H ζωή στον ανήφορο… Αλλά, γιατί να τη δυσκολεύουν περισσότερο οι δυσάρεστες προβλέψεις; «Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης», κατά την πασίγνωστη φράση του τόπου μας. Πόσες φορές δεν τις διέψευσαν τα γεγονότα και δεν τις ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι, επειδή τους ανησύχησαν άδικα και τάραξαν με τους «ψιθύρους» την ηρεμία τους; Προς το παρόν, ανασκόπηση των θερινών συμβάντων, εκτίμηση των πραγμάτων, μελέτη προβλημάτων, προτεραιότητα στα οικονομικά, συζητήσεις, δηλώσεις και συσκέψεις, σε φθινοπωρινό φόντο, έστω και αν είναι άδηλες οι προθέσεις του καιρού. Είναι η ώρα της περίσκεψης, η ώρα που καθένας εξετάζει την προσωπική του κατάσταση και το σημείο στο οποίο βρίσκεται μέσα στον κοινωνικό περίγυρο, κάνει τον απολογισμό του, σταθμίζει τις όποιες ορθές ενέργειες, μετράει τα λάθη του, τα χρήματα που έχει στην τσέπη του κι αυτά που του λείπουν για να καλύψει τις ανάγκες του, ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του χειμώνα που έρχεται. Μόνο που η «αυτοσυγκέντρωση» δεν αναπληρώνει τα ελλείμματα ούτε βελτιώνει τις βιοτικές συνθήκες. Και μπορεί κάποτε ο Λουίτζι Πιραντέλο να έγραψε για «έξι πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα», πλην όμως σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάζει. Αναρίθμητοι είναι εκείνοι που ζητούν αρωγή, για να καταφέρουν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις. Αμέτρητοι όσοι βαριαναστενάζουν γιατί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ή πασχίζουν να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες που συνατούν σε κάθε τους βήμα, να εξοφλήσουν τα χρέη που τους έχουν γίνει «βραχνάς», να βρουν κατανόηση για τις δυσκολίες που τους περισφίγγουν, να λύσουν προβλήματα που τους αναστατώνουν. Το ερώτημα είναι, αν και πότε θα βρεθεί τρόπος να «ανακρούσει πρύμναν» η αβεβαιότητα, ώστε «να θλίβονται όσο το δυνατόν λιγότερο» – όπως έγραψε ο Πλούταρχος για την ευτυχία των ανθρώπων, στα «Ηθικά» του.
Σε φθινοπωρινό φόντο αυτά, λοιπόν. Ομως, τώρα πια, οι παλιές εικόνες έχουν ξεθωριάσει. Οι αλλαγές στο κλίμα της Γης δεν άφησαν ακόμη τα φύλλα των δέντρων να μαραθούν, να φτιάξουν κίτρινους τάπητες στο χώμα. Τα αποδημητικά πουλιά -λένε φίλοι της υπαίθρου- δεν αποφάσισαν, μέχρι στιγμής, να ταξιδέψουν, ίσως επειδή δεν ξέρουν ποιος τόπος μπορεί να εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Οι μελαγχολικοί στίχοι του παρελθόντος, που καθρέφτιζαν την εποχή αυτή, μοιάζουν παράξενοι. Οι μελωδίες του Βιβάλντι συντηρούν, βέβαια, τη νοσταλγία, αλλά το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» δεν τις αφήνει να συνταιριάξουν με την πραγματικότητα. Ναι, έτσι όπως διαμορφώνεται σιγά σιγά η ατμοσφαιρική κατάσταση, όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν αποκλείεται. Ισως, λόγου χάρη, «βουρκωμένα σύννεφα» να σκεπάσουν ξαφνικά τον ουρανό ή να επαναλάβει παράκαιρα τα άλματα εις ύψος η θερμοκρασία. «Οι πάγοι λιώνουν στην Αρκτική για πρώτη φορά ύστερα από έντεκα χιλιάδες χρόνια, οι πολικές αρκούδες ξεσπιτώνονται και στη Μεσόγειο το καυτό καλοκαίρι παρατείνεται για ένα μήνα…» αναφερόταν -μεταξύ άλλων- σε πρόσφατο δημοσίευμα της «K», που βασιζόταν σε επίσημες εκθέσεις και στοιχεία. Τελικά, αυτόν τον κώδωνα του κινδύνου για τους σημερινούς κατοίκους της Γης, αλλά και για τις επόμενες γενιές, ποιος θα τον ακούσει; Κατά τα λοιπά, ας μεμψιμοιρούμε όσο θέλουμε για τα στραβά και τα ανάποδα του κόσμου…