«O κ. Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, διαχειρίζεται την απελπισμένη ανοχή του λαού». H διάγνωση ανήκει στον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο και ακούστηκε κατά τη διάρκεια ενός από τα δελτία ειδήσεων που υποδύονται τα καφενεία (με τη διαφορά, μία στις τόσες, ότι οι τηλεκαφενόβιοι αποζημιώνονται αδρότατα για να εξαπολύουν τις κοινοτοπίες τους, ενώ οι παραδοσιακοί θαμώνες των «καφενέδων της επικράτειας» απολαμβάνουν τη λογομαχία σαν αυταξία). H κρίσιμη λέξη στο βενιζελικό πόρισμα είναι το «απελπισμένη». H απελπισία δηλαδή. Και η αναγνώριση από ένα κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που έχει καταστήσει σαφές ότι θα του ταίριαζαν υψηλότεροι θώκοι, ότι ο λαός έχει σοβαρούς λόγους για να νιώθει απελπισμένος.
Αλλά ποιες ενδέχεται να είναι οι πηγές αυτής της απελπισίας, ποια η μήτρα της; O κ. Βενιζέλος δεν προχώρησε στην ανάλυσή του. Αν το δοκίμαζε, κι αν η αποδεδειγμένη σοφιστική του ικανότητα δεν έμπαινε και πάλι σε δράση για να επικαλύψει με ρητορεύματα την ειλικρίνεια, ίσως αποδεχόταν ότι και του δικού του κόμματος η πολιτική (ως κυβερνήσεως και ως αξιωματικής αντιπολιτεύσεως) είναι «απελπισιογόνος», προξενεί κάτι ανάμεσα σε θλίψη και θυμό ή και τα δύο ταυτόχρονα. Και δεν δικαιούται το ΠΑΣΟΚ να οχυρώνεται πίσω από το γεγονός ότι τώρα δεν κυβερνά και να προσποιείται το αθώο· στην πολιτική δεν υπάρχουν κολυμβήθρες σαν του Σιλωάμ.
Τα ίδια συναισθήματα προκαλεί (και σε δικούς της ανθρώπους) και η πολιτεία της Ν.Δ., η οποία, ύστερα από ενάμιση χρόνο στην εξουσία, δεν δικαιούται να επικαλείται σαν άλλοθι τη «νιότη» της – άλλωστε τα σημάδια της γήρανσης είναι ήδη φανερά, και επίσης φανερή είναι η λαϊκή δυσαρέσκεια, αποτυπωμένη και στις δημοσκοπήσεις. Τα «κρίματα» λοιπόν των δύο κομμάτων είναι οι γεννήτορες της απελπισίας, του γενικευμένου αισθήματος ότι «τίποτε δεν γίνεται, τίποτε δεν μπορεί να γίνει». Εγκλωβισμένος ο κόσμος στον στενό χώρο που ορίζουν οι μονότονες κινήσεις του εκκρεμούς «Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ», απορρίπτει και ταυτόχρονα αποδέχεται, αποδέχεται δηλαδή, με κάμποση μοιρολατρία, αυτό που απορρίπτει. Επί παραδείγματι, στην πλειοψηφία του εμφανίζεται βέβαιος, στις δημοσκοπήσεις, ότι «ο κ. Καραμανλής δεν θα εκπληρώσει ούτε τις προεκλογικές του εξαγγελίες ούτε τις διακηρύξεις του στη ΔΕΘ», κι ωστόσο συνεχίζει να τον θεωρεί «καταλληλότερο ως πρωθυπουργό». Πόσο παρήγορο μπορεί να είναι αυτό για τον κ. Καραμανλή, είναι ένα ερώτημα. Γιατί και τον κ. Σημίτη ο δημοσκοπούμενος λαός συνέχιζε να τον θεωρεί «καταλληλότερο», ενώ τον ίδιο καιρό ετοιμαζόταν να του αφαιρέσει την εξουσία.