Σηκωμένα μανίκια, πεσμένα φτερά

Σηκωμένα μανίκια, πεσμένα φτερά

1' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με σηκωμένα τα μανίκια εμφανίστηκε ο Αμερικανός πρόεδρος στις πολιτείες που ρήμαξε ο τυφώνας. Το μοντέλο του Πατερούλη, του ηγέτη που είναι πρόθυμος να εξομοιωθεί προσωρινά (και για τις ανάγκες της μυθοπλασίας) με τους αθλίους του κόσμου τούτου διακόπτοντας τις παρατεταμένες διακοπές του, είναι κοινό, ανεξάρτητο από καθεστώτα και πρόσωπα. Με σηκωμένα τα μανίκια, λοιπόν, αλλά με πεσμένα φτερά, με τσακισμένο κύρος, με ταπεινωμένο το αυτοκρατορικό του γόητρο. Κανένα κάτοπτρο δεν θα ήταν διαυγέστερο και αποκαλυπτικότερο από τα θολά νερά και τις λάσπες που άφησε πίσω του ένα δριμύ φυσικό φαινόμενο, που ωστόσο το μέγεθος και η επικινδυνότητά του είχαν προαναγγελθεί. Αν με την επίθεση κατά της Νέας Υόρκης τέσσερα χρόνια πριν είχε θεωρηθεί ότι έληξε η (μάλλον ανύπαρκτη) «εποχή της αθωότητας», τώρα, με χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους, λήγει η εποχή της ψευδαισθητικής παντοδυναμίας. Μια αυτοκρατορία που αδυνατεί να προσφέρει τα στοιχειώδη στους υπηκόους της και αντιδρά λιγότερο αποτελεσματικά κι από τις χώρες που απαξιώνονται σαν «τριτοκοσμικές» δεν έχει λόγους να καυχάται, ούτε να αισθάνεται ασφαλής.

Τούτη τη φορά ο φονικός εχθρός δεν ήταν εξωτερικός, κάποιος «σατανικός ξένος», αλλά η φύση αφενός, η εγκληματική ολιγωρία των ηγεμονευόντων αφετέρου. Επειδή όμως η φύση, παγερά αδιάφορη για τα δικά μας αισθήματα και τα ανθρωπομορφικά σχήματά μας, δεν εχθρεύεται κανέναν, μοναδικός εχθρός, μοναδικός ένοχος δηλαδή, απομένει η εξουσία, προσωποποιημένη στον Τζορτζ Μπους.

Τι (δεν) έπραξε ο Αμερικανός πρόεδρος και η κυβέρνησή του πριν και μετά την καταστροφή, είναι γνωστό· οι οξύτατες καταγγελίες των συμπατριωτών του θα έπρεπε να τον είχαν πείσει να αποσύρει το χαμόγελο της ατσαλάκωτης αυταρέσκειας. Οπως και με τον πόλεμο κατά του Ιράκ, έτσι και τώρα η αμερικανική ηγεσία κινήθηκε στην τροχιά του ψεύδους. Τότε ήταν τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής. Τώρα υποτίθεται ότι δεν υπήρξε προειδοποίηση από τους μετεωρολόγους για το μέγεθος της απειλής. Αν όμως το Ιράκ πέφτει πολύ μακριά για τον μέσο Αμερικανό, η Νέα Ορλεάνη είναι τμήμα του κόσμου του, της πραγματικότητάς του και της εικόνας που έχει σχηματίσει γι’ αυτή την πραγματικότητα. Για το Ιράκ θα μπορούσε να πειστεί, τηλεβομβαρδιζόμενος, ότι υπάρχει «θεϊκή εντολή» και να προσφέρει απεριόριστη εξουσία στον «ευλογημένο» πρόεδρό του· αυτό έπραξε άλλωστε. Για την καταστροφή της πατρίδας του, ούτε θεολογικές ερμηνείες θα αναζητήσει ούτε να αδιαφορήσει μπορεί. Και είκοσι ακόμα χώρες να «απελευθερώσει» ο Τζορτζ Μπους, για τους συμπατριώτες του είναι ήδη ένας βαρύτατα ηττημένος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή