεί ευθύς αμέσως από τους ειδικούς σχολιαστές, ενώ χθες μόλις ο Παντελής Μπουκάλας υπογράμμιζε στην «K» πόσο η κυβέρνηση ακολούθησε στο θέμα αυτό τα «ίχνη» των προκατόχων της, παρά τις όψιμες διαβεβαιώσεις του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου περί του αντιθέτου.
Δεν αποκλείει, φυσικά, κανείς να έδωσε όντως ο πρωθυπουργός κ. K. Καραμανλής εντολή κομματικής αποστασιοποίησης από τα εκλογικά της ΕΠΟ. Αυτό, όμως, δεν μπορεί παρά να έγινε μετά τις κινήσεις του κ. Ορφανού. Και ενδέχεται μεν η πρωθυπουργική εντολή να απέφερε τη συνετή στάση του κ. B. Μεϊμαράκη, που απέτρεψε την ταύτιση της Ν.Δ. με το δίδυμο των κ. Ψωμιάδη και Μητρόπουλου (ιδίως προ μιας προδιαγραφόμενης ήττας), προφανώς όμως δεν ήταν όσο έγκαιρη ή εμφατική χρειαζόταν για να εμποδίσει τη συγκρότηση ομάδων που, υψώνοντας την κυβερνητική σημαία, επιδίωκαν να διαχειρισθούν τις επιδοτήσεις προς τα σωματεία και να δρέψουν τα οφέλη, πολιτικά ή και οικονομικά. Τα όσα συνέβησαν με τις αθλητικές ομοσπονδίες και δη την ΕΠΟ είναι απλώς μία ακόμη επιβεβαίωση ότι στους κομματικούς οργανισμούς ο στόχος νομής της εξουσίας και των οικονομικών καρπών της εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο όπου κρίνονται ισχύς και χρήμα, πράγμα που συμπιέζει τις όποιες προσπάθειες αξιοκρατίας και κομματικής ουδετερότητας.
Δεύτερο ουσιώδες στοιχείο είναι ότι κατά τα φαινόμενα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μάχης για την «πίτα» δεν έχουν πρόβλημα να επιβιώνουν, μέσα από κομματικές μεταλλάξεις, τα ίδια αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Πριν από τέσσερα χρόνια, η στήλη είχε επικρίνει τον κ. Φλωρίδη για τη θέσπιση «προσωπικού» νόμου (που είχε ψηφίσει και η Ν.Δ.) κατά του B. Μητρόπουλου, αλλά και για τα σχόλιά του σε βάρος δικαστή που είχε κρίνει τον νόμο αντισυνταγματικό. Αυτό, όπως λέγαμε και τότε, δεν αναιρούσε σε τίποτε την ευρύτατη περίσκεψη για τα έργα και τις ημέρες του κ. Μητρόπουλου. Οσο και αν αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο χώρος του ποδοσφαίρου δεν είναι Ουρσουλίνες, το γεγονός ότι ο κ. Μητρόπουλος επανεμφανίστηκε τώρα, υπό νέο κομματικό λάβαρο, ως εξυγιαντής, ενώ μόλις το 2000 σύμπαντες σχεδόν οι πολιτικοί του προσήπταν ευθύνες περί «παράγκας», λέει πολλά για το πώς λειτουργούν οι κομματικοί μηχανισμοί και τι μπορεί να ξεπροβάλλει μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους τους…