Βραχύς είναι ο χρόνος που χρειάστηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για να αντιληφθεί κι αυτός πως ο λαϊκιστικός πολιτικός λόγος είναι ένα ρητορικό εργαλείο ιδιαιτέρως χρήσιμο, όταν από ένα κόμμα λείπει η πολιτική. O κ. Γ. A. Παπανδρέου, στη διαδρομή της πολιτικής σταδιοδρομίας του και ως νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, διαδεχόμενος το 2004 τον κ. K. Σημίτη, εκτιμήθηκε από την κοινή γνώμη και από συναδέλφους του ως ένας μετριοπαθής, ευγενής πολιτικός, που πάντοτε απέφυγε τις «έξαλλες» ρητορείες και ο οποίος έδωσε την εντύπωση πριν από ένα χρόνο ότι ήθελε να εργασθεί για να γίνει το ΠΑΣΟΚ κόμμα σύγχρονο, με εσωτερικές δυνάμεις, που θα καταργούσαν πολυετείς «φθαρμένες πρακτικές». Με αυτήν την εικόνα του, ο κ. Παπανδρέου μπορούσε και να διασκεδάζει έως ένα βαθμό τις αδυναμίες που δημοσίως παρουσιάζει ως ένας ρήτορας στερούμενος πολιτικής ενέργειας και με γενικότερα προβλήματα εκφοράς πολιτικού λόγου.
Κλείνοντας ένα χρόνο στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κ. Παπανδρέου, ασχολούμενος μετά την 7η Μαρτίου πρωτίστως με το ζήτημα της οργάνωσης συνεδρίου και όχι με την παραγωγή πολιτικής, οδηγήθηκε μοιραίως εκεί όπου υποδέχεται έναν πολιτικό ο λαϊκισμός.
Αν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διέθετε σήμερα μια πολιτική αξιόπιστη, ικανή να παραθέτει συγκεκριμένες θέσεις απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές με τις οποίες εμφανίζεται να διαφωνεί το ΠΑΣΟΚ, τότε δεν θα χρειαζόταν να εξαπολύει αεροβόλες «σφοδρές επιθέσεις» εναντίον της κυβερνήσεως, με ρητορείες μιας προ πολλού φθαρμένης πρακτικής.
Εύκολα παραδόθηκε ο κ. Γ. A. Παπανδρέου στην επιθυμία κομματικών παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, που θέλουν τον αρχηγό ρητορικώς «ζωηρό» και φορέα «δυναμικής αντιπολίτευσης», ασχέτως με το αν έχει ή όχι κάτι το ουσιαστικό να πει απευθυνόμενος σε πολιτικούς αντιπάλους και σε ακροατήρια πολιτών. Εύκολα ξέχασε ότι ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, ταλαντούχος χειριστής λόγου λαϊκιστικού επί δύο δεκαετίες, είχε εγκαταλείψει ως αναχρονιστικό και άχρηστο αυτό το εργαλείο το 1993, όταν επανήλθε στην εξουσία. Εύκολα ξέχασε ότι όταν ο προκάτοχός του, μετριοπαθής «νοικοκύρης» K. Σημίτης δοκίμασε τον ρητορικό λαϊκισμό, το έκανε μόνον ευρισκόμενος σε απελπισία, σε μια περίοδο πολιτικής ένδειας και παρακμής της ηγεσίας των «εκσυγχρονιστών» – και βεβαίως υπέστη σοβαρές απώλειες εξαιτίας εκείνης της «στροφής» του. O κ. Παπανδρέου θα υποχρεωθεί σύντομα να παλέψει κι αυτός με το υλικό που ο ίδιος τώρα διάλεξε, επαινούμενος στο ΠΑΣΟΚ από ένα κύκλο στελεχών του.