Θυμάστε κάποτε που έγραψα για κάποιο δυστυχή συμπολίτη μας, ο οποίος διέθετε ένα οικόπεδο στο Μοσχάτο και πριν από 20-25 χρόνια το δέσμευσε η δημοτική αρχή για να το κάνει πάρκο; Πού να το θυμάστε, γι’ αυτό επαναλαμβάνω με δύο λόγια την ιστοριούλα.
Η δημοτική αρχή δέσμευσε αυτήν την έκταση προκειμένου να την απαλλοτριώσει εντός ορισμένης από τον νόμο προθεσμίας. Επί 20-25 χρόνια ούτε το απαλλοτρίωσε ούτε το πάρκο έφτιαξε αλλά ούτε και το απαλλοτρίωσε προκειμένου να το αξιοποιήσει ο ιδιοκτήτης του. O τελευταίος κατέφυγε σε όλα τα ελληνικά δικαστήρια, επανειλημμένως δικαιώθηκε, ξόδεψε άφθονο χρόνο και χρήμα, αλλά δεν κατάφερε να αποδεσμεύσει το κτήμα του. Πέρασαν τα χρόνια, γέρασε και πέθανε, όπως έμαθα μόλις χθες.
Οταν έγραφα πριν από περίπου δύο χρόνια γι’ αυτήν την περίπτωση, δεν γνώριζα ότι τα θύματα αυτής της συμπεριφοράς εκ μέρους της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι απίστευτα πολλά, σε ολόκληρη την Ελλάδα. Δεν γνώριζα επίσης ότι δημοτικοί μας άρχοντες συχνά χρησιμοποιούν τη μέθοδο της δέσμευσης για απαλλοτρίωση για να εξυπηρετήσουν ατομικά τους συμφέροντα, για να εκβιάσουν ή να αποκομίσουν οφέλη, όχι πάντοτε… υπέρ της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Μέχρι που έμαθα την εξής ιστορία: πριν περίπου από είκοσι χρόνια, το 1987, επιχειρηματίας αγόρασε σε δήμο του Λεκανοπεδίου αρκετά μεγάλη έκταση, για τις ανάγκες της δουλειάς του. Πριν υπογράψει τα συμβόλαια της αγοραπωλησίας πήγε και βρήκε τον δήμαρχο της περιοχής και τον ρώτησε μήπως ο δήμος έχει κάποιες διεκδικήσεις στην έκταση που ήθελε να αγοράσει ή αν έχει οποιαδήποτε αντίρρηση για την αγορά. Του είπε ότι δεν έχει και τον παρότρυνε να σπεύσει να υπογράψει τα συμβόλαια. Και με επίσημο έγγραφο πιστοποίησε τα παραπάνω!
Δέκα μέρες μετά την υπογραφή των συμβολαίων κοινοποίησε στον εμβρόντητο επιχειρηματία απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, με την οποία η έκταση που αγόρασε και που επί δεκαετίες έμενε χέρσα και αναξιοποίητη, τώρα δεσμεύεται προς απαλλοτρίωση υπέρ προφανώς δημοσίου συμφέροντος. Τηλεφώνησε στον δήμαρχο για να του εκφράσει την απορία και την αγανάκτησή του και εκείνος τον καθησύχασε, ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό, ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και του ζήτησε να συναντηθούν, εκτός δημαρχίας, να το συζητήσουν και να «τα βρουν».
Πράγματι συναντήθηκαν, όχι απλώς εκτός δημαρχίας, αλλά εκτός των ορίων του δήμου, σε ένα ζαχαροπλαστείο, και εκεί μετά τα πρώτα, τι γίνεστε και προπαντός πώς πάνε οι δουλειές σας, ευθέως και ανερυθριάστως του ζήτησε ένα τεράστιο ποσό για «να κανονίσει τη δουλειά» και να αποδεσμεύσει το κτήμα. Δεν τα ήθελε δήθεν για τον εαυτό του, αλλά για μερικούς άλλους! Το κτήμα ήταν μεγάλο και ακριβό και η «μίζα» που ζητούσε αντιστοιχούσε περίπου στο 5% της αξίας του. Προειδοποίησε δε τον δυστυχή επιχειρηματία: «Σε συμφέρει να το κανονίσουμε έτσι, γιατί αν πας στα δικαστήρια θα ξοδέψεις πιο πολλά, θα χρειασθείς δέκα χρόνια και το αποτέλεσμα δεν είναι βέβαιο».
Δυστυχώς, είχε δίκαιο ο δήμαρχος. O επιχειρηματίας – αγοραστής της έκτασης πήγε στα δικαστήρια, πλήρωσε πανάκριβους ειδικούς δικηγόρους, χάλασε τα σχέδιά του και τη ζωή του, πέρασαν περίπου είκοσι χρόνια και γέρασε και φυσικά δικαιώθηκε «τελεσίδικα», αλλά τι να το κάνει! Πέρασαν περίπου είκοσι χρόνια…
Είμαι βέβαιος ότι παρόμοιες και σε άπειρες παραλλαγές μέθοδοι εφαρμόζονται από ποικιλώνυμες «αρχές» σε ευρεία έκταση. Και διερωτώμαι: με αυτούς τους όρους περιμένουμε να προσελκύσουμε επενδύσεις, ξένες ή εγχώριες, που μπορούν με καλύτερους όρους να μεταναστεύσουν;