Στην αρχή γελάς. Αλλο ένα εξωφρενικό προϊόν της βιομηχανίας του περιττού, λες. Μετά μελαγχολείς. Διότι δεν πρόκειται μόνο για μια αχρείαστη πολυτέλεια, αλλά για ένα ακόμα μάθημα υποκρισίας, ένα ανόητο φτιασίδωμα της διάφανης (τελικά), θλιβερής καθημερινότητας… Ακουσον, άκουσον. Εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί στην αγορά σπρέι… λάσπης για τους κατόχους τζιπ, που δεν έχουν τον χρόνο ή τη διάθεση να κυκλοφορήσουν το SUV τους έξω από το άστυ, στα άγρια ποτάμια, τις δύσβατες διαδρομές και τα λασπωμένα μονοπάτια, ωστόσο θα ήθελαν πολύ να δείξουν ότι το κάνουν! Οτι ανεβαίνουν, όχι μόνο τα πεζοδρόμια των νυχτερινών κέντρων, αλλά και κακοτράχαλες ραχούλες. Χιλιάδες εύποροι κάτοικοι της Βρετανίας, όπου πρωτοκυκλοφόρησε το προϊόν, και των ΗΠΑ, όπου εξήχθη, τρέχουν να αγοράσουν το νεοφανές σπρέι -η λάσπη είναι από την περιοχή Σρόπσαϊρ της Βρετανίας και υφίσταται ειδική κατεργασία, ώστε να μην περιέχει πετραδάκια που θα μπορούσαν να χαλάσουν τη βαφή- όπως έγραφε ειδικό ένθετο απογευματινής εφημερίδας.
Τραγελαφική η υποσημείωση του κατασκευαστή. H λάσπη, συστήνει, η οποία δεν θα πρέπει να καλύπτει τα φώτα και τις πινακίδες κυκλοφορίας, καλό είναι να ψεκάζεται κρυφά, ώστε να μην το παίρνει είδηση η γειτονιά!
Δεν ξέρουμε τι τύχη θα έχει το προϊόν στην Ελλάδα, όπου δεν λείπουν οι λακκούβες και οι λάσπες ακόμη και στις ακριβές γειτονιές, αλλά πάει γάντι με τις διαθέσεις του ανερμάτιστου, πληθωρικού Ελληνάρα, με το φθαρμένο γούστο και τα θολά του κριτήρια. Πάει γάντι με την τάση του νεόπλουτου για βαρύγδουπη δήλωση παρουσίας: Μεγαλεπήβολα τερατώδη τσιμεντοκτίσματα και στην τελευταία περιαστική πλαγιά, σκάφη, λιμουζίνες και, φυσικά, SUV – τα δυνατά τετράτροχα της καθυπόταξης της άγριας φύσης…
Μέσα στην τελευταία πενταετία κυκλοφόρησαν 100.000 νέα τζιπ. Οι απειλές για περιορισμό της κυκλοφορίας των 4×4 στο κέντρο της πόλης δεν αποθάρρυναν τους λάτρεις τους. Οι πωλήσεις τους κινούνται συνεχώς ανοδικά. Αν το 2001 πήραν πινακίδες 14.000 τζιπ, το 2004 πήραν 21.300…
O κάτοχος τζιπ, του θηρίου της ασφάλτου, που ρυπαίνει περισσότερο από τα κοινά I.X. αφού καταναλώνει περισσότερα καύσιμα και καταλαμβάνει πολύ χώρο στο οδόστρωμα, δεν αγαπά τις περιπέτειες στη φύση, κυνηγάει ένα φανταστικό αλλού. Οχι το αλλού της ελευθερίας, του ονείρου, της δημιουργίας, αλλά το αλλού του ψευτομεγαλείου της διπλανής πόρτας. Αναλώνεται σε μια καθημερινή πάλη· όχι με τον εαυτό του, τη ζωή, τον θάνατο, το μεγάλο μυστήριο του κόσμου, αλλά για την απόκτηση ενός υπερφίαλου προσωπείου.
Και διερωτάται κανείς: Πώς μπορεί ο πολίτης που αγοράζει σπρέι λάσπης για να πείσει τον γείτονα ότι οργώνει τα βουνά, να έχει γνώση της πραγματικότητας, ευθύνες, να πάρει πρωτοβουλίες προς όφελος του ιδίου και του κοινωνικού συνόλου;
Είναι μάλλον ένα άτομο ολοκληρωτικά ποδηγετούμενο από τη γιγαντιαία βιομηχανία παραγωγής τεχνημάτων, ψευδοαντικειμένων και ψευδογεγονότων, το άτομο που θέλουν οι κυβερνήσεις για τη σημερινή εποχή της ανοιχτής αγοράς, του ανταγωνισμού χωρίς όρια και κανόνες, του συνεχούς τεχνολογικού, βιομηχανικού και οικονομικού «πολέμου». Ενός «πολέμου» με λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Μιας αναμέτρησης με αμέτρητους διεκδικητές του υψηλού κοινωνικού κύρους, το οποίο «κατακυρώνεται», εσχάτως, με μια μεγαλόπρεπη πιτσιλιά λάσπης…