H ιστορία της Ολυμπιακής είναι σαν να διαβάζεις την ιστορία των τραγικών περιπετειών του κράτους, τη σκανδαλωδώς τραγική διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων και, τελικά, την απελπισία που χτυπάει τις οικονομίες των φορολογουμένων. Ακόμη περισσότερο, γιατί στο σώμα της Ολυμπιακής έχουν ασελγήσει όλοι (ανεξαιρέτως) οι πολιτικοί. Αλλά και οι άλλες ομάδες πίεσης, που δεσποτικά τυραννούν την κοινωνία μας, όπως συνδικαλιστές, βουλευτές, παρατρεχάμενοι, ακόμη και φίλοι (κυρίως «φίλες», είναι αλήθεια)!
Κανείς πολίτης δεν θέλει να μείνουν άνεργοι σε μια μέρα οι άνθρωποι της O.A. Βεβαίως, το λογικό είναι ότι το κενό που θα δημιουργούσε το κλείσιμο της O.A. θα καλυφθεί. Και αφού, όπως όλοι λένει, μιλάμε για «εξειδικευμένους», είναι αυτονόητο πως το διάδοχο επιχειρηματικό σχήμα από τους ίδιους αυτούς θα στελεχωθεί.
Βέβαια, η απειλή της ανεργίας είναι πραγματική για κάποιους. Δείτε τον κίνδυνο που διατρέχουν οι εργαζόμενοι στις δύο μεγάλες αμερικανικές εταιρείες, την Delta και τη Northwest, που προορίζονται για εκκαθάριση σε λειτουργία (το ίδιο, περίπου, «σχήμα» με αυτό που συζητείται για την Ολυμπιακή): πάνω από 52.000 εργαζόμενοι στην πρώτη και 40.000 στη δεύτερη, ενώ η αεροπορική βιομηχανία στις ΗΠΑ έχει χάσει κοντά στις 150.000 θέσεις απασχόλησης.
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι δύο αυτές εταιρείες λειτουργούν στη «σπηλιά» του καπιταλισμού, με οργάνωση αποδοτικότητας και παραγωγικότητας προφανώς ασύγκριτα καλύτερη από εκείνη της Ολυμπιακής, χωρίς παρεμβάσεις και αφαιμάξεις από το κράτος και τους πολιτικούς. Δηλαδή, ακόμη κι αν η Ολυμπιακή δεν είχε το κακό της παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της θα ήσαν δύσκολα.
Μόνον από την άνοδο των καυσίμων, το κόστος λειτουργίας των αεροπορικών εταιρειών εξακοντίζεται. O έντονος ανταγωνισμός από τις εταιρείες χαμηλού κόστους συρρικνώνει τα περιθώρια κέρδους. H διατήρηση υψηλού επιπέδου ασφάλειας προσθέτει επίσης βαρίδια. Αν ειλικρινώς επιθυμούσαμε έναν «εθνικό» αερομεταφορέα, τότε θα έπρεπε να έχουμε συντονίσει (δηλαδή το κράτος) τις ενέργειές μας. O πολύς Richard Branson, ένας από τους «φθηνούς», έλεγε τις προάλλες πως προτίθεται να επενδύσει σε δικό του διυλιστήριο κεροζίνης, προκειμένου να κερδίσει από τα τεράστια περιθώρια κέρδους που υπάρχουν για τον κλάδο διύλισης, ιδιαίτερα όταν ανεβαίνουν οι τιμές του αργού πετρελαίου.
Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη πληρώνει 10% ακριβότερα τα έτοιμα προϊόντα σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το «τοπικό» καρτέλ κρατά τα κλειδιά και αποτρέπει την κατασκευή νέων μονάδων. Αλλά και στην Ελλάδα, στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, ακυρώθηκε ένα ολόκληρο πετροχημικό εργοστάσιο που είχε παραγγείλει η παλαιά κυβέρνηση Καραμανλή. Με πρόσχημα την οικολογική ευαισθησία και προς όφελος των εγκατεστημένων συμφερόντων, η χώρα έχασε μια τεράστια ευκαιρία.
Παρόμοια ευκαιρία δεν πρέπει ετοιμάζεται να χάσει η σημερινή κυβέρνηση Καραμανλή. Ας διαλύσει τη σημερινή O.A. Αλλά να δημιουργήσει μια νέα αεροπορική εταιρεία με «ελληνικά» χρώματα. Που και το ανθρώπινο δυναμικό θα εκμεταλλευθεί και, κυρίως, τον αυτονόητο δυναμισμό της μεγάλης τουριστικής αγοράς που είναι η Ελλάδα.