Φονικές μεταρρυθμίσεις

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι εικόνες θανάτου και καταστροφής από τη Νέα Ορλεάνη πυροδότησαν, έστω με καθυστέρηση, ευθείες βολές κατά του προέδρου Μπους. H ανεπάρκεια και η απάθεια της ομοσπονδιακής κρατικής μηχανής ήταν τόσο κραυγαλέες, όσο ήταν συγκλονιστικές οι σκηνές από τα πτώματα μέσα στα νερά, τους αγωνιώντες επιζήσαντες και τις μανιασμένες λεηλασίες. O οδυνηρός συνδυασμός δεν άφηνε περιθώρια να μείνει στο απυρόβλητο η κυβέρνηση ούτε να υποστηριχθεί πως ό,τι έγινε ήταν αναπόδραστο αποτέλεσμα της μανίας της φύσης.

Η ευθύνη του προέδρου ανιχνευόταν, άλλωστε, σε σειρά επιμέρους αποφάσεων – από την κατά 50% μείωση της χρηματοδότησης για συντήρηση των αντιπλημμυρικών έργων μέχρι το γεγονός ότι το πολεμικό πλοίο «Λουιζιάνα», με έξι χειρουργεία και μονάδα παραγωγής πόσιμου νερού, παρέμενε επί μέρες αναξιοποίητο στα ανοιχτά. Αν λοιπόν ο τυφώνας ήταν αναπόφευκτος, δεν ισχύει το ίδιο για την έκταση των απωλειών και των καταστροφών που προκάλεσε.

Το μείζον πολιτικό ζήτημα βρίσκεται, όμως, πέρα από το σημείο αυτό. H κρίσιμη ερώτηση για τις ΗΠΑ είναι, πράγματι, μήπως η κρατική αδιαφορία και ανεπάρκεια, των οποίων υπήρξαν θύματα οι κάτοικοι της Νέας Ορλεάνης και μάρτυρες οι τηλεθεατές της υφηλίου, δεν οφείλονται κυρίως στην ανικανότητα και αβελτηρία της σημερινής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αλλά στις πολιτικές κατευθύνσεις που έχουν επιβληθεί στις ΗΠΑ από εποχής Ρέιγκαν. Σε τέτοια περίπτωση το πρόβλημα δεν θα είναι ο -οσοδήποτε επιπόλαιος ή «ακαμάτης»- Μπους, αλλά το ότι το αμερικανικό κράτος αφήνει γενικώς τον φτωχό στη μοίρα του, ακόμη και αν μοίρα του είναι ο πνιγμός στα ρυπαρά νερά μιας πλημμύρας ή ο «λιμός και λοιμός» υπό συνθήκες εξαθλιωμένης προσφυγιάς.

Ο Βρετανός ιστορικός Σάιμον Σάμα έγραφε τη Δευτέρα στον «Γκάρντιαν» πως ό,τι οδυνηρό είδαμε επαναφέρει στο προσκήνιο την υποχώρηση και την κατασπίλωση των δημόσιων υπηρεσιών «από τότε που ο Ρέιγκαν διακήρυξε ότι η διακυβέρνηση δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα» και προχώρησε σε «μεταρρυθμίσεις» περιορισμού του κράτους. O Σάμα, ο Πολ Κρούγκμαν και όσοι άλλοι δεν σταματούν στις ευθύνες του σημερινού προέδρου, έχουν δίκιο. Το κράτος που υποχωρεί, η αδιαφορία για τους πένητες, το πνεύμα κοινωνικού δαρβινισμού είναι από χρόνια φανερά σε πλήθος μέτρων. Υπήρξαν έκδηλα και τώρα, ήδη στο ότι η εγκατάλειψη της N. Ορλεάνης βασίστηκε στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» (και στα ιδιωτικά αυτοκίνητα), με αποτέλεσμα οι φτωχοί ή ανήμποροι να μένουν στο έλεος του Θεού ή στο ότι η πρώτη αποτίμηση στεκόταν όχι στην κοινωνική καταστροφή, αλλά στο κόστος για τις ασφαλιστικές εταιρείες. Από μία πλευρά, όσοι έσπευσαν να επιδοθούν σε λεηλασίες ανταπέδωσαν με αγριότητα το κοινωνικο-δαρβινικό μήνυμα της πολιτικής ηγεσίας.

Αυτά, ωστόσο, δεν αφορούν μόνο τις ΗΠΑ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όσα οι Βρυξέλλες αποφασίζουν, αλλά και όσα η ελληνική κυβέρνηση υιοθετεί ως «μεταρρυθμίσεις», περιορίζουν τους μηχανισμούς δημόσιας και κοινωνικής στήριξης και βοήθειας. Οταν χειροκροτούμε ή ανεχόμαστε τα μέτρα αυτά, δεν πρέπει να λησμονούμε το αποτέλεσμα, ορατό κάθε μέρα και τραγικό σε περίπτωση μεγάλης πλημμύρας – ή μεγάλου σεισμού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή