Κάθε μέρα και πιο εκνευρισμένα εμφανίζονται στα τηλεπαράθυρα τα στελέχη των κομμάτων, κυρίως του κυβερνητικού και του αξιωματικώς αντιπολιτευομένου. Αρκετές οι πιθανές εξηγήσεις. H πρώτη θα επικαλούνταν την κόπωσή τους από τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις, αφού κάθε κόμμα εκπροσωπείται από έξι-εφτά ρήτορες το πολύ, η επιλογή των οποίων από τα κανάλια δεν γίνεται πάντοτε με κριτήριο τη ρητορική τους δεινότητα. Και οι γνωριμίες με τους αστέρες της τηλεόρασης (κι ακόμα καλύτερα με τους τηλεεπιχειρηματίες) μετράνε πολύ, και οι «οδηγίες» και «φιλικές συστάσεις» από τον κομματικό μηχανισμό, και βέβαια η ικανότητα των ρητόρων στην παραγωγή θορύβου, ντόρου, σαματά, δηλαδή της πρώτης (και τελευταίας) ύλης που έχει ανάγκη η τηλεφαγάνα.
Μετράει επίσης η τάση πολλών πρωτοκλασάτων, είτε Βένετοι είναι είτε Πράσινοι, να αποσύρονται από το προσκήνιο (μαζί με την ευφράδειά τους) όταν το προς συζήτηση θέμα είναι ενοχλητικό για το κόμμα τους και δεν τους προσφέρει την ευκαιρία να δρέψουν εύκολες δάφνες. Οπως και να ‘χει, έρχονται στιγμές που ο τηλεπολίτης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μεν Ν.Δ. είναι το κόμμα του κ. Γεράσιμου Γιακουμάτου, το δε ΠΑΣΟΚ το κόμμα του κ. Ανδρέα Λοβέρδου (ανάλογη αποκλειστικότητα έχει αποδοθεί καιρό τώρα στην κ. Λιάνα Κανέλλη, όσον αφορά τη διαχείριση της τηλεοπτικής εικόνας του KKE, εξαιρουμένης της περιόδου σιωπής της, όταν το εκκλησιαστικό δράμα ήταν στην κορύφωσή του).
Μια δεύτερη προσέγγιση του εκνευρισμού των κομματικών στελεχών που συχνάζουν στη μικρή οθόνη δεν θα παρέλειπε να διερευνήσει αν ο ο θυμός τους είναι αυθεντικός ή αποτελεί απλώς συστατικό μιας παράστασης η οποία πρέπει να δοθεί ώστε να επιδειχθούν διαφορές εκεί που δεν υπάρχουν και να «παιχτούν» συγκρούσεις με αντιπάλους που συμφωνούν στα κύρια και τα ουσιώδη. Ως γνωστόν, όταν τα αισθήματα δεν είναι γνήσια, είναι υποχρεωτικός ο στόμφος, το μελοδραματάκι, η υπερβολή. Φωνάζεις, λοιπόν, όσο το δυνατόν πιο δυνατά, κι όχι για να μην ακουστεί ο αντίπαλός σου, αλλά για να μην αποκαλυφθεί ότι δεν έχεις διαφορετική άποψη.
Είναι, άραγε, συμφωνημένη παράσταση, όπως καταγγέλλεται από τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, η πρόταση μορφής του κ. Γ. Παπανδρέου κατά του κ. Αλογοσκούφη και η αντιπρόταση του κ. K. Καραμανλή για ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του; Οχι, η υποψία αυτή δεν στέκει. Για τον εξής λόγο: Και η πιο τετριμμένη ή ερασιτεχνική παράσταση, την έχει την αγωνία της. Αλλά ποιος θα είχε την παραμικρή αγωνία για μια ψηφοφορία δεδομένου αποτελέσματος;