Ηλιόλουστο το μεσημέρι, στο ραδιόφωνο μουσική από τον «Μελωδία», και σχόλια από τον ΣΚΑΪ, Κυριακή, δουλειά δεν έχουμε, το ούζο Παπα-Τζιμ με λαχανοντολμάδες σπιτικούς και «μο-μπλαν» από κάστανα Ευρυτανίας φετινής εσοδείας («λες και τα πήρε ο Θεός ένα-ένα και τα γυάλισε!», τι ωραία φράση, μακάρι να γράφαμε κι εμείς έτσι, όπως μιλάν οι αναγνώστες μας!), η φιλία είναι μεγάλο δώρο σε μια κοινωνία που άλλες «αξίες» καθορίζουν τις συναναστροφές. Τι άλλο να ζητήσει κανείς, εκτός από υγεία και να ‘ναι καλά η οικογένεια…
Μα τι συμβαίνει; Μέσα στο τούνελ, στο Παλαιό Ψυχικό, η γαλήνη της μικρής κυκλοφοριακής κίνησης θρυμματίζεται ξαφνικά. Στο ρεύμα της ανόδου έχει γίνει δυστύχημα, σύγκρουση; Αδειο το λευκό στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο, τόσο τακτικό, με λευκά καλύμματα στα καθίσματα. Πυροσβεστική αντλία δίπλα του, γερανός, νερά κάτω, και ο αστυνόμος της Τροχαίας να γνέφει «γρήγορα, γρήγορα, προχωρείτε!». Ανθρώπινο να ρίξεις μια ματιά, να κοντοσταθείς, να δεις τι συνέβη σε ανθρώπους που, σαν κι εσένα, είχαν βγει βόλτα την ωραία αυτή Κυριακή. «Γρήγορα, φύγετε!». Μόνο δύο «κλικ», με την ψηφιακή, έτοιμη πάντα στο διπλανό κάθισμα. Και μετά, έξω πάλι στον ήλιο. Να ‘ναι καλά ο οδηγός και όσοι ήταν μαζί του, ή όποιος άλλος βρέθηκε στην τροχιά του δυστυχήματος… δεν μάθαμε τι έγινε. Σε λίγο, στην επιστροφή, το τούνελ ήταν όπως το ξέρουμε. Μόνον κάτι συντρίμμια πάνω στη διαχωριστική νησίδα έμειναν, κι ακόμη ώς χθες ήταν εκεί, μάρτυρες μιας σκηνής που μας μαθαίνει πως το αυτοκίνητο, πέρα από τα όσα μας προσφέρει, είναι και παγίδα και δεν επιτρέπει, ούτε στιγμή, να μην έχουμε τον νου μας στο τιμόνι, ή να τρέχουμε με υπερβολική ταχύτητα. Οσο για τη φωτογραφία μέσα από τον καθρέφτη, πάρθηκε τυχαία, σαν να ήθελε ο ίδιος ο Θεός που γυαλίζει ένα-ένα τα κάστανα, να μας πει «προσέξτε εσείς εκεί κάτω, οι καβαλάρηδες της ασφάλτου!».