Ανεμοδεικτης

3' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν εξαιρέσει κανείς τους πολιτικούς συντάκτες και τους σχολιογράφους των MME και τα επιτελεία των δύο κομμάτων εξουσίας (τα τελευταία, για τον αντίκτυπο που το «γεγονός» και οι όποιες «εξαγγελίες» θα έχουν στα αποτελέσματα των προσεχών δημοσκοπήσεων…), είναι αμφίβολο αν ενδιαφέρει σοβαρά κανέναν άλλον Ελληνα η ομιλία του πρωθυπουργού «για την οικονομία», που παραδοσιακά γίνεται τις τελευταίες δεκαετίες στην αρχή κάθε Σεπτέμβρη, επ’ ευκαιρία των εγκαινίων της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης. H ομιλία αυτή, εθιμικά περισσότερο σήμερα, υποτίθεται ότι «αποκαλύπτει» την πορεία που πρόκειται να ακολουθήσει τον επόμενο χρόνο η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, κάποιες τομές και γενναία μέτρα που πρόκειται να γίνουν προς συγκεκριμένη («αναπτυξιακή» πάντοτε…) κατεύθυνση, και μαζί να γίνουν και εξαγγελίες παροχών που αφορούν γενικότερα τα εισοδήματα, τις απολαβές (σε χρήμα ή σε μορφή κοινωνικού «αντικρίσματος»), κυρίως των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων.

Τα παλαιότερα χρόνια, στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, οι «εξαγγελίες στη ΔΕΘ» από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, είχαν ίσως κάποια ουσιαστική σημασία, από την άποψη ότι συνήθως αφορούσαν αυξήσεις, παροχές ή βελτιώσεις στον τομέα της κοινωνικής μέριμνας (που σε κάποιο βαθμό υλοποιούνταν στην πράξη) και μέτρα που ενδιέφεραν τους επιχειρηματίες, ως κίνητρα ή διευκολύνσεις στην ανάπτυξη των δραστηριοτήτων τους. Το γεγονός, μάλιστα, ότι χρονικά οι «εξαγγελίες στη ΔΕΘ» βρίσκονταν σχετικά κοντά στην περίοδο κατάρτισης και κατάθεσης του προϋπολογισμού, συνέβαλε στο να θεωρείται η πρωθυπουργική ομιλία ως πρόκριμα της γενικότερης φιλοσοφίας της οικονομικής πολιτικής του επόμενου χρόνου…

Προϊόντος του χρόνου το «ορόσημο» της ΔΕΘ (όπως, άλλωστε, και η ακτινοβολία της ίδιας της Διεθνούς Εκθεσης, που σήμερα πλέον σε τίποτε δεν θυμίζει τις «παλιές, καλές μέρες» δόξας και… πραγματικά διεθνούς ενδιαφέροντος) άρχισε να χάνει σε ουσία. Από τη μια οι ίδιες οι εισοδηματικές ή κοινωνικές εξαγγελίες υποβαθμίστηκαν στην κατηγορία της «επικοινωνιακής πολιτικής» (υπό την έννοια ότι είτε στην πορεία δεν υλοποιούνταν είτε «ετεροχρονίζονταν»!), οι «κατευθυντήριες γραμμές» του επόμενου προϋπολογισμού στην πράξη, εξ ανάγκης έστω, μεταβάλλονταν (εδώ η υλοποίηση του κάθε προϋπολογισμού καθίσταται προβληματική από τους πολύ πρώτους κιόλας μήνες από την «πανηγυρική» έγκρισή του στη Βουλή…) και τα δύο τρία τελευταία χρόνια τα περιθώρια για «φιλολαϊκές» εξαγγελίες και «δεσμεύσεις» (καθ’ όσον αφορά την ουσία τους, όχι το καθαρά προπαγανδιστικό – επικοινωνιακό σκέλος τους…) έχουν συρρικνωθεί τόσο πολύ, που στην πραγματικότητα κανείς δεν τις αναμένει – και πολύ περισσότερο κανείς δεν περιμένει να υλοποιηθούν!

Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο παρελθόν για να βεβαιώσει της πιο πάνω διαπίστωσης το αληθές: ακόμη και οι περυσινές εξαγγελίες του K. Καραμανλή στη ΔΕΘ (που έγιναν από έναν πρωθυπουργό με πρόσφατη τη λαϊκή εντολή, σε ένα κλίμα ευφορίας που γινόταν ακόμη πιο έντονο εξαιτίας της μεγάλης επιτυχίας που είχαν σημειώσει οι Ολυμπιακοί Αγώνες) στην πορεία υπέστησαν μεταλλαγές και σμικρύνσεις. Προφανώς, εξ ανάγκης και… ρεαλισμού (όπως, άλλωστε, συνέβη και στη γενικότερη «στόχευση» της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης), με βάση τα πραγματικά δεδομένα και τις αντοχές της «μηχανής». Ακόμη μεγαλύτερης απαξίωσης και διάψευσης στην «καθημερινότητα» των Ελλήνων, έτυχαν βεβαίως οι προπέρσινες («βεβαρημένες» και από την πρόδηλη προεκλογική σκοπιμότητα…) «εξαγγελίες» του K. Σημίτη.

Διαβάζεις στις εφημερίδες για τον «πυρετό, εν όψει ΔΕΘ» στα κομματικά επιτελεία, τόσο της κυβερνώσας Ν.Δ. όσο και του αντιπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ, τις συναντήσεις του πρωθυπουργού με τις παραγωγικές τάξεις και τα συνδικάτα, τις συσκέψεις των στελεχών της αντιπολίτευσης για να προετοιμασθούν, ώστε να «απαντήσουν» πειστικά στα όσα λέγεται ότι θα πει ο πρωθυπουργός. Προς τι όλος αυτός ο… «οργασμός» πολιτικής (στην πραγματικότητα: επικοινωνιακής) δράσης;

Αντιλαμβανόμαστε πως την κυβέρνηση την ενδιαφέρει (και την αντιπολίτευση το διαμετρικά αντίθετο) να μην εμφανισθεί στα συλλαλητήρια και στις πορείες που οργανώνονται για το επόμενο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη ένα μαζικό και «υπερκομματικό» (με συμμετοχή, δηλαδή, και των φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων) κίνημα διαμαρτυρίας, για λόγους εντυπώσεων.

Αλλά, ακόμη και αν υποτεθεί πως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, υπακούοντας στις καθοδηγήσεις των κομμάτων που τις επηρεάζουν (σύμφωνοι, σύμφωνοι: «ο συνδικαλισμός είναι ακομμάτιστος και ακηδεμόνευτος»…) πετύχουν ή αποτρέψουν τη δημιουργία επιθυμητών ή ανεπιθύμητων, ανάλογα, εντυπώσεων, αυτό θα σημαίνει ότι η κοινωνία θα «καταπιεί» την επικοινωνιακή εικόνα, και θα «ικανοποιηθεί» από τις όποιες (αν υπάρξουν – πράγμα μάλλον αμφίβολο…) «φιλολαϊκές» εξαγγελίες ή θα αντιδράσει κατευθυνόμενα ακόμη και στην περίπτωση που τα τυχόν μέτρα τα κρίνει η ίδια επαρκή και βελτιωτικά της οικονομικής και «κοινωνικής» της κατάστασης;

Ξέρει ο κόσμος, ζει στην καθημερινότητά του την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και τα περιθώρια παροχών που επιτρέπει. Ετσι, που να μην παραμυθιάζεται και να μην ανταλλάσσει την ιδιότητα του πολίτη με αυτήν του… οπαδού. Και από αυτήν την άποψη, η «παροχολογία» και υποσχεσιολογία που εθιμικά επιχειρείται σε κάθε ΔΕΘ, είναι άνευ στόχου. Αντί για τακτικές του τύπου «περσινά, ξινά σταφύλια…», προτιμότερη είναι η ειλικρινής ενημέρωση και επικοινωνία πολιτικής ηγεσίας και κοινωνίας…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή