LΙΒΕRΑΤΙΟΝΕυθύνες
Από το 1850, έτος ψήφισης του πρώτου γαλλικού νόμου για τη στέγαση, οι κρατικές αρχές και οι ειδήμονές τους δεν σταμάτησαν να παράγουν κείμενα, που ρυθμίζουν τους κανόνες, χωρίς ωστόσο να αντιμετωπίσουν τα αίτια των επικίνδυνων κατοικιών για τα χαμηλά εισοδήματα. H κρίση της στέγασης είναι τέτοια, που ακόμη και η κατασκευή 8.000 οικιών ετησίως δεν θα φθάσει για να ικανοποιήσει τη ζήτηση από τις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Το γαλλικό κράτος οφείλει να πάψει να αντιμετωπίζει τους μετανάστες και τους άπορους ως ασθενείς και να τους χορηγήσει αυτό που δικαιούται κάθε κάτοικος του Παρισιού, μια αξιοπρεπή κατοικία. O νέος νόμος Μπορλό προβλέπει μαζικές κατεδαφίσεις και την οικοδόμηση νέων κατοικιών. Θυμίζει, όμως, επικίνδυνα τη φιλόδοξη αστική μεταρρύθμιση του βαρόνου Οσμάν, κύριος στόχος του οποίου ήταν η απομάκρυνση των λαϊκών (και πολιτικά επικίνδυνων στρωμάτων) από το κέντρο εξουσίας του Ναπολέοντα III.
THE GUΑRDΙΑΝ
Ερωτήματα
Το Μπεσλάν ήταν μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία: για τους 331 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, και για τους συγγενείς τους, οι οποίοι ένα χρόνο μετά εξακολουθούν να μην αποδέχονται την απώλεια. Ομως, εκτός από αυτό, ήταν και μια τεράστια αποτυχία του ρωσικού κράτους. Ολες οι κυβερνήσεις της γης, ακόμη και αυτές που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις βασικές ελευθερίες, κρίνονται από την ικανότητά τους να προστατεύσουν τη ζωή των πολιτών τους. Οι ρωσικές αρχές σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίθηκαν σε αυτήν την στοιχειώδη υποχρέωση, αν και οι βασικοί υπεύθυνοι αυτής της τραγωδίας ήταν οι Τσετσένοι τρομοκράτες, οι οποίοι γέμισαν εκρηκτικά το γυμναστήριο και εκτέλεσαν αθώους ομήρους. Πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Γιατί δεν υπήρξε ανταπόκριση στα αιτήματα των τρομοκρατών; H σφαγή πυροδοτήθηκε από μια αποτυχημένη επιχείρηση απελευθέρωσης των ομήρων; Πώς κατάφερε ένα φορτηγό γεμάτο Τσετσένους τρομοκράτες να περάσει απαρατήρητο μέσα από τους αστυνομοκρατούμενους δρόμους της Οσετίας; Πώς μπόρεσαν και τοποθέτησαν όλα αυτά τα εκρηκτικά μέσα στο σχολείο χωρίς να γίνουν αντιληπτοί;
ΤΗΕ NEW YORK ΤΙΜΕS
Βαγδάτη-Φιλαδέλφεια
Το Ιράκ οδήγησε την κυβέρνηση Μπους στο να εκστομίσει ορισμένες πολύ περίεργες δηλώσεις. Μία από τις πιο περίεργες αφορά τις παρομοιώσεις του προέδρου Μπους μεταξύ του αμερικανικού Συντάγματος του 1787 και της θνησιγενούς συνταγματικής διαπραγμάτευσης μεταξύ της απομονωμένης σουνιτικής κοινότητας του Ιράκ και της κυρίαρχης συμμαχίας σιιτών και Κούρδων. Τον τελευταίο καιρό, ο πρόεδρος Μπους δικαιολογεί την αδυναμία της ιρακινής ηγεσίας να εμφανίσει βιώσιμο συνταγματικό σχέδιο, συγκρίνοντας τις διαπραγματεύσεις της Βαγδάτης με εκείνες στη Φιλαδέλφεια. H Αμερική του 1787, όμως, δεν αντιμετώπιζε σοβούσα ένοπλη εξέγερση και η ασφάλειά της δεν εξαρτιόταν από μαζική εξωτερική στρατιωτική βοήθεια. Οι Αμερικανοί συντάκτες του 1787 εμφάνισαν βιώσιμο θεμελιώδες κείμενο, ενώ οι 13 πολιτείες της είχαν ήδη 11 χρόνια εμπειρία συνεργασίας και κατ’ όνομα ανεξαρτησίας. Ας ελπίσουμε ότι οι Ιρακινοί θα ανακαλύψουν στις έξι εβδομάδες που απομένουν μέχρι το δημοψήφισμα, τη χαμένη εθνική τους ταυτότητα και θα αντιληφθούν την αναγκαιότητα της ενότητας.
ΤΗΕ WASHINGTON ΡΟSΤ
Ηρωες και άθλιοι
Οπως συνέβη και στη Νέα Υόρκη μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έτσι και η Νέα Ορλεάνη, μαζί με την υπόλοιπη χώρα καλείται να αντιμετωπίσει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης φύσης που έρχονται στην επιφάνεια σε τέτοιες τραγωδίες. Από τη μια πλευρά ο ηρωισμός των ανδρών της ακτοφυλακής, οι οποίοι εξακολουθούν να απομακρύνουν ανθρώπους από τις στέγες των σπιτιών, είναι πραγματικά πρωτοφανής. H αγωνιώδης προσπάθεια που καταβάλλουν τα σωστικά συνεργεία που έχουν φθάσει από όλες τις γωνιές της χώρας είναι απίστευτη. Οι χειρονομίες πολιτικών όπως του κυβερνήτη του Τέξας Ρικ Πέρι, ο οποίος προσέφερε το στάδιο του Χιούστον για τους πληγέντες, και τα σχολεία του Τέξας για τα παιδιά από τη Νέα Ορλεάνη είναι αξιοθαύμαστες. Από την άλλη, όμως, οι σκηνές των λεηλασιών αποδεικνύουν ότι κάποιοι είναι πάντα έτοιμοι να εκμεταλλευθούν την τραγωδία των άλλων. Σήμερα δίνεται μεγάλη έμφαση στη φράση «ηθικές αξίες» μέσα στις επόμενες ημέρες, η Νέα Ορλεάνη θα μάθει ακριβώς τι σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις.
DΕR SΡΙΕGΕL
Προς τις κάλπες
Οι βασικοί υποψήφιοι έχουν αναλάβει τη διεξαγωγή του προεκλογικού αγώνα: το Αριστερό Κόμμα επενδύει κυρίως στο δίδυμο Οσκαρ Λαφοντέν – Γκρέγκορ Γκίζι. Μετά τις εκλογές όμως θα υποχρεωθούν να ηγηθούν μιας ετερόκλητης παράταξης. Πώς θα είναι το κόμμα μετεκλογικά; Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι δύο κορυφαίοι πολιτικοί δεν αρκούν για να δημιουργήσουν μια πειστική πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα. Σε 50 βουλευτές ελπίζει το Αριστερό Κόμμα, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις. Πολλοί βουλευτές θα βρεθούν στο Μπούντεσταγκ με μηδενική πολιτική εμπειρία. «Είναι υπαρκτή αυτή η πιθανότητα. Οντως η παράταξη θα πρέπει να συγκροτηθεί, ας μην εθελοτυφλούμε», σχολιάζει η Κατίνα Σούμπερτ, μέλος της ηγετικής ομάδας του Αριστερού Κόμματος.
ΗΑΑRΕΤΖ
«Οι γαλοπούλες και ο Σαρόν»
Οι Αμερικανοί λένε ότι δεν υπάρχει γαλοπούλα που να επιθυμεί την επίσπευση των Χριστουγέννων. O Μπέντζαμιν Νετανιάχου, απαιτώντας πρόωρες εκλογές και ευλογώντας τη μετάλλαξη του Λικούντ σε μικρό ακροδεξιό κίνημα, μάλλον δεν αντιλαμβάνεται τη ρήση. Οταν προ πενταετίας, ο πρώην υπουργός Οικονομικών είχε εκδηλώσει την πρόθεσή του να διεκδικήσει τα ηνία του κόμματος, ο υπερσυντηρητικός βουλευτής του Λικούντ, Ούζι Λαντάου, είχε δηλώσει: «Αν επιτρέψουμε στον κ. Νετανιάχου να αναλάβει τα ηνία της χώρας, θα είναι σαν ν’ αφήνουμε ένα μικρό παιδί να παίξει με σπίρτα». Φαίνεται, ωστόσο, ότι σήμερα τα ακροδεξιά στελέχη του Λικούντ είναι διατεθειμένα ακόμα και να παράσχουν τα σπίρτα σ’ έναν πυρομανή, προκειμένου να εκδικηθούν τον Αριέλ Σαρόν για την αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας. Οι συνέπειες της προκήρυξης πρόωρων εκλογών και την ανάδυση του κ. Νετανιάχου στην εξουσία του Λικούντ θα είναι δραματικές τόσο για το Ισραήλ, όσο και για την ευρύτερη περιοχή. O κ. Σαρόν οφείλει να καταστήσει άμεσα σαφές ότι δεν προτίθεται να ιδρύσει νέο κόμμα και ότι είναι διατεθειμένος να δώσει μάχη για την εκδίωξη της συμμορίας του κ. Νετανιάχου από το Λικούντ και να αποτρέψει με κάθε κόστος την πρόωρη προσφυγή στην κάλπη.
LΕ ΜΟΝDΕ
Θολή πορεία
Η Γαλλία απέκτησε βιομηχανική πολιτική: «πόλοι ανταγωνιστικότητας», οργανισμός τεχνολογικής ανάπτυξης και κατάλογος στρατηγικών τομέων, τους οποίους το κράτος οφείλει να προστατεύσει. H πρωτοβουλία αυτή έχει αξία για έναν και μόνο λόγο: ότι υπάρχει. Εχει, όμως, και τα προβλήματά της: τους εθνικιστικούς της απόηχους (την «πατριωτική οικονομία» του πρωθυπουργού κ. ντε Βιλπέν), ένα σαφές πλεόνασμα επικοινωνιακής προσπάθειας και συνολικές ανισορροπίες στη διαχείρισή της. Οι πόλοι ανταγωνιστικότητας, εμπνευσμένοι από την Σίλικον Βάλεϊ της Καλιφόρνια, αποσκοπούν στη γεωγραφική προσέγγιση ακαδημαϊκών και πανεπιστημιακών, με τον κόσμο της βιομηχανίας. Το σχέδιο αφορά τη δημιουργία αλληλοσύνδεσης, με στόχο τη βελτίωση της παραγωγής και τη θωράκιση των γαλλικών επιχειρήσεων απέναντι στις ολοένα και απειλητικότερες διεθνείς βιομηχανίες. H απόφαση του προέδρου Σιράκ να σκύψει πάνω στο ζήτημα της τεχνολογίας και της έρευνας και της ανάπτυξής της στη Γαλλία είναι ενθαρρυντική, αλλά απαιτεί αποφασιστικότητα και τόλμη. H πολιτική αυτή παραμένει ωστόσο ανεφάρμοστη, ενώ πλήττεται από τις μικροπολιτικές της δεσμεύσεις. Ψηφοθηρικοί λόγοι υποχρέωσαν έτσι την κυβέρνηση να διασπείρει τα μέσα της, καταδικάζοντας εκ των προτέρων τους φιλόδοξους στόχους της. Μόνο στην περίπτωση της Ντανόν, φέτος το καλοκαίρι η κυβέρνηση ντε Βιλπέν κινητοποιήθηκε για να σώσει μια επιχείρηση, η οποία δεν βρίσκεται στην τεχνολογική αιχμή και δεν ανήκει σε «ευαίσθητο εθνικό τομέα».