«H ζωή συνεχίζεται» βεβαίως, και συλλαβίζοντας κανείς αυτό το κλισέ, το συνομήλικο του ανθρώπου, νιώθει πως η ζωή θα ήταν αφόρητα ανασφαλέστερη δίχως τέτοιας λογής στερεότυπα, τα οποία παρηγορούν υπενθυμίζοντας πράγματα αυτονόητα που ωστόσο το πένθος μας δεν τα αναγνωρίζει. Κι αφού η ζωή συνεχίζεται, φτάσαμε τώρα, ούτε καν ένα μήνα μετά, να βλέπουμε ακροβατικές πτήσεις αεροπλάνων ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από εκεί όπου βυθίστηκε στο σκοτάδι μαζί με 121 ανθρώπους ο κυπριακός «Ηλιος», από «ανθρώπινη αμέλεια», για να μην πούμε από ιδιοτέλεια.
Ωσπου να επιδείξουν, λοιπόν, την αποκοτιά τους στην Τανάγρα, οι Βρετανοί πιλότοι πέρασαν τη μια μέρα με τα «Κόκκινα Βέλη» τους πάνω από την Ακρόπολη κι ύστερα στον Φλοίσβο· τα βλέπαμε κι εμείς εδώ, από τα γραφεία της εφημερίδας, στην αρχή εντυπωσιασμένοι, ύστερα με αγωνία και στο τέλος με ένα αίσθημα κόρου, αφού και τα πιο ακραία μάθαμε να τα συνηθίζουμε. Ποια προστάτεψε την πόλη της, η Παναγία η Αθηνιώτισσα ή η Αθηνά κι όλα πήγαν καλά, δεν έχει σημασία. Εχει πάντως σημασία το ποιοι αρμόδιοι αποφάσισαν -και ύστερα από ποιες «ώριμες» σκέψεις- να επιτρέψουν τέτοιες πτήσεις, προφανώς επικίνδυνες, πάνω από πυκνοκατοικημένες περιοχές, στην καρδιά της πρωτεύουσας. Εντάξει. Τον ευαίσθητο Παρθενώνα έχουμε συνηθίσει πια να τον επιβαρύνουμε και να τον απειλούμε με τα δικά μας Μιράζ και Φάντομ, κι ας παρακαλούν οι αρχαιολόγοι να φερθούμε λίγο πιο συνετά. Θα έπρεπε όμως να λειτουργήσει σωφρονιστικά, άρα αποτρεπτικά, η νωπή πικρή μνήμη – άλλωστε τα ατυχήματα και τα δυστυχήματα σε τέτοιες παράτολμες πτήσεις κάθε άλλο παρά σπάνια είναι.
Τα ακροβατικά με τα αεροπλάνα είναι τμήμα του ακμαιότατου εμπορίου αδρεναλίνης και τρόμου. Δεν τυχαίνει να ξέρω τι εξηγήσεις δίνουν οι ψυχολόγοι, πάντως τα επί των ορίων παιγνίδια έχουν άπειρους θιασώτες, είτε παίκτες είναι αυτοί είτε απλοί θεατές. Πολλά καλοκαιρινά «σπορ» λ.χ. καθώς και ουκ ολίγα παιγνίδια στα «φαν παρκ» που αντικατέστησαν τα μετριοπαθέστερα λούνα παρκ έλκουν τον καταναλωτή με δέλεαρ ακριβώς τον τρόμο που θα νιώσει (και την ανακούφιση, όταν θα βγει σώος από τη δοκιμασία του). Δίνεις δέκα ευρώ και στροβιλίζεται με τρομακτική ταχύτητα ή κατεβαίνεις επίσης ταχύτατα από τα εκατό μέτρα μέσα σε ειδικό θάλαμο. Από «ουάου» σε «ουάου» (πιθανόν αυτές οι κραυγές λειτουργούν ψυχοθεραπευτικά), ο παίκτης λούζεται μέσα στην ίδια του την αδρεναλίνη και υποτίθεται ότι νικάει το φόβο του. Ποιος ξέρει, ίσως να ‘ναι κι αυτός ένας τρόπος για να εξοικειωθούμε με το θρίλερ της ζωής.