Πάλι το «42%»

2' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γράφει στο προχθεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιό του στην «K» ο Στάμος Ζούλας:

«Αν μη τι άλλο η καθιέρωση του ορίου «42» αποτέλεσε την αφορμή να αρχίσει στο ΠΑΣΟΚ ένας διάλογος για την αποσαφήνιση της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας».

Αλλά λίγες γραμμές πιο κάτω διαπιστώνει:

«Η τροποποίηση (το όριο 42%) που ευνοεί σαφέστατα τον δικομματισμό, ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να εκπροσωπηθεί η Αριστερά στο δημαρχιακό αξίωμα, έστω και αν αυξηθεί ο αριθμός των δημοτικών της συμβούλων».

Για τα παραπάνω ας μου επιτρέψει ο φίλος μου ο Στάμος να κάνω και να καταθέσω στο τραπέζι της συζήτησης τις ακόλουθες παρατηρήσεις.

Πρώτον, ο διά νόμου αποκλεισμός μιας πολιτικής παράταξης από τη διεκδίκηση ενός δημοσίου αξιώματος δεν είναι ό,τι το δημοκρατικότερο προσφέρει η τεκταινόμενη ρύθμιση. Είναι καθαρός περιορισμός ή εξωπολιτικός (διά νόμου) περιορισμός του πολιτικού ανταγωνισμού, θεμελειώδους αρχής του πολιτεύματός μας και πιστεύω (ή υπάρχει πιθανότητα) να θέσει στο επίκεντρο των δημοτικών εκλογών τη δημοκρατική διεκδίκηση, όχι μόνον από την Αριστερά, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ που έχει άμεσο συμφέρον να προωθεί την πολιτική ώσμωση με την Αριστερά. Ακραία εξέλιξη της δημοκρατικής διεκδίκησης θα ήταν να φτάσουμε πάλι στο παραπλανητικό πολιτικό σχήμα αντιπαράθεσης μεταξύ «αντιδημοκρατικής Δεξιάς» και «δημοκρατικών δυνάμεων».

Δεύτερον, ανάγκη «ιδεολογικοπολιτικής αποσαφήνισης» δεν έχει μόνον το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Ν.Δ.: H ανάγκη αυτή της Ν.Δ. σήμερα απορροφάται από την άσκηση της εξουσίας, αλλά μέχρι χθες, στη μακρά περίοδο που η Ν.Δ. ασκούσε αντιπολίτευση η ανάγκη αποσαφήνισης μεταξύ λαϊκής ή «λαϊκίστικης» Ν.Δ. και φιλελεύθερης κεντρώας παράταξης (όπως τη θέλει ο κ. K. Καραμανλής) ήταν εμφανής, παρούσα και πολιτικά ενεργός. Αλλά και σήμερα πολλοί πιθανολογούν ότι η εφαρμογή ενός σοβαρού και ολοκληρωμένου μεταρρυθμιστικού προγράμματος θα επανενεργοποιήσει αυτήν την εσωτερική διαφορά.

Αν υπάρχει ανάγκη αποσαφήνισης και επαναδιάταξης, αυτή η ανάγκη εκτείνεται σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων, αλλά αφορά προπαντός τα δύο μεγάλα κόμματα. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κεντρικό και κρίσιμο σημείο: H ανάγκη πολιτικής αποσαφήνισης (εμφανής στο ΠΑΣΟΚ και υποβόσκουσα στη Ν.Δ.) και η ενίσχυση του δικομματισμού (την οποία επίσης επισημαίνει ο Στάμος Ζούλας) είναι δύο θέσεις άκρως αντιφατικές.

Πράγματι, το δικομματικό σύστημα προϋποθέτει δύο μεγάλα «κόμματα εξουσίας», που για να είναι μεγάλα (και άρα εξουσίας) οφείλουν να εγκαταλείψουν διά παντός την «ιδεολογικοπολιτική καθαρότητα» και σαφήνεια και να γίνουν πολυσυλλεκτικά. Εχουν επίσης ανάγκη από το παραμύθι της «χαμένης ψήφου» ώστε κάθε άρνηση του συστήματος στο σύνολό του, άρνηση και των δύο «κομμάτων εξουσίας», να είναι πολιτικά ανενεργός.

Υπάρχει και το χειρότερο: H πολυσυλλεκτικότητα (κατ’ ανάγκη με χροιά λαϊκίστικη) στα 35 χρόνια του δικομματισμού λειτούργησε σαν διελκυστίνδα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης: Οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να προχωρήσουν σε μέτρα αντιδημοτικά αλλά αναγκαία επειδή υπάρχει μια αντιπολίτευση η οποία άκριτα συλλέγει και κεφαλαιοποιεί την πάσα δυσαρέσκεια.

Ας μου επιτρέψει ο Στάμος Ζούλας να πιστεύω ότι η σημερινή διχοστασία και διαπάλη στο ΠΑΣΟΚ έχει ως κύριο αντικείμενο το είδος της αντιπολίτευσης που θα ασκήσει. Αλλοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να συνεχίσει την παράδοση της αντιπολίτευσης – συλλέκτη της δυσαρέσκειας (όπου στο παρελθόν είχε εξαιρετικές επιδόσεις) και άλλοι ότι πρέπει να ασκήσει αντιπολίτευση αρχών και προγραμμάτων.

Ενα άλλο και πολύ ενδιαφέρον ζήτημα είναι το είδος των συνεργασιών που προωθεί το 42%…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή