Οι αριθμοί αποτυπώνουν με αδυσώπητη ευκρίνεια τα πράγματα, φανερώνοντας συγχρόνως πόσο υποκριτικά ή και αδιάφορα αντιμετωπίζουν το άγος οι ισχυροί του Πρώτου Κόσμου, φρονώντας πιθανόν ότι ο χαρακτηρισμός «Τρίτος Κόσμος» δεν είναι παρά ευφημισμός του Κάτω Κόσμου: Κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει από την «αρρώστια» της φτώχειας ένα παιδί, ίσως λίγο πριν προλάβει να γίνει «αισθαντική» φωτογραφία, μήπως μας συγκινήσει όταν ξεφυλλίζουμε την εφημερίδα ή βλέπουμε ειδήσεις. Στην Αφρική πεθαίνουν κάθε μέρα πενήντα χιλιάδες άνθρωποι από την πείνα, την έλλειψη νερού και το AIDS (αλλά οι θρησκείες, που νοιάζονται μάλλον για τη μεταθανάτια ζωή παρά για τη μία και μόνη που αναλογεί σε κάθε άνθρωπο, απαγορεύουν στους πιστούς τη χρήση μέτρων προφύλαξης που υποτίθεται ότι αντιβαίνουν στους θείους κανόνες).
Υπάρχουν όμως κι άλλοι αριθμοί, ικανοί να πείσουν ότι η ακρότατη πενία των μεν, των αναρίθμητων, μεταφράζεται σε μυθικό πλούτο των δε, των ολίγιστων, ότι δηλαδή για τη φτώχεια δεν φταίει κάποια ουράνια κατάρα αλλά είναι αποτέλεσμα της μοιρασιάς του κόσμου και της εκμετάλλευσης: Στην Ακτή του Ελεφαντοστού, λ.χ., τρεις εταιρείες ελέγχουν το 95% της παραγωγής και εξαγωγής του κακάου, του βασικού πόρου της χώρας· κατά τύχη, και οι τρεις εδρεύουν σε χώρες που μετέχουν στο Κλαμπ των ισχυρών, το G8. Κατά τύχη επίσης, επί των ημερών του Τόνι Μπλερ που τώρα «έχει ένα όραμα για την Αφρική», τα αγγλικά όπλα που πουλήθηκαν στη συγκεκριμένη ήπειρο κόστισαν ένα δισεκατομμύριο στερλίνες – και καλύτερα να μη μεταφράσουμε σε χαμένες ζωές το ποσόν αυτό.
Μπορούν, λοιπόν, οι ρυθμοί της μουσικής να αντιμετωπίσουν τέτοιους δεινούς αριθμούς; Μπορούν οι συναυλίες του «Live 8» να «κάνουν παρελθόν τη φτώχεια», όπως ονειρεύονται οι διάσημοι διοργανωτές τους; Αν η πολιτική, η πλανητική μάλιστα πολιτική, γινόταν με τύψεις, καθώς και με συνείδηση του χρόνου, του περασμένου και του μελλούμενου, θα μπορούσαμε να ζορίσουμε τα αισθήματά μας και να πούμε ότι υπάρχουν ελπίδες να συγκινηθούν από τα τραγούδια και τις μαζικές συγκεντρώσεις οι Οχτώ και κάτι σοφό να αποφασίσουν για τα χρέη του Τρίτου Κόσμου και για το Πρωτόκολλο του Κιότο. Αλλά η πολιτική γίνεται με συμφέροντα και για συμφέροντα. Ηδη, άλλωστε, η μερική παραγραφή των χρεών ορισμένων πάμπτωχων χωρών είχε ως προαπαιτούμενο τη συμμόρφωσή τους στις πολιτικές και οικονομικές επιταγές όσων εμφανίζονται σαν ανιδιοτελείς σωτήρες τους. Μπορεί ο Ορφέας να μάγευε τα θεριά με τη μουσική του, αλλά τα θηρία έχουν ανέκαθεν ένα πλεονέκτημα: δεν διαθέτουν τον ψυχρότατο νου του ανθρώπου.